ممکن است هواپیمای پرسرعتی با سوخت هسته‌ای به بازار آید که پرواز از لندن به نیویورک را در ۸۰ دقیقه، برای مسافران میسر کند.

هایپر استینگ (Hyper Sting) هواپیمای جدیدی است که اسکار وینالز (Oscar Viñals)، صنعتگر و طراح مفهومی اسپانیایی،  طراحی کرده است که سه برابر سرعت صوت پرواز خواهد کرد.

نام جالب این هواپیمای جت از طرح نوک‌تیز آن الهام گرفته است.

وینالز می‌گوید: «بدنه‌ای به شکل «نیش بزرگ» با «نوک» بسیار تیز خواهد داشت که کارکرد آن کنترل گردش هوا در جلو (فشار/سرعت) به منظور بازتوزیع آن در بخش مرکزی و روی بال‌ها است.

«هایپر استینگ» هنوز آزمایش نشده است، اما طراح آن ادعا می‌کند که قادر است به حداکثر سرعت دو هزار و ۶۶۴ مایل در ساعت (حدود چهار هزار و ۳۰۰ کیلومتر در ساعت) برسد که بیش از چهار برابر سرعت میانگین هواپیماها، یعنی ۴۶۰ تا ۵۷۸ مایل (حدود ۷۵۰ تا ۹۵۰ کیلومتر) بر ساعت است.

طول «هایپر استینگ» ۳۲۸ فوت ( حدود ۱۰۸ متر) است، از ظرفیت حمل مجموعا ۱۳۰ تا ۱۷۰ مسافر برخودار است، و پرواز معمول هفت تا هشت ساعتی از لندن تا نیویورک [با آن] فقط به اندکی بیش از یک ساعت کاهش خواهد یافت.

«راکتور هسته‌ای گداخت سردی» که قرار است نیروی این جت را تامین کند، در حال حاضر هنوز از مفهوم به مرحله عمل نرسیده است، اما وینالز رسیدن به سرعت سه و نیم ماخ و برخورداری از چهار توربوجت ترکیبی نسل آینده و دو موتور کوب‌جت را برای این هواپیما مدنظر دارد.

در حال حاضر، رکورد سریع‌ترین پرواز از لندن به نیویورک، از آن هواپیمای کنکورد است که از سال ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۳ پروازهای مسافربری انجام می‌داد.

کنکورد، که شرکت هواپیمایی بریتانیا و شرکت هواپیمایی فرانسه آن را به کار می‌گرفتند، می‌توانست در کمتر از سه ساعت، ۱۰۰ مسافر را از لندن به نیویورک ببرد.

وینالز، طراح «هایپر استینگ»، در مورد ناکامی کنکورد گفت: «کنکورد ماشین‌افزاری درخشان و تجربه‌ای باشکوه بود، اما خیلی محیط‌ زیست را آلوده می‌کرد، خیلی در جوامع ما آلودگی صوتی ایجاد می‌کرد، و بسیار پرهزینه بود.»

چشم‌انداز او برای «هایپر استینگ» این است که نقشه راه آینده هواپیماهای تجاری باشد و ادعا می‌کند که «به آستانه‌ عصر جدید پروازهای مافوق صوت نزدیک می‌شویم».

اما او می‌پذیرد که مدتی وقت لازم است تا [چنین هواپیمایی] آسمان‌های ما را تسخیر کند، و می‌افزاید:«پروازهای مافوق‌صوت از سر گرفته خواهد شد، اما در این مورد، به دلیل وجود برخی سامانه‌های بسیار ابتکاری مثل راکتور گداخت سرد، تاریخ تولید احتمالی فراتر از سال ۲۰۳۰ است و هزینه آن هم ارزان نخواهد بود.»