در پی ادامه اعتراض‌های سراسری و سرکوب خشن و قتل معترضان در ایران، نشریه هیل در تحلیلی به ضرورت بازگشت تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران پرداخته است.
نویسندگان این مقاله با اشاره به سیاست دوگانه فرانسه، آلمان، بریتانیا و آمریکا در قبال ایران، معتقدند احیای برجام لغو بخش قابل ملاحظه‌ای از تحریم‌ها را در پی دارد که به تشدید سرکوب خشن معترضان در ایران منجر خواهد شد.
در ۱۸ ماه گذشته، اروپا و ایالات متحده آمریکا در تلاش بوده‌اند توافق اتمی سال ۲۰۱۵، موسوم به برجام، را از طریق مذاکره احیا کنند، اما درخواست‌های غیرمنطقی تهران بارها مذاکرات را به بن‌بست کشانده و این ظن را تقویت کرده است که جمهوری اسلامی در پی خریدن زمان برای گسترش برنامه اتمی‌اش است.
تلاش‌های آمریکا و سه کشور اروپایی (فرانسه، آلمان و بریتانیا) برای حل‌و‌فصل پرونده هسته‌ای ایران از راه مذاکره و دیپلماسی راه به جایی نبرده است و به نظر می‌رسد هرقدر شرایط پیشنهادی غرب سخاوتمندانه باشد، تهران به توافق علاقه‌ای ندارد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
به عقیده آنتونی روجیرو و آندریا استریکر، نویسندگان این مقاله، اکنون زمان آن فرا رسیده است که غرب از سیاست مذاکره به سیاست فشار تغییر جهت دهد.
در ادامه مقاله آمده است گام اول رهاسازی بقایای توافق قبلی و ایجاد اهرم فشار لازم برای مقابله با پیشروی‌های هسته‌ای ایران است. اروپا باید تحریم‌های پیشین شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران را بازگرداند. به عقیده روجیرو و استریکر، این اقدام باید با «فشار مضاعف دیپلماتیک، اقتصادی و نظامی همراه باشد تا تلاش‌های تهران را ناکام بگذارد و سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی را تسریع کند».
ایران با استفاده از فرصتی که مذاکرات برجام ایجاد کرد، برنامه اتمی‌اش را گسترش داد و در آستانه ظرفیت تولید سلاح هسته‌ای قرار گرفت. بر اساس تحلیل و بررسی داده‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، اگر تهران تصمیم بگیرد سلاح هسته‌ای بسازد، به‌دلیل استفاده از سانتریفیوژهای پیشرفته‌تر با ظرفیت غنی‌سازی ۶۰ درصدی اورانیوم، می‌تواند اورانیوم لازم برای ساخت سه بمب را ظرف یک ماه، و دو سلاح دیگر را ظرف چهار ماه تولید کند.
تهران هم‌زمان نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بر تاسیسات هسته‌ای‌اش را کاهش داده است که «پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای» (NPT) را نقض می‌کند. آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ماه گذشته گزارش داد که این سازمان دیگر در موقعیت و شرایطی نیست که بتواند اطمینان بدهد برنامه هسته‌ای ایران کاملا صلح‌آمیز است.
نویسندگان این مقاله با انتقاد از انفعال و انعطاف غرب در مقابل ایران، می‌نویسند: «سه کشور اروپایی به‌جای اینکه از ایران بخواهند به‌دلیل تخلف اتمی و نقض پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای پاسخگو باشد، با همراهی دولت بایدن، طبق معمول به روند دیپلماتیک ادامه داده‌اند.» با وجود قطعنامه ماه ژوئن شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در پی امتناع ایران از همکاری با آژانس، در نشست ماه گذشته شورا، سه کشور اروپایی و آمریکا به صدور بیانیه‌ای مشترک اکتفا کردند و خواستار همکاری ایران شدند. به بیان دیگر، به‌رغم ناسازگاری و سرسختی تهران، بایدن و سه کشور اروپایی عقب‌نشینی کردند.
به نوشته روجیرو و استریکر، جمهوری اسلامی «پاسخ بزدلانه» غرب را به چشم چراغ سبزی برای پیشبرد فعالیت‌های هسته‌ای‌اش می‌بیند، و در عین حال هرگونه مخالفت داخلی را با خشونت سرکوب می‌کند. آن‌ها در ادامه تاکید می‌کنند «قدرت‌های جهانی باید فورا مرگ برجام را اعلام کنند» و هرچه سریع‌تر با رژیم ایران مقابله کنند.
از نظر نویسندگان این مقاله، گام نخست باید اعلام رسمی پایان قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل باشد که در چارچوب برجام، تحریم‌های سازمان ملل علیه برنامه هسته‌ای، موشکی و نظامی ایران را به حالت تعلیق درآورد. با بازگشت تحریم‌های پیشین سازمان ملل متحد، جمهوری اسلامی باید غنی‌سازی اورانیوم را متوقف و مفاد پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را رعایت کند، صادرات و واردات برخی موشک‌ها و تجهیزات و مواد ممنوع می‌شود، و تحریم تسلیحاتی ایران که در سال ۲۰۲۰ لغو شد دوباره برقرار می‌شود.
آمریکا در سال ۲۰۱۸، از برجام خارج شد اما موفق نشد در سال ۲۰۲۰، تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران را بازگرداند. با وجود این، هریک از اعضای باقیمانده برجام‌ــ سه کشور اروپایی به‌علاوه روسیه و چین‌ــ می‌توانند با گزارش تخلف ایران از تعهدات برجامی به شورای امنیت سازمان ملل متحد، خواستار برقراری مجدد تحریم‌های سازمان ملل شوند.
روجیرو و استریکر پیش‌بینی می‌کنند که روسیه و چین با اجرای تحریم‌های پیشین سازمان ملل متحد مخالفت خواهند کرد و معتقدند سه کشورهای اروپایی و آمریکا باید با استفاده از تمام ابزارهای دیپلماتیک، اقتصادی و نظامی موجود، کارزار فشار حداکثری پیشابرجام را از سر گیرند و نهادهای دولتی چین و روسیه، شرکت‌ها، افراد و بانک‌هایی که قطعنامه‌ها را نقض کنند یا به برنامه هسته‌ای، موشکی و نظامی تهران کمک کنند مشمول تحریم‌ها شوند.
نویسندگان این مقاله در پایان اضافه می‌کنند: «قدرت‌های جهانی تمایلی ندارند پایان مذاکرات را اعلام کنند. اما پذیرش شکست فرصتی فراهم می‌آورد تا سیاست در قبال ایران دوباره تنظیم شود و از مردم ایران در مقابل رژیم جمهوری اسلامی حمایت شود. همه نگاه‌ها به اروپا است تا جواب نه ایران را به‌عنوان پاسخ نهایی بپذیرد.»
