با گذشت یک ماه از تهاجم طالبان به بلخاب و آواره شدن هزاران تن از زنان، مردان و کودکان به کوهستان‌های شمال، آواره‌های جنگ گفتند در هراس از گرسنگی و خشم طالبان به سر می‌برند.

به گزارش سازمان ملل، جنگ در بلخاب، ۲۷ هزار نفر را آواره کرده است. حدود ۶ هزار نفر از آوارگان جنگ، در کوهستان‌های بامیان به سر می‌برند و بقیه آن‌ها در کوهستان‌های سرپل پناه گرفته‌اند.

زهرا، یکی از این آواره‌ها که اکنون در شهرستان یکاولنگ استان بامیان به سر می‌برد، به خبرگزاری فرانسه گفت برای اینکه در جریان جنگ آسیب نبیند، خانه و زندگی‌اش را در بلخاب رها کرده و به سمت کوه‌ها فرار کرده است. او افزود: «راه‌های دور و درازی را طی کردیم. شب‌ها گرسنه در پای کوه‌ها خوابیدیم و صبح‌ها راه‌ها را طی کردیم.»

آژانس‌های مددرسان سازمان ملل متحد، تاکنون برای شماری از خانواده‌های آواره در کوهستان‌های بامیان و بلخاب، مواد غذایی، دارو و سرپناه موقت تهیه کرده‌اند، اما بسیاری از آن‌ها که دیرتر به روستاهای بامیان رسیدند، هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.

مراد، یکی از این افراد است که گفت به‌دلیل گیر افتادن در میان دره‌ها، دیرتر به روستاهای شهرستان یکاولنگ رسیده و کمکی دریافت نکرده است. او گفت: «ما در دره آبقول بودیم. وقتی در این سرزمین (یکاولنگ) رسیدیم، کمک‌ها تمام شده بودند و هیئت‌ها هم رفته بودند.»

در میان آواره‌های جنگ بلخاب، کودکان، زنان حامله و افراد مسن نیز دیده می‌شوند. چند زن در نبود هیچ‌گونه دارو و مراقبتی، در مسیر رسیدن به مکان امن زایمان کردند. شماری از کودکان نیز در اثر سرما و گرسنگی، به بیماري‌های گوناگون مبتلا شدند. تیم‌های سیار صندوق کودکان سازمان ملل متحد توانستند به شماری از این زنان و کودکان رسیدگی کنند، اما به‌دلیل پراکنده شدن آواره‌ها میان کوه‌ها و روستاهای مختلف، همه آن‌ها چنین کمک‌هایی دریافت نکردند.

راضیه، مادر یکی از خانواده‌های آواره، گفت کودکان خانواده‌های آواره در نبود لباس مناسب، دارو و غذا، در جریان فرار و در مسیر کوهستانی بیمار شدند.

نجیبه میرزایی، پزشک مرکز درمانی در یکاولنگ که شماری از آواره‌ها را معالجه کرده است، گفت در روزهای نخست حضور آواره‌ها، شمار افراد بیمار به‌قدری زیاد بود که رسیدگی به آنان از توان مراکز درمانی فعال در یکاولنگ خارج بود، اما با رسیدن تیم‌های کمکی صندوق کودکان سازمان ملل متحد، به شمار زیادی از آن‌ها رسیدگی شد.

نجیبه میرزایی در ادامه افزود که بیشتر کودکان خانواده‌های آواره به بیماری‌های مانند اسهال و تهوع مبتلا شده بودند و زنان حامله نیز در وضعیت ناگواری به سر می‌بردند.

مسیر بلخاب تا بامیان، مسیری کوهستانی است که رفت‌و‌آمد به‌سختی در آن انجام می‌شود و ۶ هزار نفر آواره، این مسیر را با پای پیاده یا سوار بر الاغ طی کردند. محمد حسن، یکی از این افراد با نشان دادن ویدیویی از جریان سفرش با الاغ گفت حدود ۶ ساعت را پیاده و ۵ ساعت دیگر را با الاغ طی کرده است تا به یکاولنگ برسد. او نیز مانند شمار دیگری از آواره‌ها، هنوز هیچ کمکی دریافت نکرده است.

بلخاب، شهرستانی در دل کوهستان‌های شمال افغانستان است. این شهرستان مملو از معادن مس و زغال‌سنگ است. یکی از دلایل درگیری اخیر میان طالبان و فرمانده ناراضی این گروه به نام مهدی مجاهد، تلاش دو طرف برای تصاحب معادن عنوان شده است. مهدی مجاهد و نیروهای تحت امرش، پس از سه روز جنگ در برابر طالبان، در ۲۵ ژوئن، در ارتفاع‌های کوه‌های هندوکش پناه گرفتند و بلخاب با معادن سرشار از گنج و روستاهای خالی از سکنه به تصرف این گروه درآمد.

هرچند نزدیکان مهدی مجاهد ادعا می‌کنند که او برای دور جدیدی از جنگ در برابر طالبان آماده می‌شود، اما هنوز مشخص نیست که آیا او می‌تواند در برابر همراهان سابقش بجنگد یا خیر. ۲۷ هزار آواره بلخابی نیز از ترس وقوع شعله‌ور شدن دوباره جنگ و همچنین مواجه شدن با رفتار انتقام‌جویانه طالبان، از بازگشت به خانه‌هایشان خودداری کردند.