کاروان ورزش ایران در المپیک ۲۰۲۴ پاریس که از ۲۶ ژوئیه (۵ مرداد) آغاز خواهد شد، فقط با ۴۰ ورزشکار شرکت خواهد کرد که کوچک‌ترین کاروان المپیکی ایران در دو دهه اخیر است.
این درحالی است که چهار سهمیه از ۴۰ سهمیه ورزش ایران در المپیک تابستانی امسال هم به لطف کمیته بین‌المللی المپیک و با هدف کمک به «کشورهای توسعه‌نیافته» و حمایت از ورزش در این کشورها، به ایران هدیه داده شد، که بیش از پیش نشان‌دهنده افت کیفیت ورزشکاران ایرانی در سال‌های اخیر خواهد بود.
جمهوری اسلامی ایران در دو دهه اخیر حمایت حداکثری از ورزش قهرمانی و عمومی را کنار گذاشته است و در سال‌های اخیر نیز به نظر می‌رسد که با توجه به افزایش بحران‌های اقتصادی، اولویت بودجه‌بندی دولت‌ها با دستور علی خامنه‌ای از حوزه‌هایی مانند ورزش، فرهنگ، محیط‌زیست یا آموزش و پرورش به بخش‌هایی همچون افزایش تسلیحات نظامی، سازمان‌های عقیدتی و حکومتی و همچنین حمایت گسترده از نیروهای شبه‌نظامی خارجی تغییر کرده است.
در نتیجه این سیاست‌ها، کاروان ورزش ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو چین که مهرماه سال گذشته برگزار شد، با کسب ۱۳ طلا در رده هفتم بازی‌های آسیایی قرار گرفت و بدترین نتیجه خود در پنج دوره اخیر این مسابقات را رقم زد.
اکنون نیز وضعیت ورزش ایران و سطح فنی ورزشکاران ایرانی به چنان مرحله بحرانی رسیده است که حتی رئیس کمیته المیپک جمهوری اسلامی هم امیدی به درخشش ورزشکاران ایرانی در پاریس ندارد. محمود خسروی‌وفا، رییس کمیته المپیک ایران و محافظ سابق علی خامنه‌ای در جمع مربیان و ورزشکاران اعزامی به مسابقات المپیک ۲۰۲۴ گفت: «از اینکه در المپیک روی سکو بروید خوشحال می‌شویم، اما اگر روی سکو نرفتید هم خودتان را اذیت نکنید. به‌هر حال ۹ هزار ورزشکار بدون مدال از المپیک بر‌می‌گردند. کسب مدال، به‌خصوص در بخش بانوان یک وزن فرهنگی و اجتماعی دارد، اما همه‌چیز که به مدال ختم نمی‌شود.»
جملاتی شبیه به سخنرانی‌های پیشین خامنه‌ای در جمع ورزشکاران ایرانی که نشر پروپاگاندای مطلوب جمهوری اسلامی در جهان مانند حفظ حجاب اجباری، انصراف از مبارزه با ورزشکاران اسرائیلی یا دست ندادن با ورزشکاران و مسئولان غیرهمجنس را ارجح به کسب مدال‌های جهانی و المپیکی دانسته بود.
ایران در المپیک ۲۰۲۰ توکیو با ۶۵ ورزشکار، در المپیک ۲۰۱۶ ریو با ۶۳ ورزشکار، در المپیک ۲۰۱۲ لندن با ۵۳ ورزشکار و در المپیک ۲۰۰۸ پکن هم با ۵۵ ورزشکار شرکت کرده بود. ضمن اینکه در سال ۲۰۰۴ و المپیک آتن، کاروان ایران با ۳۸ ورزشکار در رقابت‌ها شرکت کرد که هیچ یک از آن ورزشکاران هم مانند دوره فعلی در پاریس، با سهمیه اهدایی همبستگی (Solidarity) کمیته بین‌المللی المپیک به مسابقات نرفته بودند. در این دوره از مسابقات المپیک، تعداد ورزشکاران ایرانی که سهمیه مسابقات را کسب کرده‌اند، حتی از المپیک آتن هم کمتر است.
به غیر از المپیک ۲۰۱۲ لندن و حواشی عجیب آن به دلیل دوپینگ گسترده ورزشکاران کشورهای مختلف و تغییر ادامه‌دار جدول مدال‌ها، بهترین عملکرد کاروان ورزش ایران در تاریخ مسابقات المپیک، به زمان حکومت محمدرضاشاه پهلوی بازمی‌گردد که ایرانی‌ها در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن در استرالیا، موفق شدند در رتبه چهاردهم المپیک قرار بگیرند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در کنار عدم موفقیت تیم‌های ملی والیبال و بسکتبال ایران برای صعود به المپیک پاریس، شنا، دوومیدانی و دوچرخه‌سواری هم جزو رشته‌هایی بودند که با سهمیه کمکی المپیک به رقابت‌ها راه یافتند. سامیار عبدلی در شنا و علی لبیب در دوچرخه‌سواری، صاحب دو سهمیه‌ای شدند که فدراسیون جهانی با عنوان سهمیه همبستگی Solidarity به کشورها اعطا کرد.
کمیته ملی المپیک ایران پیگیر این موضوع بود که بتواند در جودو هم یک سهمیه المپیکی رایگان دریافت کند که با این درخواست ایران مخالفت شد.
همچنین بوکس ایران بعد از هشت دوره متوالی که بوکسورهای ایران در این بازی‌های مهم حاضر بودند، موفق به دریافت حتی یک سهمیه المپیک نشد.
از سوی دیگر کشتی، مدال‌آورترین رشته تاریخ ورزش ایران در المپیک و امید اصلی کاروان ایران در پاریس، برای دومین دوره پیاپی با کاروان ناقص به بازی‌ها می‌رود، زیرا در کشتی آزاد و وزن ۵۷ کیلوگرم شاگردان محسن کاوه موفق به کسب سهیمه نشدند.
وب‌سایت تابناک در ایران، در گزارشی با عنوان «عقبگرد ورزش ایران در فاصله دو المپیک»، نوشت: «با نگاهی اجمالی به وضعیت کاروان ورزش ایران در المپیک ۲۰۲۴ پاریس و شانس ورزشکاران اعزامی برای کسب مدال، نمی‌توان ورزش ایران را از المپیک ۲۰۲۰ توکیو تا پاریس موفق دانست. هم به نسبت کمیت سهمیه‌ها و هم به نسبت کیفیت ورزشکارانی که می‌توانند در المپیک پیش‌رو شانس رفتن روی سکو را داشته باشند. همچنین برخلاف اظهارات مناف هاشمی، دبیرکل کمیته المپیک که از پوست‌اندازی صحبت کرده بود، ورزشکار شاخصی که برای اولین بار توانسته باشد سهمیه المپیک کسب کند و شانس موفقیت داشته باشد، در کاروان ایران دیده نمی‌شود. بنابراین آنچه در یک نگاه می‌توان به ورزش ایران در فاصله دو المپیک داشت، یک عقبگرد است که شاید بتوان پس از المپیک و مشخص شدن نتایج کاروان ایران، بیشتر درباره آن صحبت کرد و از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان درباره آن پرسید.»
