جیمز کامرون مهیای «پایان» دادن به دهه‌ها بحث‌وجدل درباره تایتانیک است.

از زمان اولین اکران این درام عاشقانه کلاسیک کالت [آثاری خاص با طرفدارانی پروپا قرص] این کارگردان در سال ۱۹۹۷ با بازی لئوناردو دی‌کاپریو و کیت وینسلت در نقش دو عاشق ناکام سوار بر کشتی تایتانیک، هواداران لجوجانه می‌گویند می‌شد از مرگ جک (دی‌کاپریو) جلوگیری کرد.

در اواخر فیلم، پس از واژگون شدن تایتانیک، رز با بازی وینسلت روی یک در بر آب شناور مانده، در حالی که معشوقش جک را می‌بینیم که در کنار او درون آب به همان در آویخته است و در نهایت درون آب یخ می‌زند و می‌میرد.

علاوه بر وینسلت و دی‌کاپریو که قبلا درباره این بخش جنجالی از ماجرای فیلم صحبت کرده بودند، کامرون نیز در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۷، پایان فیلم را توجیه کرد و گفت: «اگر [جک] زنده مانده بود، پایان فیلم بی‌معنا می‌شد.»

حالا کامرون با توجیه «علمی، یک بار برای همیشه»‌ تمام مخالفان  را ساکت خواهد کرد.

کامرون در مصاحبه با تورنتو سان، هم‌زمان با تبلیغ فیلم خود «آواتار: راه آبی» که همه مشتاقانه منتظر اکرانش بودند، فاش کرد: «از آن زمان تاکنون همراه یک متخصص هیپوترمی آن تخته‌پاره فیلم را بازسازی کردیم و تجزیه‌وتحلیل پزشکی کاملی انجام داده‌ایم.»

فرایند (و نتایج) این تجزیه‌وتحلیل در برنامه ویژه فوریه نشنال جئوگرافیک منتشر می‌شود و در پی آن، رسم هرساله اکران سینمایی مجدد تایتانیک به مناسبت روز ولنتاین اجرا خواهد شد.

کامرون درباره این فرایند توضیح داد: «دو بدلکار که جرم بدنشان دقیقا برابر جرم بدن کیت و لئو بود، انتخاب و حسگرهایی به سراسر و داخل بدنشان وصل کردیم. آن‌ها را وارد آب یخ کردیم و روش‌های مختلف را آزمودیم که ببینیم می‌توانند زنده بمانند یا نه.»

او گفت: «پاسخ این بود که به هیچ طریق، هردو آن‌ها نمی‌توانستند زنده بمانند و فقط یکی می‌توانست.»

«پس واقعا مطالعه علمی انجام دادیم تا به تمام این‌ها پایان دهیم و یک بار برای همیشه کلکش را بکنیم.»