در سه سالی که از ریاست‌جمهوری جو بایدن می‌گذرد، رویکرد آمریکا به جمهوری اسلامی منفعلانه‌تر بوده است و چنان که آندریا استریکر، پژوهشگر و عضو بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها، در مقاله‌ای در نیویورک پست می‌نویسد بایدن روشن کرده است که آمریکا جمهوری اسلامی را وادار نمی‌کند تا بهای حمله به متحدان آمریکا، تامین مالی حماس و گسترش ظرفیت‌های هسته‌ای ایران را بپردازد.
او در ادامه می‌افزاید بایدن در واقع با امتناع از اعمال تحریم‌های موجود، به جمهوری اسلامی کمک می‌کند هزینه ستیزه‌جویی‌هایش از جمله اولین حمله مستقیم به اسرائیل را تامین کند.
از آغاز ریاست‌جمهوری بایدن، صادرات نفت جمهوری اسلامی پیوسته افزایش پیدا کرده است و این افزایش تصادفی نیست. بلومبرگ سال گذشته فاش کرد: «مقام‌های آمریکایی بهصورت خصوصی تایید کردند که برخی تحریم‌های فروش نفت ایران را به‌تدریج تسهیل کرده‌اند.»
در ماه جاری، تولید نفت ایران به بالاترین حد در پنج سال گذشته و به حدود روزانه ۳.۴ میلیون بشکه رسید‌ــ که بیشتر برای صادرات به چین بوده است که نفت ایران را با تخفیف می‌خرد. به نوشته استریکر، جمهوری اسلامی فقط از محل فروش نفت بیش از ۱۰۰ میلیون دلار درآمد دارد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
استریکر می‌نویسد دولت بایدن بهصورت علنی انکار می‌کند که از سختگیری‌ها علیه ایران کاسته است و تحریم‌هایی که باید اعمال شود هنوز روی کاغذ وجود دارد، به‌خصوص مقرراتی که دولت را ملزم می‌کند افراد و موسسات مالی خارجی را که با تهران تجارت می‌کنند تحریم کند.
استریکر در ادامه می‌پرسد اما چرا دولت عمل نمی‌کند؟ و در پاسخ می‌نویسد: «در یک کلام: دلجویی و مماشات.»
تیم بایدن‌ــ که بسیاری از سیاستمداران کهنه‌کار تیم اوباما در آن حضور دارند‌ــ معتقدند رفتار جمهوری اسلامی با باج‌دهی درست می‌شود و می‌توانند خاورمیانه را آرام نگه دارند و سیاست چرخش تمرکز به سمت شرق آسیا را دنبال کنند.
به عقیده نویسنده، حمله ۷ اکتبر خلاف این موضوع را ثابت کرد. ایدئولوژی مخدوش دولت بایدن همچنین سبب مماشات واشینگتن با طیفی از تهدیدهای تحت حمایت جمهوری اسلامی شد: پیشرفت برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی؛ برخورد با حزب‌الله و سایر گروه‌های شبه‌نظامی تحت حمایت تهران؛ حملات حوثی‌ها به کشتی‌رانی بین‌المللی؛ و تجهیز بی‌سابقه روسیه با موشک‌‌‌ها و پهپادهایی که در جنگ با اوکراین استفاده می‌شود.
استریکر معتقد است به‌لطف مواهب ناشی از اعمال نشدن تحریم‌ها، تهران بیش از پیش قادر است به اسرائیل، آمریکا و متحدانش حمله کند. در واقع، میان افزایش سوء‌رفتار جمهوری اسلامی در دوره مماشات آمریکا در مقایسه با دوره فشار اقتصادی ارتباطی مشهود وجود دارد.
نویسنده در ادامه می‌افزاید بایدن هنوز می‌تواند در مورد مجازات جمهوری اسلامی جدی عمل کند، اما باید تحریم‌ها علیه شرکت‌های حمل‌و‌نقل، بیمه‌کننده، و واسطه‌ها و به‌اصطلاح نفتکش‌های ناوگان در سایه را که در تجارت پتروشیمی نقش دارند به میزان قابل‌ملاحظه‌ای افزایش دهد.
اما مهم‌ترین اقدام بایدن می‌تواند تحریم بانک‌ها و موسسات مالی چینی و آسیایی باشد که تجارت غیرقانونی تهران را تسهیل مي‌کنند.
استریکر در پایان می‌نویسد پس از حمله جمهوری اسلامی به اسرائیل باید پیامدهای ادامه مماشات آمریکا با جمهوری اسلامی روشن شده باشد. واشینگتن باید سیاست شکست‌خورده‌اش در قبال جمهوری اسلامی را اصلاح کند و منابع مالی تهران را محدود کند، پیش از آنکه درگیری منطقه‌ای از کنترل خارج شود.
