هفته گذشته صربستان دو تیراندازی جمعی جداگانه در دو روز را تجربه کرد که بیش از ۱۲ نفر از جمله چند کودک در آن‌ها کشته شدند. صربستان که سومین کشور از نظر نرخ مالکیت اسلحه در جهان است همچنان در شوک این حمله‌ها است. بر خلاف آمریکا، تیراندازی‌های جمعی در صربستان یک حادثه روزانه نیست.

گاردین می‌نویسد: «مدت زیادی طول نکشید که الکساندر ووچیچ، رئیس‌جمهوری صربستان، اقدام سریعی در مورد این بحران انجام داد. تنها یک روز پس از این تیراندازی‌ها، الکساندر ووچیچ چندین اقدام را برای جلوگیری از تکرار این حوادث در آینده اعلام کرد که این اقدام‌ها شامل ممنوعیت صدور مجوزهای جدید اسلحه، مجازات‌های سختگیرانه‌تر برای داشتن سلاح‌های غیرقانونی، بررسی‌های روانی صاحبان اسلحه و اعمال عفو برای تسلیم سلاح‌های غیرقانونی است.»

گاردین می‌نویسد: «چرا پس از بیش از ۲۰۰ تیراندازی جمعی در سال ۲۰۲۳، ایالات متحده آمریکا نتوانسته است اقدام‌های گسترده مشابهی انجام دهد؟»

روزبه‌روز، شهروندان ایالات متحده خشونت اسلحه و تیراندازی جمعی را تجربه می‌کنند. با این حال، به‌طور کلی پذیرفته شده است که قانونگذاران برای جلوگیری از تیراندازی جمعی بعدی اقدام خاصی انجام نخواهند داد. بسیاری از آمریکایی‌ها تلاش کرده‌اند تا بگویند نمی‌خواهند تا کودکانشان مانند کهنه‌سربازان، نگران قربانی‌شدن در تیراندازی جمعی باشند. به عبارت ساده، اکثر آمریکایی‌ها می‌خواهند اقدام‌هایی در مورد خشونت‌های ناشی از اسلحه انجام شود.

تفاوت بین اقدام صربستان و بی‌عملی ایالات متحده به نفوذ سیاسی صنایع اسلحه‌سازی برمی‌گردد. ایالات متحده نمی‌تواند اقدام‌های گسترده‌ای را که مورد علاقه اکثریت آمریکایی‌ها است، انجام دهد زیرا اقلیت کوچک اما قدرتمند از قانونگذاران این کشور موضع لابی اسلحه را پذیرفته‌اند و مانع اصلاح قوانین و مقررات مربوط به اسلحه شده‌اند. لابی‌های اسلحه، از جمله ان‌آرای، دهه‌ها تلاش کرده‌اند تا با ارائه کمک‌های مالی به نامزدهای انتخاباتی، قانون‌گذاران و مقام‌ها و همچنین با ترویج دیدگاه‌های افراطی، اصلاحات را امکان‌ناپذیر کنند.

مانند صربستان، کشورهای دیگری نیز بلافاصله در پی تیراندازی‌های جمعی اقدام کرده‌اند. تنها یک تیراندازی جمعی در استرالیا باعث ممنوعیت سلاح‌های تهاجمی شد. در دهه‌های پس از این اقدام، میزان مرگ و میر ناشی از سلاح گرم در این کشور کاهش پیدا کرد.

از سوی دیگر، بریتانیا از سال ۱۹۹۶ تاکنون حتی یک تیراندازی جمعی تجربه نکرده است. در آخرین تیراندازی، ۱۶ دانش آموز و یک بزرگسال در دانبلین کشته شدند. دولت بریتانیا پس از این حادثه برخی از اسلحه‌ها را ممنوع کرد.

پس از تیراندازی مسجدهای کرایست‌چرچ در نیوزیلند، دولت این کشور یک برنامه بازخرید را ارائه داد و تقریبا ۶۰ هزار سلاح گرم را از بازار اسلحه این کشور خارج کرد.

در آمریکا، پس از آنکه ایالت‌هایی مانند کالیفرنیا، کلرادو، مریلند و میشیگان اقدام به پر کردن شکاف‌های قانونی کردند، وضعیت در این ایالت‌ها بهبود پیدا کرد. این ایالت‌ها تشخیص دادند که استفاده از سلاح تهاجمی با ظرفیت بالا در تیراندازی‌های جمعی در اماکن عمومی می‌تواند، تقریبا ۱۴ برابر زخمی بیشتر و دو برابر کشته بیشتر برجای بگذارد.

با انجام این کار، آن‌ها ایالت‌های خود را امن‌تر کرده‌اند، اما اقدام نکردن در سطح فدرال همچنان آن‌ها را در برابر اسلحه‌های واردشده از سایر ایالت‌ها آسیب‌پذیر می‌کند. با این وجود، کالیفرنیا در حال حاضر از نظر پایین‌ بودن میزان مرگ و میر ناشی از سلاح گرم در رتبه هفتم آمریکا قرار دارد، این در حالی است که ایالت‌هایی که قوانین اسلحه ضعیف‌تری دارند، مانند می‌سی‌سی‌پی، لوئیزیانا و نیومکزیکو در میان بالاترین دارندگان مرگ و میر ناشی از سلاح گرم‌اند. این امر تصادفی نیست. هنگامی که ایالت‌ها محدودیت‌های سختگیرانه‌تر اعمال می‌کنند، افراد کمتری با سلاح گرم کشته می‌شوند.  

صربستان به وضوح به موفقیت‌های کشورهای دیگر که شهروندانشان را در اولویت قرار داده‌اند، توجه کرده است. دولت آمریکا در واقع می‌تواند خشونت اسلحه را مانند سایر کشورها متوقف کند اما تنها در صورتی که سیاست‌گذاران این کشور شروع به پاسخ دادن به مردم خود و نه به صنایع اسلحه‌سازی کنند.