برخی افراد برای تمرکز بیشتر از هدفون‌هایی که قابلیت حذف صدای محیط (noise cancelling) را دارند استفاده می‌کنند، اما پزشکان هشدار می‌دهند که استفاده مکرر از این فناوری ممکن است به عصب‌های مغز که توانایی پردازش صداها را ممکن می‌کنند، آسیب بزند.

به گزارش نیویورک‌پست، پنج واحد شنوایی‌سنجی سازمان ملی بهداشت و درمان بریتانیا افزایش تعداد جوانان مبتلا به مشکلات شنوایی را گزارش کرده‌اند. 

بر اساس این گزارش، بسیاری از این افراد مبتلا به اختلال پردازش شنوایی (APD) تشخیص داده می‌شوند؛ نوعی اختلال در عصب‌ها که توانایی فرد در پردازش صداها را مختل می‌کند.

به گزارش نیویورک‌پست، فرد مبتلا به اختلال پردازش شنوایی اگرچه می‌تواند آزمایش سنجش شنوایی را با موفقیت پشت سر بگذارد‌ــ به این معنی که گوش‌هایش درست کار می‌کنند‌ــ ممکن است در تشخیص عناصر خاص‌تر صداها مانند جهت و منبع صدا دچار مشکل شوند. این افراد ممکن است برای درک صحبت‌های دیگران در یک محیط پرسروصدا یا زمانی که کسی تند صحبت می‌کند، هم مشکل داشته باشند. این احتمال نیز هست که به تکرار صحبت‌ها نیاز داشته باشند یا برای پاسخگویی در مکالمه زمان بیشتری صرف کنند. 

دکتر مارتین کوتشر، متخصص مغزواعصاب، می‌گوید: «مغز امواج صوتی ارسالی از گوش را به صدا، سپس به کلمات و در نهایت به جملات و ایده‌های معنادار تبدیل می‌کند. بیشتر ما این کار را به‌راحتی انجام می‌دهیم. اما مغز برخی بزرگسالان در این فرایند پردازش اطلاعات صوتی مشکل دارد که ما این مشکلات را اختلال پردازش شنوایی مرکزی (central auditory processing disorders) می‌نامیم.»

از دیگر علائم این مشکل دشواری به خاطر سپردن دستورالعمل‌های شنیداری، دشواری در گوش دادن به موسیقی یا چالش در یادگیری زبان‌های جدید است.

اختلال پردازش شنوایی معمولا از کودکی آغاز می‌شود و بین ۲ تا ۷ درصد کودکان به آن مبتلا هستند و علت آن مواردی مانند آسیب‌ به سر، وزن کم هنگام تولد، عفونت‌ مزمن گوش یا مننژیت است. این اختلال می‌تواند بر توانایی خواندن و هجی کردن نیز تاثیر بگذارد. با این حال افزایش موارد اختلال پردازش شنوایی در بزرگسالان جوان پدیده‌ای جدید محسوب می‌شود.

به گفته کلر بنتون، معاون رئیس آکادمی شنوایی‌شناسی بریتانیا، مغز بزرگسالان ممکن است به دلیل استفاده زیاد از هدفون فراموش کند صداهای محیطی را چگونه پردازش کند. او توضیح می‌دهد: «شما با استفاده از هدفون یک محیط مصنوعی ایجاد کرده‌اید تا فقط آنچه را می‌خواهید بشنوید، دریافت می‌کنید. در این حالت، مغز به تلاش برای پردازش صداهای اطراف نیازی ندارد.»

دیوید مک‌آلپاین، مدیر مرکز شنوایی دانشگاه مک‌کواری، هم معتقد است که حذف مداوم صداهای محیط می‌تواند باعث شود مغز برای جبران آن، واکنش بیش از حد نشان دهد. این موضوع می‌تواند به افزایش حساسیت به صداها و آنچه او «افت شنیدن» می‌نامد، منجر شود.

 در این حالت، مغز در پردازش صداها مانند یک سیستم رمزگذاری عمل می‌کند. یعنی نحوه‌ پردازش و تفسیر صداها را تغییر می‌دهد؛ مشابه تغییری که در یک سیستم رمزگذاری داده‌ها ایجاد می‌شود. بنابراین این احتمال وجود دارد که اگر دوباره همان صداها را بشنود، نتواند آن‌ها را به همان شکلی که قبلا پردازش می‌کرد، درک کند، زیرا ساختار پردازش اطلاعات صوتی تغییر کرده است؛ تغییری که احتمالا دائمی است و دیگر نمی‌توان آن را به وضعیت قبلی بازگرداند.

مک‌آلپاین افزود: «من فکر می‌کنم که شرکت‌های بزرگ فناوری عادات شنیداری ما را تحت کنترل خود درآورده‌اند، از آن کسب درآمد کرده‌اند و دوباره به ما فروخته‌اند. راه‌حلی که آن‌ها برای مشکل بهتر شنیدن ارائه می‌کنند، احتمالا خود یک مشکل جدید برای شنیدن ایجاد می‌کند.»

او به‌ویژه نگران تاثیر این هدفون‌ها بر کودکان است، زیرا مغز آن‌ها هنوز در حال رشد است و استفاده از این هدفون‌ها در درازمدت می‌تواند بر توانایی مغز آن‌ها در پردازش طبیعی صداها اثر بگذارد.

اختلال پردازش شنوایی هیچ درمانی ندارد و تنها راهکار کاهش اثر آن کنترل محیط برای فرد است. به عنوان مثال، فرد مبتلا ممکن است در یک جلسه کاری نزدیک‌تر به سخنران بنشیند، از افراد بخواهد شمرده‌تر صحبت کنند یا درخواست اطلاعات به صورت مکتوب داشته باشد. گفتار درمانی هم می‌تواند کمک‌کننده باشد.

پزشکان سال‌ها است که هشدار می‌دهند که استفاده از هدفون‌ها با صدای بلند می‌تواند به گوش‌ها آسیب برساند، اما این هشدار جدید نشان می‌دهد که صدای کمتر نیز هرچند به روشی متفاوت، می‌توانند آسیب‌زا باشد.