شهردار شهر کوهستانی دورافتاده‌ای در پرو توضیح داد که چطور پناهندگان فراری از کووید جامعه‌اش را از پا درآوردند.
مارلون بریتو کاماچو، شهردار سن خوزه دولوردس، شهر کوچک ۲۰ هزار نفری نزدیک مرز اکوادور، می‌گوید که به رغم میزان نسبتا پایین مرگ و میر - فقط ۱۲ نفر- این شهر همچنان ضریه شدیدی از این ویروس خورده است.
وضعیت دیگر شهرهای کوچک چندان خوب نبود. یکی از امدادگران که برای خیریه «پرکتیکال اکشن» کار می‌کند، به ایندیپندنت گفت که در سن پدرو دو کاستا، شهر کوچک سه هزار متری بالای سطح دریا در رشته کوه‌های آند، از هر خانواده کسی قربانی این ویروس شده است.
سیستم سلامت پرو پیش از همه‌گیری با کمبود بودجه و کمبود کارکنان مواجه، و بسیار پراکنده بود. زمانی که ویروس در شهرهای پرجمعیت نفوذ کرد، این سیستم به طرز گسترده‌ای از هم پاشید.
پرو بیشترین میزان مرگ و میر ناشی از کووید را به ازای سرانه جمعیت در جهان دارد. این کشور در میان جمعیت صرفا ۳۳ میلیونی آن، سه میلیون و ۶۰۰ هزار مورد بیماری و بیش از ۲۱۳ هزار مرگ و میر داشته است.
همچنین تخمین زده می‌شود که یکی از بدترین آمارهای مربوط به کودکانی را داشته باشد که در اثر این ویروس یتیم شده‌اند یا مراقبان خود را از دست داده‌اند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
شهردار کاماچو گفت روزهای اولیه همه‌گیری، پر از هرج و مرج بود.
او گفت: «نادانی موج می‌زد. مردم دنبال داروهای گیاهی سنتی بودند و فقط اطلاعات پایه‌ای از وزارت بهداشت دریافت کرده بودند.»
«ابتدا همه فقط تماشا می‌کردند: تماشای اخبار، تاشای آنچه در دنیا رخ می‌داد، و آنچه در لیما اتفاق می‌افتاد.»
او افزود: «مردمی که در شهرها زندگی می‌کردند می‌خواستند پیش خانواده‌شان در اینجا برگردند، زیرا ناگهان بی‌کار شده بودند.»
«در طول بزرگترین بحران یک نسل، نزدیک دو هزار نفر به این شهر آمدند و این هجوم عظیمی برای یک شهر کوچک ۲۰ هزار نفری بود.»
«مردمی که اینجا زندگی می‌کردند نمی‌خواستند آن‌ها بیایند، از این رو ناآرامی اجتماعی و هزینه‌های سنگینی برای شهرداری پیش آمد. هرج و مرجی بود که باید مدیریت می‌شد؛ مردم با کامیون می‌آمدند.»
«حتی کارشناسان بهداشت و درمان هم نمی‌دانستند که چه اتفاقی دارد می‌افتد. وحشت محض بود. در ایست‌های بازرسی درگیری پیش می‌آمد.»
«پناهجویان هیچ پولی نداشتند. آن‌ها باری بر دوش خانواده‌هایشان در اینجا بودند.»
«مهارناپذیرتر از همه جوانان بودند. آن‌ها به شدت از قوانین سرپیچی می‌کردند. ورزش می‌کردند و میهمانی می‌گرفتند.»
«پلیس و ارتش کافی نبود. انگار همه جا آتش گرفته باشد و آب کافی نباشد.»
با این حال، شهردار همچنین شاهد همبستگی میان ساکنان هم بوده است، مردم برای پناهجویان میوه و سبزیجات می‌آوردند.
او افزود: «ما اطمینان داریم که پس از برنامه واکسیناسیون همه چیز می‌تواند به حال عادی بر‌گردد.»
«خوبی‌اش این است که اینجا چندان پرجمعیت نیست و تعداد پایین مرگ و میر هم به همین مرتبط است.»
© The Independent
