اغلب افرادی که دیابت دارند، برای اینکه قند خونشان را در سطح بی‌خطری نگه دارند و مانع افزایش آن شوند، روزانه انسولین تزریق می‌کنند یا سراغ پمپ انسولین می‌روند، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که گزینه سومی هم وجود دارد که به همان میزان بی‌خطر است.
در مطالعه‌ای که با هدایت دکتر ارل بی. هیرش از دانشگاه واشینگتن انجام شد، نوعی انسولین استنشاقی که می‌تواند دیابت نوع ۱ را به اندازه تزریق یا پمپ انسولین کنترل کند، بررسی شد. نتایج این مطالعه تحقیقاتی هفته گذشته در هشتادوچهارمین نشست علمی انجمن دیابت آمریکا در اورلاندو فلوریدا ارائه شد.
به گزارش فاکس‌نیوز در کارآزمایی جدید، نوعی انسولین استنشاقی به نام آفرزا (Afrezza)، ساخت شرکت داروسازی من‌کایند (MannKind Corporation) در کالیفرنیا، تحت بررسی قرار گرفت.
آفرزا تنها انسولین استنشاقی موجود در بازار است که پس از تاییدیه سازمان غذا و داروی ایالات متحده در سال ۲۰۱۴، در دسترس بوده است.
مزایای انسولین استنشاقی
هیرش در مصاحبه با فاکس‌نیوز خاطرنشان می‌کند که انسولین برای بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ حیاتی است و با کنترل و سنجش مداوم قند خون (گلوکز) به میزان قابل‌توجهی بهتر می‌شود اما همه افراد با استفاده از تزریق یا پمپ انسولین به نتیجه نمی‌رسند و در هر شیوه درمانی فواید و معایبی وجود دارد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
مثلا پمپ انسولین دستگاهی است که به بدن بیماران متصل می‌شود و ممکن است مشکلات پوستی به بار آورد. در عین حال بیماران باید لوازم اضافی بخرند.
هیرش همچنین هشدار داد که سطح قند خون ممکن است با ورزش هم کاهش می‌یابد که می‌تواند مشکل‌ساز باشد و از طرفی، تزریق انسولین که برای برخی راحت‌تر است، به‌خوبی پمپ انسولین جواب نمی‌دهد.
او توضیح داد: «با استنشاق آفرزا، انسولین قبل از صرف غذا وارد ریه‌ها می‌شود و بالا رفتن سطح گلوکز خون را که اغلب پس از خوردن غذا شروع می‌شود، به‌سرعت به حداقل می‌رساند.»
او به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ توصیه کرد این گزینه سوم را هم در نظر داشته باشند و با پزشک در مورد استفاده از آن مشورت کنند.
محققان در طول این پژوهش ۱۷ هفته‌ای، نتایج آزمایش ۱۴۱ بزرگسال را که قرار بود یا از انسولین استنشاقی آفرزا استفاده کنند یا به روش‌های قدیمی تزریق یا پمپ انسولین ادامه دهند، ارزیابی کردند. در پایان هفته هفدهم، همه شرکت‌کنندگان به مدت ۱۳ هفته تنها از انسولین استنشاقی استفاده کردند. میزان قند خون همه گروه‌ها در شروع مطالعه، در هفته هفدهم و سپس در هفته ۳۰ به صورت مداوم ارزیابی شد.
در گروه انسولین استنشاقی، ۳۰ درصد شرکت‌کنندگان به سطح قند خون هدف یعنی کمتر از ۷ درصد رسیدند، در حالی که این میزان در افرادی که از تزریق و پمپ انسولین استفاده می‌کردند، ۱۷ درصد بود. در مورد مشکل افت قند خون (هیپوگلیسیمی) هیچ تفاوتی میان گروه‌ها وجود نداشت.
البته طبق تحقیقات، استنشاق انسولین برای همه مفید نبود و پمپ انسولین برای برخی بهتر جواب داد. به گفته هیرش، افرادی بهترین نتیجه را گرفتند که انسولین را بین وعده‌های غذایی و قبل از خواب استنشاق کردند. در پایان تحقیقات هم بیش از نیمی از شرکت‌کنندگان گفتند که ترجیح می‌دهند به روش درمان با انسولین استنشاقی ادامه دهند.
هیرش خاطرنشان کرد: «در این مطالعه به‌طور کلی، در مقدار HbA1c (هموگلوبین گلیکوزیله) که نشان‌دهنده میانگین سطح قند خون در طول چند ماه است، بین گروه‌های مختلف تفاوت قابل‌توجهی وجود نداشت اما این موضوع به‌تنهایی گمراه‌کننده است زیرا واکنش هر فرد به درمان ممکن است متفاوت باشد و عوامل مختلف می‌توانند بر این واکنش‌ها تاثیر بگذارند.»
هیرش در مورد عوارض جانبی انسولین استنشاقی توضیح داد که مورد نگران‌کننده‌ای مشاهده نشد: «همان‌طور که انتظار می‌رفت، برخی پس از استفاده از انسولین استنشاقی، سرفه کردند، اما جای هیچ نگرانی نبود و افراد این روش درمان را ادامه دادند.»
شایع‌ترین عوارض جانبی ذکر‌شده در این مطالعه، افت قند خون، سرفه و گلو‌درد یا سوزش بود. هیرش تاکید می‌کند که افراد به‌ویژه کسانی که مشکلات ریوی دارند، باید حتما قبلا از مصرف انسولین استنشاقی با پزشک مشورت کنند.
