دبیر ستاد ملی مقابله با پدیده گرد‌وغبار ایران، چهارشنبه، ۱۳ اردیبهشت (سوم مه)، نکاتی را در مورد پدیده غبار در ایران اعلام کرد و گفت که مجموعا ۲۳ استان کشور با این پدیده دست‌به‌گریبان‌اند. به گزارش ایسنا، علی محمد طهماسبی بیرگانی تاکید کرد که ۸۵ درصد غبارخیزی کشور در شش استان صورت می‌گیرد: خراسان رضوی، خراسان جنوبی، کرمان، سیستان و بلوچستان، خوزستان و هرمزگان.

در این میان، خراسان جنوبی با شش میلیون هکتار غبارخیزی، در صدر جدول قرار دارد. غبارخیزترین نقطه کشور، مرز ایران و افغانستان در یزدان‌آباد است که در این استان قرار دارد. البته استان‌های دیگری در سراسر کشور نیز با این مشکل مواجه‌اند؛ حتی استان‌های شمالی مثل گیلان، مازندران و گلستان که غبارهای کشور همسایه، ترکمنستان، به آن‌ها سرایت می‌کند. 

طهماسبی این اطلاعات را در یکی از سلسله وبینارهای آینده‌پژوهی برنامه‌های حفاظت و احیای دریاچه‌ها و تالا‌ب‌های کشور بیان کرد که فرهنگستان علوم برگزار می‌کند. او در مورد اقدامات انجام‌شده گفت: «مطالعات مشترکی میان سازمان هواشناسی، زمین‌شناسی و سازمان منابع طبیعی انجام شد و اقدام به شناسایی مناطق غبارخیز کردیم.»

به گفته او، یکی از مشکلات اصلی ایران، فرسایش‌پذیری پوشش گیاهی است که در سراسر کشور وضعیت نامناسبی دارد. سه شاخص دیگری که در این زمینه مطالعه می‌شود، رطوبت خاک،‌ پوشش سنگفرش و بافت خاک است. طهماسبی گفت که میزان متوسط غبارخیزی کشور ۵۵ کیلوگرم بر هکتار در سال برآورد شده است. 

ستاد ملی مقابله با گرد‌وغبار در همکاری با دانشگاه تهران نقشه‌ّهایی درباره این پدیده تهیه کرده است. در تهیه این نقشه‌ّها از نرم‌افزارهای کامپیوتری، تصاویر ماهواره‌ای و سنجش از دور استفاده شده است. 

طهماسبی مجموع مساحت کانون‌ها‌ی غبارخیز کشور را بالغ بر ۲۷۰ میلیون هکتار دانست و افزود که برخی کانون‌های خارجی نیز بر ایران اثر می‌گذارند؛ ازجمله کانون‌هایی در شمال عراق باعث بروز این پدیده در غرب ایران (استان‌های همدان، کرمانشاه، ایلام، لرستان و کردستان) و شمال غربی ایران (استان‌های ‌‌آذربایجان شرقی و غربی، زنجان و اردبیل) می‌شوند. کانون‌های دیگری نیز در عربستان سعودی، امارات متحده عربی، ترکمنستان، افغانستان و پاکستان، بر نقاط مختلف ایران اثر می‌گذارند. 

به گفته طهماسبی، ستاد ملی مقابله با پدیده گرد‌وغبار ایران چهار سیاست برای مقابله با این پدیده تصویب کرده است: کاهش فشار بهره‌برداری از منابع زیستی در مناطق غبارخیز، ارتقای توان مقابله با این پدیده، ارتقای اعتماد و سرمایه اجتماعی برای مدیریت مناطق غبارخیز و ارتقای همکاری‌های بین‌المللی.