در جریان مذاکرات آمریکا و طالبان در دوحه، شماری از دیپلمات‌های غربی و دستگاه‌های تبلیغاتی برخی دولت‌های منطقه از جمله ایران و پاکستان، با تبلیغ اصطلاح «طالبان جدید»، نوید می‌دادند که اگر طالبان به قدرت بازگردند، دیگر از طالبان دهه ۹۰ خبری نخواهد بود؛ چون این گروه تغییر کرده است؛ اما اکنون که ۱۵ ماه از سلطه طالبان بر افغانستان می‌گذرد، این گروه در حال بازگشت به اصل خود است و از آن وعده‌های امیدبخش دیپلمات‌هایی مانند زلمی خلیل‌زاد و رسانه‌های دولتی کشورهای منطقه خبری نیست.

علاوه بر صدور ده‌ها فرمان واپسگرایانه و سرکوب‌ شدید آزادی‌های اجتماعی و سیاسی در افغانستان در این ۱۵ ماه، حالا فرمان اجرای حکم شلاق و شکنجه در ملاعام یکی از آخرین اقدام‌های ملا هیبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، برای عملی کردن شریعت طالبانی در افغانستان است.

خبرگزاری باختر، رسانه تحت کنترل طالبان، ۲۲ آبان از ملاقات ملا هیبت‌الله، رهبر طالبان- زنده بودن او همچنان در هاله‌ای از ابهام است- با گروهی از قاضی‌های این گروه خبر داد و نوشت که به دستور ملا هیبت‌الله، پس از این احکام «حد و قصاص» در سراسر افغانستان اجرا می‌شوند. گفته می‌شود ملا هیبت‌الله عملی شدن حد و قصاص را از احکام خداوند دانسته و به قاضی‌های طالبان چنین دستور داده است: «بر همه شما واجب است که احکام حد و قصاص را اجرا کنید.»

پس از صدور این دستور رهبر طالبان، دادگاه‌های این گروه در بامیان و تخار، چند زن و مرد را به اتهام‌های مختلف از جمله رابطه جنسی خارج از ازدواج، سرقت و فرار از خانه در ملاعام و جلو چشم ده‌ها تن از مردم، شلاق زدند. از جمله صبح پنجشنبه ۲۶ آبان در ورزشگاه بامیان، یک دختر و پسر جوان را در حضور نزدیک به ۵۰۰ تن از ساکنان بامیان، شلاق زدند. اتهام این دو جوان که اصالتا اهل کابل بودند، رابطه جنسی خارج از ازدواج اعلام شد. آن‌ها برای تفریح به پارک بند امیر در بامیان رفته بودند.

منابع در بامیان گفتند که ملا عبدالله سرحدی، استاندار طالبان در بامیان، هم در میان تماشاگران شکنجه این دو جوان حضور داشته و به همه هشدار داده است که اگر کسی از صحنه شکنجه عکس و ویدیو بگیرد، او هم شکنجه خواهد شد.

این دو جوان ۴۰ روز قبل از اجرای حکم بازداشت شده بودند و طالبان پس از شکنجه، آنان را دوباره به زندان منتقل کردند.

یک روز بعد، پس از پایان نماز جمعه در مسجد مرکزی شهر تالقان در مرکز تخار، طالبان ۱۹ تن از جمله ۱۰ مرد و ۹ زن را مقابل چشم صدها نمازگزار شلاق زدند. دادگاه عالی طالبان در اطلاعیه‌هایی جداگانه‌ای، شلاق زدن این افراد را تایید کرد و نوشت که حکم شریعت بر این افراد جاری شده است.

رژیم طالبان به رهبری ملا عمر که از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ بر افغانستان حکم راند، احکام حد و قصاص را در ورزشگاه‌ها و میدان‌ عمومی شهرها اجرا می‌کرد. در آن دوران، ورزشگاه‌های افغانستان به شکنجه‌گاه‌ تبدیل شده بودند و قاضی‌های طالبان از مردم دعوت می‌کردند برای تماشای اعدام و اجرای حد و قصاص در این مکان‌ها جمع شوند.

در سال‌های اخیر، برخی دیپلمات‌های غربی و رسانه‌های تحت کنترل دولت‌های همسایه افغانستان از جمله ایران و پاکستان، با ترویج اصطلاح «طالبان جدید» تلاش کردند با سرپوش گذاشتن بر جنایات گذشته این گروه، درباره آن‌ها سفیدنمایی کنند. این دستگاه‌های تبلیغی ادعا می‌کردند که «طالبان جدید» از اصول به‌جامانده از حاکمیت نخست این گروه که ملا عمر رهبری می‌کرد، پیروی نمی‌کنند و خود را با دنیای نوین و نسل جدید افغانستان سازگار کرده‌اند.

اما علی‌رغم تمام این سفیدنمایی‌ها و تلاش‌هایی که برای قباحت‌زدایی از عملکرد طالبان صورت گرفت، این گروه در ماه‌های سپتامبر و اکتبر ۲۰۲۱، اجساد خونین افراد اعدام‌شده به اتهام‌های مختلف از جمله آدم‌ربایی را در شهرهای مختلف از جمله هرات، هلمند و چند شهر دیگر به نمایش گذاشت و حتی با بستن اجساد به پشت خودروها، آنان را در شهر گرداند تا همه مردم ببینند.

ملا نورالدین ترابی، از بنیان‌گذاران طالبان که در رژیم ملا عمر، وزیر عدلیه (دادگستری) بود، سپتامبر ۲۰۲۱ به آسوشیتدپرس گفت که اجرای احکام قطع دست، اعدام و حد و قصاص بار دیگر در محاکم طالبان از سر گرفته می‌شود.

در ۱۵ ماه حاکمیت طالبان بر افغانستان، سخنگویان این گروه در مورد اجرای این احکام سکوت کردند، اما به‌تازگی و با صدور فرمان جدید ملا هیبت‌الله، ضمن اینکه حد و قصاص در ملاعام و ورزشگاه‌ها و مساجد اجرا می‌شود، سخنگویان و محاکم طالبان نیز از آن به عنوان «جاری شدن شریعت» یاد می‌کنند و در این مورد اطلاعیه هم می‌دهند.

به نظر می‌رسد طالبان در ماه‌های گذشته به امید دستیابی به مشروعیت بین‌المللی، این احکام را پنهانی اجرا می‌کردند، اما اکنون تحت فشار چهره‌های تندرو از جمله رهبر این گروه، اجرای آن‌ را علنی کرده‌اند.

در ۱۵ ماه گذشته، هیچ یک از دولت‌های جهان از جمله آن‌هایی که برای این گروه سفیدنمایی کردند و به آنان برای بازگشت به قدرت کمک کردند، دولت این گروه را به رسمیت نشناختند. پاکستان، ایران، روسیه، قطر، چین و ازبکستان از حامیان درجه اول طالبان به شمار می‌رفتند اما این کشورها هم به‌تدریج در حال روی گرداندن از طالبان‌اند و هرچند عوامل متعددی از جمله نزدیکی طالبان با آمریکا یکی از عوامل این رویگردانی دانسته می‌شود، قدرت گرفتن چهره‌های به‌شدت افراطی و عملی نشدن وعده‌های مذاکره‌کنندگان طالبان در دوحه، همه را از تعامل با رژیم این گروه ناامید و سرخورده کرده است.

در یک افغانستان منزوی، فقیر، فرامو‌ش‌شده و تحت سلطه طالبان، بیش از همه طالبانی نفع می‌برند که برای اجرای تفسیر ملا عمر از شریعت جنگیدند. آنان که اکنون تسلیحات پیشرفته آمریکایی به ارزش بیش از ۷ میلیارد دلار در اختیار دارند، بدون کوچک‌ترین هراسی، شکنجه، اعدام و قطع دست را از داخل زندان‌ها به ورزشگاه‌ها و میدان‌ عمومی شهرها منتقل می‌کنند.