شماری از شهروندان افغانستان از هیات مذاکره کننده افغان می‌خواهند که باید با طالبان در پیوند با ختم جنگ و تامین صلح و ثبات دایمی در کشور، واضیح و روشن سخن گفته شود. آنان می‌گویند که گفت‌وگوهای صلح نباید پنهانی و دور از انظار رسانه‌ها و مردم انجام گیرد، زیرا هر نوع توافقی که در پشت درهای بسته صورت گیرد، برای مردم پذیرفتنی نخواهد بود.

شهروندان این کشور هشدار می‌دهند که «قانون اساسی، نظام جمهوریت، آزادی بیان، حقوق زنان، حقوق رسانه‌ها، حقوق بشر، سهم زنان در نظام و دستاورهای چند دهه پسین در این کشور ، خط‌قرمز مردم است و به هیچ گروهی اجازه نخواهند داد که این دستاورهای مردم را معامله کنند، زیرا مردم برای این دستاوردها مبارزه کرده‌اند و سال‌ها است که قربانی می‌دهند و حفظ آن‌ها، مسئولیت فرد فرد جامعه است.

آنان تاکید دارند که «هیات افغانی که به نمایندگی از دولت و ملت افغانستان در این نشست شرکت دارند، دیدگاه و نظریات مردم را در میز مذاکره با طالبان به بحث بگیرند، نه دیدگاه شخصی‌شان را. ما از آنان می‌خواهیم که هر موضوعی را که با طالبان مطرح می‌کنند، واضیح و روشن بگویند و اجازه ندهند که مذاکرات به بهانه‌های مختلف در پشت درهای بسته صورت گیرد و مردم ما ندانند که در مورد سرنوشت‌شان چه تصمیمی گرفته می‌شود.»

نادره احمدی، از کنشگران جامعه مدنی در افغانستان، می‌گوید: «ما صلح می‌خواهیم، صلحی که به قیمت از دست دادن دستاوردهای گذشته ما، حقوق زنان، آزادی بیان، نظام جمهوریت و ده‌ها موارد دیگر نباشد و ما بتوانیم پس از صلح نیز در یک فضای دموکراتیک با هم زندگی کنیم و در نظام سهم داشته باشیم و در مورد سرنوشت ما دیگران نه، بلکه خود ما تصمیم بگیریم. ما بارها گفته‌ایم، صلحی باید در کشور ما تامین شود که همه اقوام و اقشار ما بتوانند از آن حمایت کنند و در زیر یک چتر زندگی کنند، نه آن که یکی پیروز و دیگری بازنده میدان شناخته شود.»

مرسل شکیب، دانش‌آموز، می‌گوید: «صلح نه تنها آروزی دیرینه من، بلکه آرزوی تمام مردم افغانستان است. صلحی که زنان، جوانان و در مجموع همه ما بتوانیم در یک فضای صلح‌آمیز زندگی کنیم به درس و آموزش خود ادامه دهیم و دیگر صدای گلوله و خبر کشتار نشنویم. من از هیات افغانی می‌خواهم که در میز مذاکره با طالبان خواسته‌های ملت را روشن مطرح کنند و به آنان بگویند که این نه فقط خواست آنان، بلکه خواست ملت افغانستان است و در هر توافقی که صورت می‌گیرد، باید این خواسته‌های ملت مدنظر گرفته شود تا همه ما از توافق صلح رضایت داشته باشیم، نه فقط یک گروه یا یک طرف.»

شمس طوطاخیل، از ساکنان کابل، نیز می‌گوید: «جنگ جز ویرانی، نابودی، و کشتار بی‌‌هدف چیزی دیگر به بار نمی‌آورد. صلح است که روشنایی، اتحاد، اتفاق، همدلی و دیگر‌پذیری به وجود می‌آورد. ما باید برای پایان جنگ و تامین صلح تلاش کنیم و اجازه ندهیم که کشور ما بیشتر از این ویران شود و مردم ما ناحق قربانی بدهند. من در کنار  این خواست و آرزو، به هیات افغان و طالبان می‌گویم که به یاد داشته باشید که دستاورهای چند ساله گذشته در افغانستان در هیچ زمینه‌‌ای قابل معامله نیست و به هیچ طرف هم اجازه نمی‌دهیم که با دستاورهای ما معامله کنند، و بدانند که دستاوردهای چندین ساله ما که با صدها مشکلات و مبارزات دشوار به دست آماده است، نباید مفت قربانی شود.»

ظاهرشاه نبی‌زاده، یکی دیگر از ساکنان کابل، می‌گوید: «چشم همه ملت ما به سوی مذاکرات صلح بینا‌افغانی است و آرزو داریم که دو طرف به توافقی برسند که خواست و اراده‌ ملت افغانستان و گروه طالبان باشد و همه زیر یک پرچم برای آبادانی و سربلندی کشور خود تلاش کنند و اجازه ندهند که دیگر مردم افغانستان هیزم آتش خارجی‌ها باشند و سرزمین ما را به میدان جنگ نیابتی‌شان مبدل کنند.»

این خواسته‌های مردم افغانستان در حالی مطرح می‌شود که عبدالله عبدالله، رئیس شورای عالی مصالحه ملی، در سخنرانی‌ خود که در نخستین روز نشست صلح بینا‌افغانی در دوحه قطر بیان داشت، نیز بر حفظ نظام جمهوریت، آزادی بیان، حقوق زنان، و دستاورهای چند دهه گذشته در این کشور تاکید کرد.