یک مطالعه نشان داده است که ورزشکارانی که عضلات باسن بزرگ‌تری دارند، سریع‌تر می‌دوند.

با مطالعه آناتومی ورزشکاران برتر، محققان دریافته‌اند که ورزشکارانی که باسن بزرگ‌تری دارند، یا به زبان علمی عضله گلوتئوس ماکسیموس ‌آنها حجیم‌تر است، در دو و میدانی عملکرد بهتری دارند.

این مطالعه نشان داد که در دوِ صد متر، عملکرد ورزشکار را می‌توان با اندازه شماری از عضلات توضیح داد که در میان آنها عضله باسن با تأثیر ۴۴ درصدی، اثرگذارترین است.

کارشناسان دریافته‌اند که در قهرمانان دو و میدانی، برخی از عضلات، مانند عضله منبسطه مفصل ران، بزرگ‌تر از ورزشکاران عادی است، در حالی عضله ساق پا آنها در حد متوسط است.

تحقیقات قبلی نشان داده بود که رشد عضله باسن یک عامل کلیدی در تکامل توانایی دویدن در انسان‌های اولیه بوده است.

راب میلر، دانشجوی دکترای دانشگاه لاگبورو که مربی تمرینات قدرتی در لیگ دو و میدانی انگلیس نیز هست، همراه با پروفسور جاناتان فولند، متخصص عملکرد عصبی عضلانی، برای مطالعه خود با دستگاه ام‌آر‌ای ۲۳ عضله پایین‌تنه را در ۴۲ مرد، برای این تحقیق اندازه‌گیری کرده بودند. از ۴۲ نفر، پنج نفر قهرمان دو و میدانی، ۲۶ نفر ورزشکار عادی، و ۱۱ نفر غیر ورزشکار بودند.

عملکرد ورزشکاران نخبه و عادی شرکت‌کننده در مطالعه در دوِ سه متر بین ۹.۹۱ ثانیه تا ۱۱.۲۵ ثانیه بوده است.

این مطالعه نشان می‌دهد که در ورزشکاران نخبه عضله باسن ۴۵ درصد بزرگتر از باسن ورزشکاران عادی است.

پروفسور فولند می‌گوید: «جای تعجب است، زیرا تصور می‌شد که سرعت دویدن تحت تأثیر عواملِ به مراتب متعددتری باشد؛ از جمله تکنیک، روانشناسی، تغذیه، و آناتومی دیگر بخش‌های بدن. بنابراین، کشف این که اندازه یک عضله به تنهایی تقریباً نیمی از توضیح را تشکیل می‌دهد، خیلی قابل توجه است.»

به گفته وی، «به نظر می‌رسد که اندازه عضلات، خصوصاً اندازه عضله منبسطه مفصل ران و عضله کپل، برای سرعت در دویدن خیلی مهم‌تر از آن چیزی است که پیشتر فکر می‌کردیم.»

وی می‌افزاید: «نتیجه منطقی این است که با باسن بزرگ‌تر، دونده قادر به تولید قدرت بیشتر و در نتیجه رسیدن به سرعت بالاتر خواهد بود.»

«بنابراین، انتظار می‌رود که بتوان با افزایش اندازه عضله کپل و نیز عضله منبسطه مفصل ران، عملکرد را در سرعت دویدن بهبود داد.»

به گفته محققان، این مطالعه که در ژورنال «مدیسین اند ساینس این اسپورتس اند اکسرسایز» منتشر شده است، ممکن است به تحول عمده‌ای در نحوه آماده‌سازی ورزشکاران بینجامد.

آقای میلر، نویسنده اول مقاله، می‌گوید: «من معتقدم این تحقیق می‌تواند تأثیر قابل ‌توجهی بر کار مربیان و ورزشکاران دو و میدانی بگذارد. تحقیقاتی از نوع تحقیق ما که عملکرد ورزشکاران نخبه را با عملکرد ورزشکاران عادی مقایسه می‌کند و انگشت روی یک عامل مشخص می‌گذارد، خیلی محدود است.»

این تیم پژوهشی هم‌اکنون با تمرکز بر ورزشکاران زن قصد دارد دامنه پژوهش خود را گسترش دهد.

آنان همچنین در حال جمع‌آوری داده‌های آماری برای مقایسه آناتومی عضلانی دونده‌هایی هستند که در مسافت‌های مختلف رقابت می‌کنند.

گزارشهای تکمیلی در خبرگزاریها آمده است