نورالدین عزیزی، وزیر صنعت و تجارت طالبان، روز چهارشنبه چهارم مرداد (۲۶ ژوییه) ادعا کرد که طالبان تصمیم دارند پایگاه‌های بزرگ نظامی باقی‌مانده از حکومت پیشین افغانستان را به مناطق و مراکز اقتصادی تبدیل کنند.  

او در نشست خبری در مرکز رسانه‌های حکومت طالبان گفت که علاقه‌مندی بازرگانان و صنعتگران برای سرمایه‌گذاری در صنعت و تجارت افزایش یافته است و بیش از ۱۵۰ میلیون دلار آمریکایی در صنعت سرمایه‌گذاری خواهد شد.

او ادعا کرد: «در یک سال گذشته، بیش از ۸۰ درصد کارخانه‌های کشور فعال شده و مالیات بر سود از چهار درصد به دو درصد کاهش یافته است. صادرات ما نیز به حدود دو میلیارد دلار آمریکایی افزایش یافته است.» 

این مقام طالبان در حالی از افزایش علاقه‌مندی به سرمایه‌گذاری در بخش صنعت در افغانستان سخن می‌گوید که اکنون بسیاری از کارخانه‌های تولیدی در آن کشور به‌دلیل بحران اقتصادی از فعالیت بازمانده‌اند. 

شهرک‌های صنعتی افغانستان به توسعه زیرساخت‌ها نیاز دارند، اما طالبان تاکید دارند که پایگاه‌های نظامی در حکومت پیشین را به مراکز اقتصادی تبدیل می‌کنند. 

آمریکا و متحدان غربی‌اش در دو دهه‌ای که در افغانستان حضور نظامی داشتند پایگاه‌های بزرگی ساختند و توسعه دادند. از این پایگاه‌ها برای حمایت از نیروهای دولت افغانستان در جنگ با طالبان استفاده می‌شد. نیروهای آمریکایی و ناتو در ماه‌های آخر حضورشان در افغانستان بخشی از امکانات و تجهیزات پایگاه‌های نظامی را از میان بردند تا در اختیار طالبان قرار نگیرد.  

در پی پایان حضور نظامی غرب در افغانستان در اوت ۲۰۲۱، این پایگاه‌ها در اختیار طالبان قرار گرفت، ولی طالبان قادر به استفاده از همه این پایگاه‌ها نیستند. حکومت طالبان فقط توانسته است چندین سپاه را فعال نگه‌ دارد و به‌دلیل هزینه زیادی که این کار دارد، دیگر نمی‌تواند از امکانات پایگاه‌های نظامی استفاده کند.  

پس از سرنگونی حکومت پیشین افغانستان، بخش زیادی از سرمایه‌ها از افغانستان خارج شد. این روند همچنان ادامه دارد. بازرگانان و صنعتگران افغان در ایران، ترکیه، امارات متحده عربی، و کشورهای اروپایی و آمریکایی سرمایه‌گذاری کرده‌اند و تمایلی به بازگشت به افغانستان زیر حکومت طالبان ندارند.  

روند فرار سرمایه‌ها از افغانستان در حکومت پیشین نیز وجود داشت، اما این روند در پی سرنگونی آن حکومت تسریع شد.  

یکی از دلایل کاهش علاقه‌مندی به سرمایه‌گذاری در افغانستان ثبات نداشتن نظام‌ها است. سرمایه‌گذاران مطمئن نیستند که حکومت طالبان در مواجهه با بحران مشروعیت جهانی و زیر تحریم‌های سنگین غرب بتواند زیاد دوام بیاورد.