خبرنگار گاردین در سفری که به افغانستان داشت، با شماری از زنان در کابل که در وضعیت اجتماعی، اقتصادی و روانی بسیار نامساعدی قرار داشتند، گفت‌وگو کرده است.
گاردین از زبان یک دختر دانشجوی ۱۹ ساله نوشت که چگونه او را به علت نپوشیدن چادری (برقع) از در دانشگاه راندند و به او گفتند که باید برقع داشته باشد تا بتواند به دانشگاه وارد شود. این دختر که در رشته مهندسی تحصیل می‌کند گفت: «تا به حال از من خواسته نشده بود که چنین کنم. آن‌ها به برادران و پدرم گفتند که من باید بپذیرم که چادری بپوشم. ناامیدم.» این دختر جوان با چشمانی اشک‌آلود به این خبرنگار می‌گوید برای اینکه بتواند ادامه تحصیل دهد، به خواسته طالبان برای پوشیدن برقع تسلیم شده است.
نویسنده گزارش می‌گوید زن دیگری اعتراف کرد که «به فکر خودکشی» است. یکی دیگر نیز گفت: «زنده‌ام اما این زندگی نیست.» چهارمین زن نیز تاکید کرد که اینجا زنان در حال مرگ‌اند. نویسنده از زبان این زن ساکن کابل نوشت که سه ماه حقوق نگرفته و همسرش هم بیمار است: «سه نسل زنان افغانستان دارند عذاب می‌کشند.»
دیوید لمی، وزیر خارجه کابینه اپوزیسیون دولت (سایه) بریتانیا، که به کابل رفته و با شماری از این زنان گفت‌وگو کرده بود، به این خبرنگار گفت که این زنان را بسیار توانا و شجاع می‌داند و آنچه در مورد وضعیت این زنان شنیده است، تا مدت‌ها در قلب او باقی خواهد ماند.
لمی هشدار داد که وضعیت در افغانستان بدتر خواهد شد و بریتانیا باید به افغانستان بازگردد. او بر تعامل با طالبان تاکید می‌کند.
خبرنگار گاردین به بخشی از کابل که شماری از مردم در یک مرکز توزیع برنامه جهانی غذای سازمان ملل صف کشیده بودند هم سری زده است. این خبرنگار می‌نویسد که یک زن ۳۶ ساله که شغلش مامایی است، نتوانسته برای کار به یک بیمارستانی در مناطق روستایی برود؛ چون طالبان به زنان اجازه نمی‌دهند بدون همراهی محرم شرعی از خانه خارج شوند. زینب گفت که این کار برایش ممکن نیست؛ چون اگر بخواهد بدون محرم سرکار برود، طالبان او را کتک خواهند زد.
زن دیگری به نام نظیفه که بیوه‌ای ۴۰ ساله است و با سه خانواده دیگر یک‌جا زندگی می‌کند، برای این خبرنگار تعریف کرد که هیچ درآمدی ندارد تا نیازهای کودکانش را تامین کند و قصد دارد برای به دست آوردن پول، کلیه‌اش را در بازار سیاه بفروشد.
گاردین می‌نویسد که سازمان ملل متحد در حال حاضر به بخش‌هایی که پیش از این مقر و سنگر طالبان بود، دسترسی دارد. برنامه جهانی غذا اعلام کرد که در حال حاضر شمار اندکی از مردم شغلی دارند و فروپاشی اقتصادی در افغانستان سبب شده است فقرا نتوانند غذایی به دست آورند.
سازمان ملل متحد در نشستی در ژنو که در اواخر مارس برگزار شد، از کشورهای کمک‌کننده به افغانستان خواسته بود تا برای رفع بحران اقتصادی در این کشور، ۴.۴ میلیارد دلار کمک کنند، اما در این نشست تنها با ۲.۴ میلیارد دلار موافقت شد.
به نوشته گاردین، در سه سال گذشته افغانستان با خشکسالی روبه‌رو بوده و سه سال دیگر زمان لازم است تا وضعیت در این منطقه بهبود یابد. این روزنامه زنان را بیشتر با بحران گرسنگی مواجه می‌داند و می‌نویسد که در بخش‌هایی از افغانستان، سنت چنین است که نخست مردان و پسران غذا بخورند و بعد زنان و اکنون که مواد غذایی خوراکی به اندازه موردنیاز وجود ندارد، زنان به غذای کافی دسترسی ندارند.
بر اساس این گزارش گاردین، ۹۰ درصد کسانی که در جنوب افغانستان سوءتغذیه دارند، دختران جوان‌اند.
در حال حاضر بسیاری از درمانگاه‌هایی که به کودکان فقیر کمک می‌کردند حمایت‌های مالی خود را از دست داده‌اند. گاردین می‌نویسد که تا پیش از ۱۵ اوت ۲۰۲۱، زمان روی کار آمدن طالبان در افغانستان، ۷۸ درصد بودجه افغانستان از کمک‌های خارجی تامین می‌شد. با خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، تحریم‌های مالی برای این کشور وضع شد. دارایی‌های بانک مرکزی افغانستان که در بانک‌های آمریکا بود، هم بلوکه شد و جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا اعلام کرد که ۳.۵ میلیارد دلار از این دارایی‌های افغانستان را به عنوان غرامت به قربانیان ۱۱ سپتامبر پرداخت خواهد کرد.
گاردین کابل را یک جامعه ورشکسته می‌داند و می‌نویسد که با این حال، سازمان ملل متحد به ارائه کمک‌های بشردوستانه به افغانستان ادامه می‌دهد.
این نشریه نوشت که مقام‌های بانک جهانی هفته گذشته به کابل رفتند تا برای تزریق کمک‌های بشردوستانه به اقتصاد افغانستان راهی پیدا کنند اما یافتن چنین راهی دشوار بوده است.
گاردین در ادامه به محدودیت‌های ایجادشده برای زنان در افغانستان می‌پردازد و می‌نویسد که این محدودیت‌ها بر اساس اصول اسلامی نیست بلکه بخشی از سنت پشتون‌ها است و بیشتر در رسوم سنتی جنوب افغانستان ریشه دارد.
