نرگس محمدی و عالیه مطلب‌زاده، دو فعال مدنی زندانی، با انتشار یادداشتی از انتقال ناگهانی خود به زندان اوین خبر دادند. این دو زندانی سیاسی با انتقاد از نگهداری محکومین و متهمین زن در زندان قرچک با انتشار نامه‌ای از زندان نوشتند: «نامکان قرچک صرفا نام یک زندان برای نگهداری محکومین و متهمین زن نیست. قرچک بازنمای دیدگاه، اراده و عمل حکومت استبداد دینی علیه زن است.»
کم نیستند زنانی که نه به موجب رفتاری خلاف قوانین بلکه به دلیل اصرار بر حق پوشش، نگرش و زیست انسانی‌شان گرفتار این نامکان هولناک شده‌اند. کم نبودند ماموران و زندان‌بانانی که به آزادی زندانی از این زندان به منزله رهایی او از شرایط دشوار غبطه خورده و به دنبال راه نجاتی از آنجا بودند.»
این دو زندانی سیاسی با اشاره به اینکه از جمله زنانی بودند که ماه‌ها شرایط این زندان را تحمل کردند گفتند: «بخشی از مبارزات‌مان را براساس تجربه و همزیستی با زنان زندانی قرچک رقم زدیم. چون بر این باور بوده و هستیم که مبارزه علیه شرایط غیرانسانی قرچک مبارزه برای ممنوعیت حضور و تبعید زندانیان سیاسی عقیدتی که به منظور آزار آنها صورت می‌گرفت نبوده، بلکه فراتر از آن منظور ما تعطیلی این زندان و مشکلات هزاران زنی‌ست که طی سال‌های گذشته به اجبار متحمل آن شرایط شده‌اند.»
نرگس محمدی و عالیه مطلب‌زاده در مورد شرایط این زندان نوشتند: «شرایطی که سختی و بدی هوای سوزناک و جهنمی آن، آلوده و غیرقابل شرب و حتی غیر قابل استحمام بودن آب، ساختمان سوله مانند، بدون نور طبیعی و جریان هوا، فاضلاب و تاسیسات فرسوده و زیرساخت‌های نامناسب جهت زندگی انسان تنها بخشی از رنج فزآینده و پایان ناپذیر تحمیل شده بر جان تک تک زنان این زندان است.»
محمدی و مطلب‌زاده در ادامه این نامه با اشاره به نگاه حاکمیت جمهوری اسلامی به این زندان نوشتند: «نوع نگاه حکومت، مسئولان و حتی برخی از ماموران امنیتی، زندان‌بانان و کادر درمان است، که هیچ شان و هویت انسانی برای زنان زندانی قائل نبوده و آنها را مستحق هرگونه بدفتاری و توهین می‌دانند. ما و بقیه زندانیان سیاسی در روز ۲۹ تیرماه ۱۴۰۱ بدون هیچ‌گونه درخواست جابه‌جایی به‌طور ناگهانی و غافلگیرانه از این زندان اخراج شدیم. ما بخشی از روح و روان و جان و دلمان را در میان خواهران‌مان در قرچک برجای گذاشتیم.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این دو زندانی سیاسی در پایان این نامه خواهان تعطیلی این زندان شده و نوشتند: «حضور زندانیان سیاسی می‌توانست انعکاس صدای آن زنان بی صدا باشد و اخراج ما از آن زندان به منظور قطع آن صداست. ما سکوت در قبال شرایط سخت زنان در زندان قرچک را به ازای ترک آن نامکان بر نمی‌تابیم، و همچنان به این باور داریم که زندان زنان قرچک ورامین باید تعطیل شود.»
زندان قرچک که به نام ندامتگاه شهرری هم شناخته می‌شود، به کهریزک دوم مشهور است. این زندان در ابتدا مرغداری و سپس مرکز ترک اعتیاد مردان بود و در سال ۱۳۸۹ تبدیل به زندان زنان شد. وضعیت بد و امکانات بهداشتی و درمانی و نظافت فاجعه‌بار این زندان پیش از این نیز در رسانه‌ها انعکاس یافته بود.
در طی ماه‌های گذشته مقامات مختلف قضایی از ریاست قوه قضائیه جمهوری اسلامی تا ریاست سازمان زندان‌های کشور از این زندان بازدید کرده‌اند و بر خلاف گزارش‌های مردمی و اخباری که از این زندان به بیرون درز کرده است؛ از رعایت حقوق انسانی زندانیان و رافت اسلامی داده سخن گفته‌اند. نرگس محمدی و عالیه مطلب زاده پیش از این نیز به وضعیت بد این زندان اعتراض کرده بودند اما بنا بر اعلام آنها باوجود پیگیری زندانیان، هیچ‌گونه اقدام موثری از سوی مسئولان زندان و سازمان زندان‌های کشور و مقام‌های قضایی برای حل مشکلات‌شان، صورت نگرفته بود.
نرگس محمدی، فعال حقوق‌بشر، اواخر فروردین سال جاری بار دیگر به زندان قرچک رفت. او اوایل اسفند ۱۴۰۰ برای درمان و جراحی قلب به مرخصی درمانی فرستاده شد اما پس از مدتی کوتاهی مجدد به زندان احضار شد. عالیه مطلب‌زاده نیز همراه نرگس محمدی برای گذراندن دوران محکومیت خود در قرچک زندانی بود. پیش از این اعلام شده بود که این دو زندانی امکان دسترسی به داروهایشان در زندان را ندارند.
