دانشمندان نقش یک ژن را در سازگاری انسان‌های اولیه با آب‌وهوای سردتر کشف کرده‌اند که هنگام مهاجرت از آفریقا برای آن‌ها مزیتی برای بقا محسوب می‌شده است.

انسان‌های مدرن حدود ۷۰ هزار سال پیش از آفریقا مهاجرت کردند و تقریبا تمام افرادی که اکنون خارج از این قاره زندگی می‌کنند فرزندان همان مهاجران اولیه محسوب می‌شوند.

از آنجا که آفریقا نیاکان انسان را از شرایط سرمای شدید عصر یخبندان‌های گذشته محافظت کرده بود، آن‌ها موهای ضخیم بدنشان را از دست دادند و با گرمای این قاره سازگاری یافته بودند.

اما با مهاجرت انسان‌ها به مناطق سردتر مهاجرت کردند، از شکارچی و گردآورنده به جامعه کشاورزی و چوپانی تبدیل شدند. این تغییرات آن‌ها را به سازگاری مجبور کرد و در شکل‌گیری تکامل و تنوع انسانی نقشی محوری داشت.

با این حال، همچنان نامشخص است که انسان‌های اولیه که از آفریقا مهاجرت کردند دقیقا چگونه توانستند بدنشان را در آب‌و‌هوای بسیار سرد گرم نگه دارند.

بررسی‌های دو دهه گذشته نشان داده‌اند که تغییرات دی‌ان‌اِی ژن مرتبط با توده چربی و چاقی «اف‌تی‌اُ» (FTO) با کاهش ظرفیت تولید گرما در مجموعه‌ای از سلول های چربی انسان مرتبط است.

به نظر می‌رسد موش‌های فاقد این تغییرات ژنتیکی، که به نوع سی (C) معروف‌اند، تولید گرما در بافت چربی قهوه‌ای‌شان [brown fat، نوعی چربی بدن که هنگام سرماخوردگی شما را گرم نگه می دارد] را افزایش داده و تا حدی دربرابر چاقی ناشی از رژیم غذایی پرچرب مقاوم‌اند.

دانشمندان گمان می‌کنند که چنین تغییراتی ممکن است با سازگاری پستاندارانی مانند انسان‌ها با محیط‌های سرد مرتبط باشد.

پژوهشگران در تحقیق اخیر، تناوب این تغییر ژنتیکی را در میان گروه‌های مختلف اجداد بشر بررسی کردند و یک همبستگی وارونه «قابل توجه» میان فراوانی نوع «سی» و میانگین دمای پوسته زمین در ژانویه یافتند.

این نشان داد که «هرچه مکانی سردتر باشد، فراوانی این تغییر بیشتر است».

به گفته دانشمندان، تغییر در فراوانی نوع سی در جمعیت‌های اولیه انسان‌ها با «نقشه مسیر مهاجرت انسان امروزی» منطبق بوده است.

ممکن است ناشی از این بوده باشد که انسان‌ها مجبور به سازگاری با سطوح مختلفی از تنش سرمایی شده‌اند.

تغییر در فراوانی نوع سی در جمعیت‌های انسانی [اولیه]،  که از آفریقا به اوراسیا حرکت کرده‌اند، ممکن است از سازگاری آن‌ها با سطوح مختلفی از تنش سرمایی ایجاد شده باشد.

انسان‌های دارای این تغییر ژنتیکی احتمالا توانایی بیشتری در تولید گرمای بدن در آب و هوای سرد داشته‌اند، که به آن‌ها مزیت قابل توجهی برای بقا داده است.

دانشمندان گفتند که این ممکن است یکی از بسیار تغییرات ژنتیکی باشد که در سازگاری با محیط‌های سرد به انسان‌های اولیه کمک کرده است، و افزودند که بررسی بیشتری درمورد این مسیر تکامل انسانی نیاز است.

دانشمندان گفتند: «دی‌ان‌ای ما بسیار شبیه به سنگ‌نگاره‌های زینت‌بخش دیوارهای غار بلومبوس، مثل یک بایگانی درست و دقیق برای ثبت تمام رویدادهای مهم در مسیر پیچیده تکامل انسان عمل می‌کند.»