مطالعه‌ای جدید نشان داد که کودکان خردسال به‌طور طبیعی تمایل دارند به دیگران کمک کنند و همچنین [این مطالعه] تنها مورد استثنایی را مورد تاکید قرار داد که آن‌ها از ابراز دلسوزی دست می‌کشند.

پژوهشگران همچنین دریافتند هنگامی که مهربانی هزینه شخصی داشت، پاسخ دلسوزانه کاهش یافت.

این تحقیق که روز چهارشنبه در مجله علوم آزاد جامعه سلطنتی (Royal Society Open Science) منتشر شد، طبیعت بیش از ۲۸۰ کودک چهار و پنج ساله را برای کمک به دیگران ارزیابی کرد.

دانشمندان از جمله جیمز کربی از دانشگاه کوئینزلند استرالیا، آزمایش‌هایی را برای تعیین اینکه چه عواملی باعث تسهیل و مهار رفتار دلسوزانه در آن‌ها می‌شود، انجام دادند.

دلسوزی رفتاری است که به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است و به این موضوع مربوط می‌شود که مردم چطور به دیگران کمک کرده و آن‌ها را آرام می‌کنند.

این ویژگی با انگیزه پیچیده و حساسیت به رنج خود و دیگران همراه با تعهد به کاهش یا جلوگیری از آن همراه است.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که کودکان تمایل طبیعی دارند تا هر زمان که بتوانند، دلسوزی نشان دهند.

با این حال، مشخص نیست که تحت چه شرایطی می‌توانند از کمک به دیگران صرف نظر کنند.

در مطالعه جدید، دانشمندان به‌دنبال بررسی این بودند که چه عواملی ممکن است رفتار دلسوزانه‌تر را در کودکان خردسال تسهیل کند و چه شرایطی ممکن است به این منجر شود که به دیگران کمتر کمک کنند.

پژوهشگران از کودکان خواستند که یک پازل بازی کنند تا پس از پایان آن برای جایزه یک برچسب بگیرند.

بچه‌ها قبل از اینکه با بازی آشنا شوند، سه برچسب مورد علاقه خود را از یک مجموعه بزرگ انتخاب کردند.

آن‌ها همراه بزرگسالان یا عروسک‌های شخصیت‌های کارتونی بازی می‌کردند- میمون میلی، الی فیل و جرج زرافه - که تکه‌های کافی برای تمام کردن پازل را نداشتند.

بچه‌ها بعد از این که نتوانستند برچسب‌ها را دریافت کنند، به سه گونه مختلف مضطرب شدند.

دانشمندان در این مطالعه توضیح دادند: «این امر سه فرصت را برای کودک فراهم کرد تا کمک کند.»

آن‌ها افزودند: «اگر عروسک ناراحتی خود را نشان دهد و کودک کمک کند، این رفتار دلسوزانه به حساب می‌آید.»

آزمایش‌ها زمانی به پایان می‌رسید که کودک یا کمک می‌کرد یا با وجود سه بار درخواست کمک نمی‌کرد.

پژوهشگران دریافتند که کودکان در تمام مطالعات هر زمان که تکه‌های پازل اضافی داشتند، کمک کردند.

اما مشخص شد وقتی آن‌ها فقط تکه‌های کافی برای تکمیل پازل خودشان را داشتند، به دیگران کمک نمی‌کردند.

پژوهشگران توضیح دادند: «ما شواهدی قوی پیدا کرده‌ایم که هزینه، واکنش دلسوزانه را کاهش می‌دهد.»

دانشمندان همچنین دریافتند که دریافت‌کننده دلسوزی تاثیری بر رفتار کودکان نمی‌گذارد، زیرا احتمال کمک به یک انسان بالغ و یک عروسک به یک اندازه وجود داشت.

یافته‌ها نشان می‌دهد که در کودکان چهار و پنج ساله، هزینه‌های شخصی در مورد مخاطبی که دلسوزی را دریافت می‌کند، ممکن است «بازدارنده بزرگ‌تری» برای واکنش دلسوزانه باشد.

پژوهشگران همچنین سعی کردند شرایط مطالعه را تغییر دهند تا بفهمند چه عواملی ممکن است شانس کودکان را افزایش دهد که از قطعه پازل خود بگذرند و جایزه برچسب را فراموش کنند.

آن‌ها این کار را این طور انجام دادند که به بچه‌ها در یک آزمایش جداگانه گفتند که آن‌ها می‌توانند قطعاتی را به اشتراک بگذارند و اضافه کردند که آن‌ها با عروسک‌ها یا بزرگسالان هم‌گروه‌اند. با این حال، پژوهشگران گفتند که این کار نیز موفقیت‌آمیز نبود.

پژوهشگران افزودند: «این امکان وجود دارد که کودکان مقدار «محدودی» از منابع موجود در سطل مشترک را دیده و متوجه شده باشند که باید تکه‌های مورد نیاز خود را قبل از عروسک بردارند.»

در مجموع، نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد که هزینه شخصی، یک بازدارنده کلیدی برای رفتار دلسوزانه در کودکان است، به این معنی که کاهش این هزینه ممکن است دلسوزی را تسهیل کند.

به گفته دانشمندان، این یافته‌ها می‌تواند به آسان کردن رفتار دلسوزانه در کودکان خردسال کمک کند.