مگان رپینو بازیکن فوتبال زنان ایالات متحده، جیل الیس سرمربی سابق تیم ملی فوتبال زنان را که دو بار با این تیم قهرمان جهان شده است، متهم کرد وقتی خودش در پشتیبانی از مبارزه با نابرابری نژادی به هنگام پخش سرود ملی سرپا نایستاد و زانو زد و آینده بین‌المللی‌اش به خطر افتاده بود، هیچ حمایتی از او نکرد. 

دارنده کنونی عنوان بازیکن سال فیفا نخستین ورزشکار آمریکایی سفیدپوستی بود که با سرمشق قرار دادن کالین کپرنیک مهاجم فوتبال آمریکایی در سال ۲۰۱۶ به هنگام پخش سرود ملی زانو زد ولی هم‌تیمی‌هایش یا روسای فدراسیون فوتبال ایالات متحده حمایت چندانی از او نکردند. عکسی که رپینوی زانوزده را در کنار هم‌تیمی‌های سرپاایستاده‌اش نشان می‌داد فوری جهانی شد و به افزایش آگاهی در مورد نابرابری نژادی کمک کرد اما او را با سیلی از انتقادات و نفرت مخالفان هم مواجه کرد. 

رپینو در بیان دیدگاه‌هایش راجع به حقوق برابر کوتاه نیامد و در شکایت تیم ملی فوتبال زنان ایالات متحده علیه فدراسیون فوتبال ایالات متحده بابت برابر نبودن حقوق تیم زنان با تیم مردان از سردمداران بود. 

او در کتاب زندگی‌نامه جدیدش به نام «یک زندگی» نوشته است در «روزگار سختی» که وضعیت حرفه‌ایش در عرصه بین‌المللی به خطر افتاده بود، جیل الیس مربی سابق ایالات متحده از او حمایت نکرد. 

رپینو در چکیده‌ای که در بی‌بی‌سی منتشر کرد نوشت: «افتخار می‌کنم که صداقت داشتم. افتخار می‌کنم که دیدگاهم را گفتم و کار درست را انجام دادم. 

هر بار که کسی با من در مورد زانو زدن به هنگام پخش سرود ملی بحث یا صحبت می‌کرد، از مهملاتی مثل لزوم حفظ همبستگی تیمی، حرفه‌ای رفتار کردن و میهن‌پرستی دم می‌زدند. اما زانو زدن به هنگام پخش سرود ملی سبب شد تا به فهم روشن‌تری از کارم و حمایت از کالین برسم و عزم جزم‌تری پیدا کنم. 

روزگار سختی بود. احساس می‌کردم که دست ‌کم وضعیت حرفه‌ای‌ام در عرصه بین‌المللی اندکی به خطر افتاده است. 

در آن اوضاع انواع آدم‌ها را به شکل‌های مختلف در اطرافم دیدم. انتقادها بسیار تند و آزاردهنده بود و احساس می‌کردم فدراسیون آشکارا از من حمایت نمی‌کند، مربی هم همین‌طور. اما بسیاری دیگر از اطرافیانم همیشه هوایم را داشتند و تمام آن مدت پشتم ایستادند. 

اما آدم خودش انتخاب می‌کند که در این دنیا چه کند. باید آمادگی رویارویی با عواقب کارهایمان را داشته باشیم.»

در نهایت هم‌تیمی‌های رپینو نیز در کنارش زانو زدند و با زبان بدن پیام ضدنژادپرستی دادند، پیامی که امسال پس از کشته شدن جورج فلوید آمریکایی آفریقایی‌تبار به دست پلیس در جهان فوتبال و سایر ورزش‌ها بارها تکرار شد و رواج پیدا کرد. 

از ماه ژوئن که ادامه بازی‌های فصل ۲۰۱۹-۲۰۲۰ لیگ برتر برگزار شد، همه بازیکنان باشگاه‌های حاضر در این مسابقه‌ها پیش از بازی زانو زده‌اند و برخی تیم‌های آمریکایی نیز با وجود اختلاف نظر بر سر این موضوع این حرکت را کرده‌اند. 

اما رپینو معتقد است مخصوصاً ورزشکاران مرد سفیدپوست دیرتر متوجه شده‌اند که از چه موقعیت ممتازی بهره می‌برند. در سال ۲۰۲۰ بسیاری از اهالی ورزش آمریکا از لزوم حمایت از هم‌تیمی‌های سیاه‌پوست، آسیایی و چندقومیتی بی‌پرده صحبت کرده‌اند و به اعتقاد رپینو با آن که این افراد مقصر وجود مشکلات روزافزون در این زمینه نیستند، می‌توانند مسؤولانه در رفع آسیب‌های ناشی از آن بکوشند. 

او افزود: «خیلی وقت‌ها ورزشکاران سفیدپوست مخصوصاً مردان چنان که سایرین احساس می‌کنند، متوجه اثرات این پدیده نمی‌شوند. متوجه اثرات تبعیض نژادی و جنسیتی، زن‌ستیزی و نابرابری دستمزدها نمی‌شوند. 

آدم‌ها اعتراض نمی‌کنند چون خودشان از امتیازاتی بهره‌مندند و مجبور به اعتراض نیستند. یکی از علت‌ها این است که به زندگی خود و جهان پیرامون دقت نمی‌کنیم. 

سفیدپوستان و عمدتاً مردان سفیدپوست مجبور نیستند جهان پیرامون خود را تحلیل کنند تا زندگی خوب و موفقی داشته باشند. مثلاً یک هم‌جنس‌گرا باید در جهان دگرجنس‌گراپسند زندگی کند و خود را با آن تطبیق بدهد. 

اما این لزوماً تقصیر کسی نیست. مردمی که در این دوره به دنیا آمده‌اند، بنیان‌های فرهنگی جامعه را به این شکل تعریف نکرده‌اند. اما این دلیل نمی‌شود مسؤولیتی در قبال این شرایط نداشته باشیم.»