امروز دهمین سالروز مرگ مایکل جکسون است. بسیاری از طرفداران، دوستان نزدیک و اعضای خانواده مایکل جکسون نوستالژی آن روز را به یاد دارند. روزی که «شاه پاپ» فقید شتابان به مرکز پزشکی رونالد ریگان دانشگاه یو‌سی‌ال‌ای رفت و در میانه هیاهوی رسانه‌ها و در کمال ناباوری برای بسیاری خیلی زود خبر مرگش اعلام شد.
زمان را با سرعت پیش می‌بریم تا به سال ۲۰۱۹ برسیم. مشخص است که امروز یادبود مایکل جکسون به سادگی گذشته نیست. در ماه‌های پیشین امسال اتهامات جدید سوء استفاده جنسی از کودکان علیه مایکل جکسون مطرح شدند. در مستند ترک ناکجاآباد (Leaving neverland) که توسط دن ریید ساخته شده، وید رابسون و جیمز سیف‌چاک داستان‌هایشان از سوء استفاده جنسی جکسون را بازگو می‌کنند. این اتهامات توسط اعضای خانواده و بنیاد جکسون رد شده‌اند.
علیرغم این موارد ۲۵ ژوئن در بسیاری از کشورهای جهان یادبود وی برگزار می‌شود. هشتگ HonourMJ# در فضای مجازی برای گرامی داشت او از طریق انجام دادن یا حمایت کارهایی که او کرده، استفاده می‌شود.
ملانی فریمن، از طرفداران او و از اعضای هیئت مدیره پروژه عدالت مایکل جکسون که روایت‌های دروغینی که در مورد این ستاره وجود دارند را رد میکند و «گردهمایی و راهپیمایی عشق به مایکل جکسون» را به راه انداخته است. قرار است مردم در این راهپیمایی با علامت‌هایی ازعشق و حمایت شرکت کنند و از بلوار هایلند تا محل ستاره او در پیاده رو مشاهیر هالیوود راه بروند. این رویدادی مهم است، چون از زمان پخش این مستند این اولین رویداد عمومی در حمایت از مایکل جکسون در آمریکاست.
رابین استارکند نیز مدیر پروژه یک گل رز برای مایکل جکسون است، که موفق شده تاکنون بیش از هشت هزار گل رز قرمز بفروشد. این گل‌ها روی تراس مقدس، جایی که جکسون به خاک سپرده شده گذاشته می‌شوند و پول آن به خیریه‌های مختلف در سرتاسر لوس آنجلس اهدا می‌شود.
برای بعضی از مردم این روز زیر سایه مستندی قرار دارد که تنها می‌توان آن را سرشار از جزئیات زننده، آزار دهنده وعصبی کننده نامید. برای طرفداران مایکل جکسون که خود را ماه نوردان (موون واکرز) می‌نامند، اکنون زمان امتحان است. از زمان انتشار مستند بسیاری اتهامات علیه جکسون را به چالش کشیدند. از جمله آنها مایک اسمال‌کام نویسنده زندگی‌نامه او بود که اتهامات سیف‌چاک را مبنی بر اینکه جکسون در ایستگاه قطاری در ملک خصوصی‌اش او را مورد سوء استفاده جنسی قرار داده «متناقض» خوانده است. هر چند روایت محافظین شخصی سابق جکسون روایت سیف‌چاک را تایید می‌کنند.
چه این «تناقضات» قابل اثبات باشند و چه نباشند، به عقیده من سوال بزرگتر این است که تاثیر این مسائل روی میراث او چقدر بوده؟ به نظر من تاثیر بسیارعظیمی داشته است. جنبش خاموش کردن صدای جکسون باعث شد بسیاری از ایستگاه‌های رادیویی موسیقی‌ها او را دیگر پخش نکنند. موزه ملی فوتبال در منچستر انگلستان مجسمه‌ای را که پس از مرگ او ساخته شده بود، برداشت. موزه‌ای در ایندیاناپولیس یک جفت از دست‌کش‌های او به همراه یک کلاه فدورا و یک پوستر امضاء شده‌اش را از نمایش حذف کرد. حتی قرار بود نام او از مدرسه ابتدایی که در آن درس خوانده بود (مدرسه گاردنر) حذف شود که این تصمیم ملغی شد.
با این وجود بنیاد جکسون از زمان مرگ او از فروش نیمی از آلبوم هایش به سونی و شرکت پخش موسیقی EMI که به او تعلق داشت حدود ۲/۴ میلیارد دلار سود کسب کرده‌است. این در حالی بود که حین پخش مستند آهنگ‌هایش در جدول‌های موسیقی صعود می‌کردند. به عنوان مثال شرکت موسیقی نلسون گزارش داده که از زمان پخش مستند، هم آهنگ‌ها و هم آلبوم‌های وی فروش بیشتری داشته‌اند. پخش آنلاین ویدئو و موسیقی‌ها او نیز از سوم تا پنجم مارس با افزایشی ۶ درصدی به رقم ۱۹/۷ میلیون بازدید رسیدند.
با وجود اینکه چهره عمومی مایکل جکسون با این اتهامات آلوده شده (همانطور که در سال‌های ۱۹۹۳ و ۲۰۰۵ نیز چنین اتهاماتی علیه‌اش مطرح شده بودند) قابل انکار نیست که او هنوز به شدت محبوب است. من چیزی کمتر از این از شخصی با ظرفیت و توانایی‌های او انتظار نداشتم، حتی با وجود موارد اتهاماتی که پس از مرگش به او وارد شد. موسیقی‌اش هنوز در سرتاسر جهان پخش می‌شود، یادبودهایش همه جا بفروش می‌رسند، شرکت‌های وابسته به او هنوز با اسمش سود می‌برند و عکس‌ها و ساخته‌هایش هنوز همه جا نمایش داده می‌شوند. بسیاری در درون صنعت سرگرمی معتقدند میراث او از اثرات این مستند جان سالم بدر می‌برد.
برای بسیاری از ما او مردی دمدمی مزاج، مرموز و اسرارآمیز بود - ولی خانواده‌اش و کسانی که دهه‌ها با او کار کرده بودند، او را بهتر از هر کس دیگری می‌شناختند.
در شرایطی که چهره‌های عمومی مشهوری مانند آر کلی و هاروی واینستین به خاطر اتهامات جنسی اعتبارشان را از دست دادند، قابل درک است که چرا بعضی‌ها نمی‌توانند اتهامات علیه مایکل جکسون را نادیده بگیرند. اما از سوی دیگر اینکه بسیاری از مردم هنوز می‌خواهند از او حمایت کنند نیز قابل درک است. جکسون دیگر زنده نیست که بتواند دادگاهی شود و در شرایطی که توجه به فیلم مستند ترک ناکجاآباد ممکن است به زودی از بین برود یا نرود، من همچنان معتقدم میراث او ادامه خواهد یافت. اینکه شما چطور او را به یاد خواهید آورد، انتخاب خودتان است.
