دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، در هفته‌های نخست ریاست‌جمهور‌ی‌اش خواستار آن شد که آمریکا گرینلند را بخرد، و در عین حال از رد احتمال توسل به نیروی نظامی خودداری می‌کند‌ــ با اینکه مقام‌ها اعلام کرده‌اند این منطقه فروشی نیست.

ترامپ ادعا می‌کند که آمریکا باید مالک گرینلند شود تا بتواند به نگرانی‌های امنیتی رسیدگی کند‌ــ و این نخستین باری نیست که اهمیت راهبردی این منطقه مورد توجه ارتش آمریکا قرار گرفته است.

بیش از شش دهه پیش، سپاه مهندسی ارتش آمریکا سخت مشغول اجرای پروژه‌ای در گرینلند بود: پایگاه پژوهشی کمپ سنچری (Camp Century).

این پروژه، که در یک پایگاه نظامی دارای دو مایل تونل انجام شد، کاملا محرمانه نبود. به گزارش نشنال جئوگرافیک، خبرنگاران برای بازدید از منطقه دعوت شدند، و ارتش آن را به‌عنوان پایگاه انرژی هسته‌ای تبلیغ کرد.

اما تقریبا هیچ‌کس از حقیقت آگاه نبود: کمپ سنچری در واقع در حال توسعه پروژه آیس‌وورم (Project Iceworm) نیز بود، شبکه‌ای پیچیده متشکل از تونل‌ها و خطوط راه‌آهن که می‌توانست حدود ۶۰۰ موشک هسته‌ای را در خود جای دهد و جابه‌جا کند. سپس، این موشک‌ها را می‌توانستند از طریق قطب شمال به سمت اتحاد جماهیر شوروی شلیک کنند.

اکنون، اطلاعات جدیدی در مورد این پایگاه مرموز آشکار شده است.

چرا کمپ سنچری ساخته شد‌ــ و چرا رها شد؟

کمپ سنچری در سال ۱۹۵۹ ساخته شد و به‌مدت هفت سال فعال بود. به گزارش نشنال جئوگرافیک، کارکنان این پایگاه در انزوای کامل، و ۱۲۷ مایل (حدود ۲۰۰ کیلومتر) دور از سایر مردم، زندگی می‌کردند.

تنها راه دسترسی به پایگاه از طریق سورتمه‌ بود‌ــ و برف سنگین، باد یا دمای یخبندان می‌توانست این سفر را دشوار کند. اما آستین کوواکس، مهندس تحقیقات ارتش که در کمپ سنچری کار می‌کرد، گفت این مکان هرگز خطرناک به نظر نمی‌رسید.

او به نشنال جئوگرافیک گفت: «مردم فکر می‌کردند این مکان خطرناک است. اما خطرناک نبود. راحت بود. و گاهی بسیار بسیار ملال‌آور می‌شد.»

به گزارش ان‌پی‌آر، این پایگاه فقط به امکانات تحقیقی مجهز نبود‌ــ بلکه یک کلینیک، یک سالن نمایش و یک کتابخانه نیز داشت.

جان فرش، سربازی که از کمپ سنچری بازدید کرده بود به ان‌پی‌آر گفت: «ما هرچه تصور کنید داشتیم‌ــ نور، و گرما، و این قبیل چیزها. سرد بود. می‌دانید، منظورم این است که وقتی آن‌جا راه می‌رفتید، احساس می‌کردید انگار وارد فریزر شده‌اید.»

افراد معدودی از پروژه آیس‌وورم مطلع بودند‌ــ دست‌کم تا سال‌ها بعد. به گزارش ان‌پی‌آر، در سال ۱۹۶۸ بود که یک هواپیمای جت آمریکایی مسلح به بمب‌های هسته‌ای سقوط کرد، و تحقیق درباره فعالیت آمریکا در گرینلند آغاز شد. این تحقیق فاش کرد که نخست‌وزیر دانمارک مخفیانه پروژه آیس‌وورم را تایید کرده بود.

با وجود این، در حالی که ارتش در حفظ این راز موفق عمل کرد، برنامه‌ریزان نظامی در مورد واقعیت ساخت پایگاه در دل یک یخچال طبیعی به‌شدت دچار اشتباه محاسباتی شدند. به گزارش نشنال جئوگرافیک، ماهیت پیش‌بینی‌ناپذیر یخچال‌های طبیعی به این معنا بود که ریل‌های فولادی به‌دلیل حرکت ممکن بود خم شوند، و موشک‌ها احتمالا واژگون شوند. حتی راکتور اتمی پایگاه نیز به‌دلیل حرکت لایه‌های یخ زیرین در معرض خطر بود.

سرانجام، مقام‌های ارتش اعتراف کردند که این ایده شاید چندان عالی نباشد، و راکتور هسته‌ای در سال ۱۹۶۳ خاموش شد. تا سال ۱۹۶۷، پایگاه به‌طور کامل متروکه شده بود.

به گزارش نشنال جئوگرافیک، تا سال ۱۹۶۹، این پایگاه به ویرانه تبدیل شده بود و برف به داخل راهروها ریخته و تیرهای چوبی ساختمان را خرد کرده بود.

دیدگاه‌‌های امروزی درباره کمپ سنچری

پژوهشگران همچنان در تلاش‌اند تا تمام اتفاق‌هایی را که در این پایگاه مرموز گرینلند رخ داد کنار هم قرار دهند.

در آوریل سال گذشته، چاد گرین، دانشمند ناسا، و تیمش در حال پرواز بر فراز گرینلند بودند که رادار آن‌ها ناگهان شبکه گسترده‌ای از تونل‌های مدفون زیر یخ متعلق به کمپ سنچری را شناسایی کردند.

الکس گاردنر، دانشمند یخچال‌شناسی در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، در بیانیه‌ای گفت: «ما به دنبال بستر یخ بودیم و ناگهان کمپ سنچری ظاهر شد. ابتدا نمی‌دانستیم که این چیست.»

داده‌های آن‌ها کمک کرد تا ساختمان‌ها و راهروهای گسترده کمپ سنچری دقیق‌تر از همیشه نقشه‌برداری شوند. اکنون، با ادامه انباشت برف و یخ، این پایگاه حدود ۱۰۰ فوت (حدود ۳۰ متر) زیر سطح مدفون است.

گرین گفت: «در داده‌‌های جدید، ساختارهای منفرد این شهر مخفی به شکلی دیده می‌شوند که قبلا هرگز دیده نشده بودند.»