هفت زندانی زن محبوس در زندان اوین با انتشار نامه‌ای، از «نمایش صحنه اعدام» برای فعالان محیط زیستی زندانی در اوین خبر دادند و آن را «منزجرترین ابزارهای بازجویان برای اعمال فشار برای اخذ اعتراف» ارزیابی کردند.
بهاره هدایت، نرگس محمدی، سپیده قلیان، عالیه مطلب‌زاده، هستی امیری، نوشین جعفری و رها عسگری‌زاده در این نامه با اعلام انزجار از حکم اعدام و سلب «حق حیات» و هرگونه «شکنجه روحی و روانی»، از افکار عمومی خواستند برای توقف حکم اعدام معترضان از پای ننشینند.
نویسندگان این نامه مجازات اعدام یا سلب حق حیات را «یکی از فاحش‌ترین موارد نقض حقوق بشر» نامیدند و تاکید کردند که «سایه شوم احکام اعدام و تهدید به مرگ» بر سر همبندی‌هایشان سنگینی می‌کند.
آن‌ها با حمایت از فعالان محیط زیستی زندانی در اوین از جمله سپیده کاشانی و نیلوفر بیانی، تاکید کردند که این دو زندانی پرونده محیط زیستی‌ها با تهدید به اعدام و ترتیب دادن نمایش صحنه اعدام برای آن‌ها، «روانه دادگاه فرمایشی شدند و بدون وجود هیچ نوع ادله قانونی و مستندات حقوقی، جاسوس خوانده و حتی با اتهام افساد فی‌الارض مواجه شده‌اند».
آن‌ها در این نامه از مریم حاج‌حسینی هم یاد کرده‌‌اند که به‌مدت ۴۱۲ روز در خانه امن وزارت دفاع در حبس ماند و «همواره با تهدید اعدام به موجب اتهام افساد فی الارض مواجه بود».
مهوش شهریاری و فریبا کمال‌آبادی زندانیان دیگری‌اند که نویسندگان این نامه از آن‌ها به‌عنوان کسانی نام برده‌اند که «به دلیل باورهایشان با تهدید حکم اعدام به موجب اتهام افساد فی‌الارض و جاسوسی مواجه بوده‌اند؛ به‌طوری که بازجویانشان در بازداشت اخیرشان به‌صراحت از تلاش وزارت اطلاعات برای تاب دادن هفت جسد بهایی سخن گفته‌اند».
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آن‌ها همچنین از فشارهای روانی و شکنجه‌های جسمی علیه زینت جلالیان برای اخذ اعتراف دروغ مبنی بر اجرای عملیات مسلحانه سخن گفته‌اند؛ اتهامی که جلالیان هرگز نپذیرفت.
نویسندگان این نامه خطر تهدید به اعدام و فشارهای روانی و شکنجه بر زندانیان را گوشزد کرده و افزوده‌اند که تلاش نهادهای امنیتی برای اعدام شیرین علم‌هولی به اعدام او منجر شد.
هفت زن زندانی در زندان اوین به مناسبت پنجمین سالگرد بازداشت فعالان محیط زیست، حمایت خود را از این فعالان اعلام کردند و نوشتند: «موظف‌ایم علیه اعدام و زیست زیر تهدید هولناک مرگ در تنهایی سلول‌های انفرادی فریاد برآوریم و خواهان پشتیبانی نهادهای بین‌المللی حقوق‌بشری و افکار عمومی و آزادی‌خواهان برای آزادی آن‌ها شویم.»
نویسندگان این نامه «روایتگری» به منظور ثبت واقعیت‌های تاریخی را تلاشی برای توقف فجایع انسانی ارزیابی کردند و افزودند که از «گام‌های مهم زندانیانی چون سپیده کاشانی و نیلوفر بیانی» حمایت می‌کنند تا به افشای ابعاد جنایت و سرکوب در تاریکخانه‌های امنیتی و آگاه شدن افکار عمومی بپردازند.
