وقتی به مردی قدرتمند و قهرمان ددلیفت (لیفت مرده) در سطح جهان مانند ادی هال فکر می‌کنیم، تصور می‌کنیم که قدرت فوق‌بشری‌اش از عضلات حجیمش ناشی می‌شود.

اما دانشمندان دریافته‌اند که راز قدرت هرکول‌مانند هال ممکن است در مجموعه‌ سه عضله بلند و نازک پایش نهفته باشد. این عضلات سه‌گانه که در مجموع با نام عضلات «طناب‌های نگهدارنده» شناخته می‌شوند، با هم کار می‌کنند تا لگن و ران را تثبیت کنند، مانند طناب‌های نگهدارنده‌ای که برای محکم کردن چادر استفاده می‌شوند.

به گفته پژوهشگران، این عضلات‌ــ موسوم به سارتوریوس، گراسیلیس و سمی‌تندینوسوس‌ــ در ادی هال ۱۴۰ تا ۲۰۲ درصد بزرگ‌تر از مردانی است که تمرین‌های قدرتی انجام نمی‌دهند.

جاناتان فولند، استاد عملکرد عصبی‌عضلانی در دانشکده ورزش، تمرین و علوم سلامت در دانشگاه لافبرو، گفت: «انتظار دارید فردی فوق‌العاده قدرتمند، مانند ادی هال، عضلات بسیار بزرگی داشته باشد‌ــ و این را تا حدودی می‌توانید با نگاهی به او تشخیص دهید.

«ما انتظار داشتیم که عضلات بزرگ دخیل در کشش زانو و مفصل ران بیشترین رشد و تکامل را نشان دهند.

«در حالی که این عضلات بی‌تردید به‌خوبی رشد و تکامل یافته بودند، از دیدن اینکه بیشترین رشد و تکامل عضلانی در عضلات بلند و نازک طناب‌های نگهدارنده رخ داده بود شگفت‌زده شدیم.

«این عضلات از لحاظ علمی بسیار کم مورد توجه قرار گرفته‌اند، بنابراین واقعا نمی‌دانیم تا چه اندازه در انجام وظایف متفاوت اهمیت دارند.

«اما متوجه شدیم این عضلات در فردی که دهه‌ها است وزنه‌ها و بارهای سنگین را بلند و حمل کرده‌ــ و در این کار بسیار ماهر است‌ــ واقعا خیلی خوب رشد و تکامل داشته، و این موضوع بسیار جالب بود.

«روشن است که این عضلات برای بلند کردن و حمل بارهای بسیار سنگین بیش از آنچه پیش‌تر تصور می‌کردیم اهمیت دارند.»

هال، که در سال ۲۰۱۷ عنوان قوی‌ترین مرد جهان را کسب کرد، همچنین رکورد سنگین‌ترین ددلیفت تاریخ را با بلند کردن ۵۰۰ کیلوگرم در اختیار داشت، تا اینکه هافتور جولیوس بیورنسون از ایسلند در سال ۲۰۲۰ این رکورد را شکست.

پروفسور فولند گفت: «مردم از آغاز تمدن به ورزش‌های قدرتی و مردان قوی علاقه‌مند بوده‌اند... اما میزان کار علمی برای مطالعه افرادی مانند ادی هال تقریبا صفر بوده است.»

پژوهشگران از هال، که همچنین به «جانور» معروف است، دعوت کردند تا در مجموعه‌ای از آزمایش‌ها در دانشگاه لافبرو شرکت کند، از جمله اسکن‌های ام‌آر‌ای و کشش‌های ایزومتریک میانه ران‌ــ که روشی قابل‌اطمینان برای آزمایش حداکثر قدرت بدون انجام ددلیفت است.

هدف آن‌ها این بود که از میزان قدرت عضلات افراد جمعیت‌های گوناگون، از ورزشکاران فوق‌العاده قدرتمند مانند هال گرفته تا افراد ضعیف و ناتوان، شناخت بیشتری پیدا کنند.

نتایج آزمایش‌های هال با بیش از ۲۰۰ نفر از جمله ورزشکاران زبده، افرادی که مرتب ورزش می‌کنند و افراد ورزش‌نکرده مقایسه شد.

این یافته‌ها که در نشریه فیزیولوژی کاربردی (Applied Physiology) منتشر شد، نشان داد که توده عضلانی پایین‌تنه هال تقریبا دو برابر مردانی بود که ورزش نمی‌کردند، در همین حال عضلات چهارسر ران هال، که جلو ران قرار دارند، دو برابر بزرگ‌تر بودند.

به گفته پژوهشگران، عضلات ساق پا‌ــ موسوم به فلکسور کف پا‌ــ نیز در هال ۱۲۰ درصد بزرگ‌تر از مردان ورزش‌نکرده بود.

این گروه پژوهشی همچنین دریافتند که رباط کشککی (تاندون پاتلا) در هال، بافت نازک انعطاف‌پذیری که عضلات چهارسر ران به آن وصل می‌شوند، فقط ۳۰ درصد بزرگ‌تر بود، با اینکه عضلات چهارسر رانش دو برابر بزرگ‌تر بود.

پژوهشگران گفتند این موضوع نشان می‌دهد که عضلات بیش از تاندون‌ها با ورزش و تمرین انعطاف‌پذیری و انطباق پیدا می‌کنند.

این گروه پژوهشی در ادامه افزود سایر عضلات، مانند عضلاتی که در خم و راست کردن مفصل ران نقش دارند، در مقایسه با افراد ورزش‌نکرده فقط اندکی بیشتر رشد و تکامل یافته بودند.

هال گفت: «بسیار جالب بود که به‌نوعی بفهمم چطور عضلات و تاندون‌هایم به فشارهایی که به بدنم وارد کرده‌ام واکنش نشان می‌دهند.»

دکتر تام بالشاو، از دانشکده ورزش، تمرین و علوم سلامت دانشگاه لافبرو، گفت: «در مجموع، نتایج نشان می‌دهد سیستم عضلانی تا چه اندازه انطباق‌پذیر است، که مشاهده بیشترین رشد و تکامل عضلانی در عضلاتی که ادی بیشتر تمرین می‌دهد و استفاده می‌کند موید این نکته است. 

«این موضوع نشان می‌دهد که همه ما می‌توانیم سیستم عضلانی‌مان را تغییر و توسعه دهیم تا عملکرد و کارایی عضلاتمان را بهبود بخشیم.»