اگر کسی ریشه‌ها، کارزارها، نیروها و اهداف انقلابی را که در سال ۲۰۲۲ بیش از ۲۰۰ شهر در دنیا و ۱۵۰ شهر در ایران را برای ۱۶ هفته درنوردید بادقت مطالعه کرده باشد، دیگر شک نمی‌کند که رویداد به‌یادماندنی این سال انقلاب لیبرال-سکولار ایرانیان است.
ایرانیان این سال را بیشتر با یاد اسامی کودکان، نوجوانان و جوانان کشته‌شده به خاطر خواهند آورد. در این سال فقدان مشروعیت، بحران اقتدار و نفوذ، ناکارآمدی و فسادی که سرتاپای این نظام را فرا گرفته بود، به بیرون‌ریختن صدهاهزار ایرانی در داخل و صدهاهزار ایرانی در خارج کشور و آمدنشان به خیابان‌ها منجر شد. برای مدت چهارماه اخبار جنبش اعتراضی ایران همه رسانه‌ها را که در ابتدا با ترس از برچسب اسلام‌هراسی از پوشش این انقلاب سر باز می‌زدند، فرا گرفت.
این انقلاب به دنیا نشان‌داد که حکومت دینی به ماشین سرکوب و تبلیغات تقلیل یافته است، حکومتی که با تجاوز و کشتن و بازداشت ده‌ها هزار نفر، تحریم اقتصادی و بستن مسیر عبورومرور در برخی شهرها (مثل جوانرود)، به‌کار گماردن نیروهای نظامی در مقام‌های سیاسی، واگذاری همه رسانه‌ها و ورزش و فرهنگ به نیروهای امنیتی، و فرستادن ده‌ها هزار نیرو به خیابان‌ها برای زدن و کشتن و فحاشی می‌خواهد بماند.
قدرت‌نمایی «رهبر مسلمین جهان» در روزهای پایانی سال به نشاندن یک هواپیما بر زمین برای ممانعت از سفر همسر و دختر علی دایی و کشتن کودکی ۱۲ساله در بستک هرمزگان تقلیل یافته است. اعتراضات سال ۲۰۲۲ به دنیا نشان داد که حکومت صرفا بر منابع کشور و اسلحه متکی است و پایگاه اجتماعی آن به‌سرعت درحال تبخیر شدن است. حکومت اسلامی طی چهار دهه اخیر به‌طور مداوم در گرفتن جان آدمیان جنایتکارتر و قساوتمندتر، دایره خودی‌های آن کوچک‌تر، و گزینه‌های فرار آن از بحران‌ها کمتر و کمتر شده است.
اکنون پرسش این است که بعد از ۱۶ هفته جنگ میان مردم و حکومت در ماه‌های سپتامبر تا دسامبر ۲۰۲۲، دو طرف داستان در سال ۲۰۲۳ در چه مسیری حرکت خواهند کرد. با استفاده از رفتارهای حکومت و مردم معترض در چند دهه گذشته و نیز تجربه‌های تاریخی ایران می‌توان تصویری نزدیک به واقعیت ترسیم کرد. آیا پایان نزدیکی برای رژیم کودک‌کش در انتهای تونل دیده می‌شود؟
مسیر پیش پای اشغالگر
اشغالگران ایران در سال ۲۰۲۲ اوج هراس‌افکنی، تفرقه‌اندازی، نظریه توطئه (کار دشمنان است)، مجازات، کنترل تمامیت‌خواهانه، و اختلال در شبکه‌های ارتباطی مردم را به نمایش گذاشتند. همچنین در استخدام نیرو به کثیف‌ترین نیروها در میان اراذل و اوباش روی آوردند. این نیروها در حدی از پستی و رذالت قرار داشتند که به کودکان رحم نمی‌کردند، به دختران تجاوز و به آلات جنسی آن‌ها شلیک می‌کردند، با باتون به سر افراد کوبانده و آن‌ها را می‌شکستند، مستقیم با گلوله جنگی به‌سمت افراد شلیک می‌کردند و حتی جسد افراد را می‌دزدیدند. دزدیدن معترضان مجروح هم کار دیگری بوده که مکرر انجام شده است. آن‌ها حتی به مادران و خانواده کشته‌شدگان اجازه نمی‌دهند برای عزیزانشان در یک محیط امن گریه کنند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
اسلامگرایی شیعه از دسامبر ۲۰۱۷ بدین‌سو، بدان سمت رفته است که هر روز مردم را عصبانی‌تر و عصبانی‌تر کند و در کنار آن، داغ و درفش و طناب دار نشان دهد تا این عصبانیت‌ها بیرون نریزد. به شعارهای خیابانی معترضان و شعارهای دختران در مدارس به‌دقت گوش دهید: خشم از حکومت در آن‌ها موج می‌زند. این خشم با تشر و باتون و شلیک نیروهای یگان ویژه خاموش نمی‌شود.
در جبهه خارجی نیز برنامه هسته‌ای درحال پیشروی بوده، هر روز بر تعداد گروگان‌های غربی افزوده شده، کارنامه حقوق بشری سیاه‌تر، و یاغیگری رژیم در آب‌های جنوبی تشدید شده و فراتر از آن‌ها، دامنه جنگ مورد پسند حاکمان با تمدن غربی، به اوکراین رسیده است. در این شرایط، تحریم‌ها و انزوای رژیم از طرف دول غربی دنبال و در مبادلات با اروپا، محدودیت‌ها بیشتر شده است. جمهوری اسلامی سال‌هاست که دوست و هم‌پیمانی در دنیا ندارد. گروهی از کشورها مثل چین و روسیه و ونزوئلا و سوریه از رژیم مثل گاو شیرده استفاده می‌کرده‌اند. همین کشورها نیز دارند به این فکر می‌افتند که دردسر این گاو شیرده برای آن‌ها بیش از منافعش است. تغییر مسیر چین در نزدیکی به شورای همکاری خلیج فارس و فشار افکار عمومی و پارلمان‌های اروپایی بر دولتمردان جهت تجدید نظر در رابطه با رژیم تروریستی در سال ۲۰۲۲ بیانگر این تغییر مسیر است.
مسیر پیش پای معترضان
اشغالگران با استفاده از سرکوب و مهندسی اجتماعی و سیاسی همه مسیرهای تغییر غیرخشونت‌آمیز را سد کرده‌اند. البته تنفر از اسرائیل و آمریکا و ریزه‌خواری و بهره‌گیری از رانت‌های حکومتی هنوز گروهی وفادار به رژیم باقی گذاشته است، اما اینها رقمی نیستند و در صورت به‌خیابان‌آمدن اکثریت ناراضی، به اندرونی خانه‌هایشان پناه خواهند برد.
چنین حکومتی آن‌قدر جنایت کرده است و می‌کند که مردم را برای «روز نهایی» یعنی ریختن به خیابان‌ها و تسخیر مراکز بسیج و سپاه پاسداران و نابودکردن موسسات دینی دولتی که مسبب و توجیه‌گر و بهره‌برنده از این همه جنایت‌اند، آماده می‌کند. نمی‌توان گفت این امر چه زمانی اتفاق خواهد افتاد، اما در رخ‌دادن آن شکی وجود ندارد. درمورد جرقه انقلاب با مرگ مهسا، نمی‌شد پیش‌بینی کرد، اما در اینکه روزی گدازه‌های خشم مردم فوران خواهد کرد، شکی وجود نداشت. تنها کسانی که در حباب توهمات خویش زندگی می‌کنند یا از این توهم‌ها بهره می‌برند، نمی‌توانستند این خشم را مشاهده کنند. حتی علی خامنه‌ای متوجه شده است که مرگ مهسا تنها جرقه اعتراضات را زد.
مقدمات «روز نهایی»
با عمق‌یابی نافرمانی دربرابر قوانین ظالمانه و ضدانسانی، گسترش اعتراض‌ها به سراسر کشور و بسط اعتصاب‌ها به حدود ۱۵۰ شهر و انواع مشاغل، فعالان سیاسی از سه دسته اعتصاب، یک دسته نافرمانی مدنی و سه دسته اقدام برای از کار انداختن نیروهای سرکوب در خیابان در سال ۲۰۲۳ سخن می‌گویند:
- اعتصاب در حمل‌ونقل عمومی مثل اتوبوسرانی و مترو، راه‌آهن و هواپیمایی
- اعتصاب در سه صنعت کلیدی انرژی، پتروشیمی و خودرو؛ مختل‌کردن صادرات نفت مهم‌ترین کاری است که باید انجام شود.
- اعتصاب کارکنان دولت و شهرداری‌ها؛ این اعتصاب‌ها دیوانسالاری دولتی را می‌خواباند.
- پرداخت‌نکردن مالیات و قبوض آب و برق و تلفن و اینترنت
- رعب‌افکنی در دل نیروهای سرکوب با حضور قدرتمندانه جمعیت‌های چندهزار نفری متمرکز با خواندن سرودهای حماسی در محلات تا‌حدی‌که استعفا و کناره‌گیری در میان آن‌ها افزایش یابد.
- انتشار عکس تک‌تک نیروهای سرکوبی که در خیابان‌ها حضور دارند و اخذ اطلاعات آن‌ها از مردم برای شکل‌دادن به یک پرونده ملی جهت محاکمه در آینده
- خرابکاری بدون خشونت یا شرافتمندانه جهت از کار انداختن مراکزی که برای دولت تامین منابع می‌کنند، چرخ ماشین سرکوب را می‌گردانند و شرایط را عادی جلوه می‌دهند.
زمینه‌ها برای اعتصاب نوع اول و دوم آماده‌تر از نوع سوم است، به شرطی که دول غربی شریان‌های ارزی و واردات و صادرات حکومت را مختل سازند. چهار مورد اول ماشین اداری و تدارکاتی دولت برای اداره سازمان سرکوب را می‌خواباند و آن را از منابع عمومی محروم می‌کند. فعالان سیاسی بر این باورند که سه اقدام آخر، حکومت را فشل می‌کند و معترضان می‌توانند با اقدامات فوق هزینه همکاری با ماشین سرکوب و نیز هزینه اقدامات قساوتمندانه حکومت مثل اعدام معترضان را بالا ببرند. برنامه ایرانیان معترض خارج کشور نیز انزوا و تحریم‌های بیشتر در سال پیش رو است؛ اما بدون اعتصاب‌های فوق نیز ساقط‌کردن حکومت ممکن است. کافی است یک روز میلیون‌ها تن در سراسر کشور به خیابان بیایند و روز نهایی را رقم بزنند.
«روز نهایی»
روز نهایی جمهوری اسلامی بسیار دراماتیک‌تر از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ خواهد بود. در این روز فقط پادگان‌های سپاه پاسداران نیستند که تسخیر خواهند شد (کادر ارتش خود پادگان‌هایشان را تخلیه خواهند کرد). هر آنچه پایه‌های حکومت بر آن برقرار بوده است، در این روز خنثی‌سازی خواهد شد. نهادهای انقلابی که همه نمادهای قهر و زورگویی و ریاکاری و تهدید و فساد بوده‌اند، از دادگاه انقلاب تا مراکز بسیج، از بیت رهبری تا پادگان‌های سپاه، از ستادهای اجرای احکام شرع، مثل ستاد امر به معروف و نهی از منکر، تا دستگاه‌های تبلیغاتی نظام، مثل سازمان تبلیغات اسلامی و سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و صداوسیما و دفاتر ائمه جمعه، از رده خارج خواهند شد. ۴۴ سال خشم فروخورده از تهدید و ارعاب و از اعدام و شکنجه و اعتراف‌گیری تا اسلامی‌سازی و اجرای احکام شرع، در این روز بیرون ریخته خواهد شد. در آن روز هیچ کس قادر نخواهد بود جلوی بیرون‌ریختن این گدازه‌ها را بگیرد. روز نهایی در ایران البته روز رقص و موسیقی و بوسیدن و در آغوش گرفتن دربرابر ویرانه نهادهای جهنمی رژیم نیز خواهد بود.
