رئیس جمهور سابق، باراک اوباما سیاست‌های ریاضت اقتصادی دیوید کامرون پس از بحران اقتصادی ۲۰۰۸ را به خاطر کشاندن بریتانیا به وضعیت رکود مورد انتقاد قرار داده است.

او در کتاب «سرزمین موعود» خود که امروز منتشر شد، گفته کامرون را شخصا دوست دارد اما تلاش نکرده نفرت خود را از سیاست‌های اقتصادی او پنهان کند.

در عوض، از نخست وزیر پیشین، گوردن براون، بسیار تعریف کرد و گفت «خوشوقت بوده» که در ماه‌های اولیه آغاز بحران «او را در کنار خود» داشته است.

به رغم ارزش بالایی که نخست وزیران تمام احزاب از «روابط خاص» خود با آمریکا قائل هستند، کتاب هزار صفحه‌ای اوباما فقط چند صفحه درباره بریتانیا سخن گفته است.

اشاره به رهبران بریتانیایی بسیار کمتر از تعداد مواردی است که از آنجلا مرکل آلمان و نیکولاس سارکوزی فرانسه سخن به میان آمده است.

عبارت متعالی فقط یک بار، در تصویری که اوباما و همسرش میشل را هنگام ملاقات با ملکه نشان می‌دهد، به کار رفته است که می‌گوید «تجسم روابط خاص» بین متحدان بین‌قاره‌ای آتلانتیک.

در خاطرات اوباما آمده که چگونه آقای کامرون «شریک مطلوبی» در مسائل بین‌المللی برای او بوده است؛ از تغییرات اقلیمی گرفته تا مساوات در ازدواج و کمک‌های جهانی (البته او به اشتباه نوشته نخست وزیر محافظه‌کار متعهد شد بریتانیا ۱.۵ درصد تولید ناخالص داخلی را کمک کند، در حالی که عدد صحیح ۰.۷ درصد است).

ولی او جای هیچ شکی باقی نگذاشت که معتقد است دولت ائتلافی کامرون از سال ۲۰۱۰ واکنش نادرستی به بحران رکود جهانی داشته است چرا که به جای خرج کردن بیشتر به منظور بالا بردن توان اقتصادی، کسری بودجه را با کاهش هزینه‌ها جبران کرده است.

او نوشته: «کامرون سنت بازار آزاد را از ریشه زد و به مردم قول داد طرحش در کاهش کسری بودجه و کاست خدمات دولتی، همراه با اصلاحات قانونی و افزایش تجارت، بریتانیا را وارد عصر جدیدی از رقابت‌ می‌کند.»

«ولی در عوض، همان‌طور که قابل پیش‌بینی بود، اقتصاد بریتانیا بیشتر در رکود فرو رفت.»

اوباما که پس از تجربه نزدیک به مرگ سیستم بانک جهانی با براون توافق کرده بود باید به عرضه بسته‌های حمایتی روی بیاورند، گفت «رویکرد لجوجانه ریاضت اقتصادی» از سوی رهبران اروپایی، از جمله کامرون و مرکل «بیشتر از فقط کمی مشقت» بود.

ولی در مقابل، او «رهبریت» براون در فرونشاندن واکنش جهانی به بحران مالی را در اجلاس جی ۲۰ در لندن در سال ۲۰۰۹ ستود.

رئیس جمهور نوشت: «او مدبر و مسئولیت‌شناس بود و مسائل مالی جهان را درک می‌کرد، و گرچه دوره‌اش در مسند قدرت کوتاه بود، باعث خوشوقتی من بود که در جریان ماه‌های اولیه بحران او را در کنار خود داشتم.»

اوباما همچنین تفاوت‌های آشکار بین شخصیت کامرون و سلف پیشین او را مورد اشاره قرار داد.

به نوشته رئیس جمهور، آقای براون فاقد «استعدادهای درخشان سیاسی» تونی بلر بود و هر زمان در مقابل رسانه‌ها حاضر می‌شد به نظر می‌رسید واژه «عبوس» را یدک می‌کشد.

او «آن‌قدر بدشانس بود که نخست وزیری نهایتا زمانی نصیبش شد که اقتصاد بریتانیا در حال فروپاشی بود و مردم از یک دهه حکومت حزب کارگر خسته شده بودند.»

این اظهارات درست در مقابل «ظاهر شاداب و خودمانی‌» آقای کامرون بود که اوباما درباره او نوشته «در هر جلسه بین‌المللی، اولین کاری که می‌کرد ژاکت خود را در می‌آورد و کراواتش را شل می‌کرد.»

اوباما نوشته: «کامرون تحصیل‌کرده دارای قدرت فرماندهی تحسین‌برانگیز، زبان شیوا، و اعتماد به نفسی بود که گویی هیچ گاه در زندگی خیلی تحت فشار نبوده است. من شخصا او را دوست داشتم حتی وقتی که با هم جر و بحث می‌کردیم.»

یک مورد که در کتاب از سر شاخ شدن آنها سخن گفته، مربوط به مداخله بین‌المللی در موضوع لیبی بود که نهایتا به خروج دیکتاتور معمر قذافی در سال ۲۰۱۱ انجامید.

اوباما که از سوی کامرون و سارکوزی تحت فشار بود تا از طرح منطقه پرواز ممنوع حمایت کند، جلسه‌ای را با تیم امنیت ملی خود تشکیل داد که در آنجا به او گفتند تاکتیک هر چه باشد فرقی در حمله نیروهای زمینی قذافی به بنقاضی نخواهد گذاشت.

اوباما با یادآوری سخنان خود نوشته: «از ما می‌خواهند در طرح منطقه پرواز ممنوع شرکت کنیم، که از دید دیگران به نظر می‌رسد داریم کاری می‌کنیم ولی عملا بنقاضی نجات نخواهد یافت.»

و ادامه داد: «به نظرم رسید به رغم سخنان سارکوزی و کامرو، نیروهای آمریکا هستند که  در هر عملیاتی علیه لیبی بیشترین فشار را متحمل خواهند شد.»

اوباما پس از بحثی که بین معاونش جو بایدن، که حالا رئیس جمهور منتخب شده و آن موقع مخالف مداخله بود، با وزیر خارجه وقت، هیلاری کلینتون، که طرفدار مداخله آمریکا بود، در گرفت، اعلام کرد «از طرح نیمه‌کاره پرواز ممنوع که ما را به هدف نمی‌رساند» حمایت نخواهد کرد ولی برای مداخله نظامی قوی‌تر می‌توانند روی حمایت آمریکا حساب کنند.

اوباما ضمن یادآوری طرحی که مسئولیت اصلی جلوگیری از پیشروی نیروهای قذافی را به هواپیماهای جنگنده اروپایی می‌داد، نوشته: «من تأکید کردم که سارکوزی و کامرون من را تحت فشار گذاشته‌اند تا مشکلات سیاسی داخلی خودشان را به نوعی حل کنند.»