در میانه رسوایی‌های یهودستیزی و سرقت ادبی، کلودین گی از ریاست دانشگاه هاروارد استعفا کرد.

وال‌استریت ژورنال در واکنش به این موضوع می‌نویسد ریاست او به‌وضوح آبرو و اعتبار این دانشگاه را از بین برده بود و سوال این است که آیا هاروارد که او را انتخاب کرد و مسئولیت این افتضاح متوجهش است، با انتصاب فردی که از به چالش کشیدن جناح‌های مترقی منتقد و مسلط این دانشگاه ابایی ندارد، دوباره متعادل خواهد شد.

پس از حمله ۷ اکتبر حماس به اسرائیل، جوی خصمانه علیه دانشجویان یهودی در دانشگاه هاروارد حاکم بود. خاخام هرشی زارچی، از انجمن یهودیان خباد هاروارد، روز ۱۳ دسامبر گفت که شب‌ها در دانشگاه نمی‌شود یک منورا (شمعدان نه‌شاخه مراسم هانوکا) بیرون گذاشت «زیرا این ترس وجود دارد که تخریب شود».

وال‌استریت ژورنال در ادامه می‌افزاید این اتفاق چند روز پس از شهادت کلودین گی در مجلس نمایندگان رخ داد، که به استعفای رئیس دانشگاه پنسیلوانیا نیز منجر شد. او در پاسخ به سوال در مورد شعارهای «انتفاضه را جهانی کنید» در دانشگاه گفت این دعوت‌ها «نفرت‌انگیز» و «شنیع» و «در تضاد با ارزش‌های هاروارد» بود اما نگفت که ناقض آیین‌نامه رفتاری دانشگاه بوده‌اند.

تمرکز کلودین گی بر قلدری یا آزار و اذیتی بود که در چارچوب اصول متمم اول قانون اساسی قابل پیگیری باشد. اما استاندارد دوگانه دانشگاه تحت مدیریتش آشکار است. او خیلی سریع عذرخواهی کرد و گفت «نتوانسته است منظور اصلی‌اش را برساند».

سپس، ادعاهایی مطرح شد که بخش‌هایی از مقاله‌های علمی کلودین گی رونوشت از سایر پژوهشگران بوده است، گاهی تقریبا واژه به واژه. هاروارد ابتدا به نیویورک پست گفت که ادعاهای سرقت ادبی «آشکارا کذب» است اما پس انتشار مطالبی در مورد این ادعاها، تایید کرد که «ارجاع‌ها و نقل‌قول‌ها ناکافی» بوده‌اند.

وال‌استریت ژورنال معتقد است هاروارد در جریان این جنجال‌ها خود را بی‌آبرو کرده است و در ۱۲ دسامبر اعلام کرد: «بحث و بررسی‌های گسترده موید اطمینان ما است که گی رهبری مناسب است تا به بهبود جامعه و رسیدگی به مسائل اجتماعی بسیار جدی که با آن مواجهیم کمک کند.» این دانشگاه سه‌شنبه ۲ ژانویه اعلام کرد فرایند انتخاب رئیس جدید «در زمان مقتضی آغاز خواهد شد». در خلال این مدت، آلن گاربر، رئیس آموزشی، این مسئولیت را بر عهده خواهد گرفت.

وال‌استریت ژورنال در پایان می‌نویسد رهنمود باید روشن باشد، چه در هاروارد چه در سایر دانشگاه‌ها. آنچه در دانشگاه‌ رخ داده است نتیجه کوتاهی روسای دانشگاه در حمایت از ارزش‌های لیبرال سنتی بحث و جدل آزادانه است. موسسات معتبر گرفتار اعتراض ایدئولوژیک گروهی از دانشجویان و شمار زیادی از اعضای هيئت علمی‌اند که به نظر می‌رسد بیشتر به کنش‌گری اهمیت می‌دهند تا آموزش. به‌رغم اختلال‌هایی که این موضوع در کار و فضای دانشگاهی خوب ایجاد می‌کند، مدیران همچنان از برخورد جدی شانه خالی می‌کنند. وقت آن فرا رسیده است که رویکردی متفاوت اتخاذ شود.