۵۰ زن فعال افغان که از نهادهای مختلف نمایندگی می‌کنند، برای اعلام موضع مشترک در قبال روند صلح در همایش ۵ روزه در دبی گردهم آمدند.

این فعالان از جریان‌های مختلف داخل و خارج کشور نمایندگی می‌کنند که در نشستی در خارج از کابل حضور یافته‌اند.

همایش «صلح زنان پیشتاز» توسط شبکه زنان افغانستان و نهاد «میکانیسم افغانستان برای صلح ھمه‌شمول» برگزار شده‌است.

برگزارکنندگان گردهمایی این نشست را «تاریخی» می‌دانند زیراکه زنان افغان پس از پنج روز مباحثه توانسته‌اند به مواضع مشترک در خصوص صلح برسند.

اصلی‌ترین خواست زنان تقویت رابطه موثر بین جامعه مدنی و تثبیت حضور معنادار زنان در رده تصمیم‌گیری در روند صلح عنوان شده‌است.

در بیانیه خبری پایان نشست آمده‌است:‌«ما زنان افغان در کنار یکدیگر ایستاده‌ایم و پیام خود را با یک صدا بلند می‌کنیم. ما ھمچنان به نقش‌ھای اشاره می‌کنیم که زنان افغان می‌توانند در روند صلح ایفا کنند.»

در این همایش زنان افغان بر آتش‌بس، فراگیری روند صلح، تامین حقوق قربانیان جنگ، عدالت، حفظ تعهدات منطقه‌ای و بین‌المللی به افغانستان، دموکراسی و حکومتداری و حقوق اساسی تاکید کرده اند.

سیما سمر، رئیس پیشین کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می‌گوید:‌«هر چه تعداد زنان در جریان مذاکرات با طالبان بیشتر باشد، به صورت خودکار بر طالبان فشار وارد می‌شود. بخاطر که آنها باید واقعیت‌های جدید افغانستان را متوجه شوند.»

تنها چهار زن از زنان افغانستان در جریان مذاکرات صلح با طالبان در ترکیب هیات ۲۱ نفره جمهوری اسلامی این کشور حضور دارد. در میان ۲۱ مذاکره کننده طالبان هیچ زنی دیده نمی شود.

این مذاکرات بیش از دو ماه است که در دوحه قطر جریان دارد اما تاکنون بر سر اصول کاری پیشرفتی نداشته است.

یکی از دلایل برگزاری نشست ۵۰ زن فعال افغان در دبی ادامه ناامنی در افغانستان قلمداد می شود.

این زنان می گویند:‌«ما با حالت نامعلوم دست به گریبان ھستیم. گفتگوھای صلح متوقف شده، خشونت‌ھا تشدید یافته و گفتگوھای صلح منجر به تلفات بیشتر افراد غیرنظامی به شمول زنان و کودکان شده است. فعالان مدنی و روزنامه‌نگاران نیز مورد حملات خشونت‌آمیز قرار گرفته اند.»

آنها هشدار داده‌اند که زنان هرچند طرفدار موفقیت مذاکرات صلح برای پایان خشونت اند، اما «به شدت نگران» اند که بهای صلح، حقوق زنان باشد.

موضع طالبان در مورد زنان چندان روشن نیست. آنها هرچند گفته‌اند که حاضر اند اجازه دهند زنان به مدرسه و دانشگاه بروند و در دولت حتی در سطح وزیر کار کنند، اما نگاه شان همچنان نسبت به زنان از بالا به پایین قلمداد می‌شود که حقوق زنان را برابر با حقوق خود نمی‌پندارند.