محمود دعایی، رئیس ۸۱ ساله موسسه اطلاعات، در روز ۱۵ خرداد ۱۴۰۱ درگذشت. دعایی جزو چهره‌های نزدیک به روح‌الله خمینی به‌حساب می‌آمد که جدای از مسئولیت‌های سیاسی مختلفش در دهه اول پس از پیروزی انقلاب ۵۷، از جمله شش دوره نمایندگی مجلس شورای اسلامی، از اردیبهشت سال ۱۳۵۹ تا زمان مرگش در ۱۵خرداد ۱۴۰۱، ریاست موسسه اطلاعات، یکی از بزرگ‌ترین سازمان‌های مطبوعاتی ایران را بر عهده داشت.

برخی ناظران سیاسی، با ارجاع به اسناد منتشر شده از سوی مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ادعا می‌کنند او، در مقام سفیر وقت جمهوری اسلامی ایران در عراق، نقش موثری در تحریک صدام حسین به‌منظور حمله به ایران ایفا کرد.

ابراهیم یزدی، از اعضای شورای انقلاب و وزیر امور خارجه دولت موقت، در مورد نقش دعایی در تحریک صدام‌حسین گفته است:«آقای دعایی سفیر ایران در عراق بسیار فعال و با گروه‌های مخالف صدام در ارتباط تنگاتنگی بود»؛ گروه‌هایی که رهبر وقت جمهوری اسلامی ایران به‌طور مداوم آن‌ها را به «قیام و کودتا» علیه حکومت صدام حسین دعوت می‌کرد.

از جمله اقدام‌های خبرساز محمود دعایی در ماه‌‌های اخیر تلاش او برای بوسیدن دست ابراهیم رئیسی، رئیس دولت سیزدهم و از اعضای «هیئت مرگ» در جریان کشتار زندانی‌های سیاسی در تابستان ۱۳۶۷، بود.

او پیش‌تر نیز از برخی چهره‌های جمهوری اسلامی ایران، که حضور فعالانه‌ای در امر سرکوب و شکنجه داشتند، تقدیر کرده بود. به‌عنوان مثال در ۲۴ اسفند ۱۳۹۵ در مراسم نکوداشت محمد مهرآیین، یکی از نزدیک‌ترین افراد به اسدالله لاجوردی در دهه اول پس از پیروزی انقلاب اسلامی، شرکت کرد. دعایی در این مراسم از محمد مهرآیین، سرپرست شعبه هفت زندان اوین در دهه ۱۳۶۰، به‌عنوان فردی یاد کرد که «جوانمردی را سرلوحه کار خود قرار داده بود.»

محمود دعایی، عضو مجمع روحانیون مبارز، تشکل روحانی منشعب از جامعه روحانیت مبارز، و نزدیک به طیف اصلاح‌طلب جمهوری اسلامی بود.