یک گزارش تازه نشان می دهد اشتهای سیری ناپذیر انسان برای گوشت، حیوانهای عظیم الجثه مثل فیل و سوسمار عظیم سالامندرز را به سوی انقراض نسل پیش می برد.
دانشمندان پس از بررسی داده ها در خصوص ۳۰۰ گونه از حیوانهای عظیم الجثه که به عنوان پستانداران و ماهی های بیش از ۱۰۰ کیلوگرم تعریف شدند، شکار برای غذا، دارو و استفاده های دیگر را عوامل اصلی این کاهش اعلام کردند. البته دوزیستان، پرندگان و خزندگان بیش از ۴۰ کیلوگرم هم در این تحقیق بودند.
طی ۲۵۰ سال گذشته نه گونه از عظیم الجثه ها مثل دو نوع گوزن و لاک پشت غول پیکر منقرض شدند. برآورد می شود که نزدیک به دو درصد از عظیم الجثه ها طی ۵۰۰ سال گذشته ناپدید شدند. هرچند طبق گزارش منتشر شده در رسانه نامه های حفظ منابع طبیعی توسط تیمی از دانشگاه ایالتی اورگان تا ۶۰ درصد این حیوانات بزرگ طی سالهای آینده یا به طور کلی از بین خواهند رفت و یا به مرز انقراض خواهند رسید.
حیوانات بزرگ که شکار محبوب شکارچیان هستند و زمان طولانی تری برای ادامه نسل نیاز دارند، سهم بیشتری از این کاهش جمعیت را در میان همه مهره داران داشتند. یکی از نویسندگان این تحقیق، پروفسور ویلیام ریپل گفت که نتیجه تحقیق تیم نشان می دهد که «ما در حال خوردن حیوانات بزرگ تا انقراض شان هستیم.»
انسانها و شکار برای انقراض عظیم الجثه های تاریخی بسیاری سرزنش شدند از جمله از دست دادن موجودات غول پیکری که در استرالیا پرسه می زدند مثل کیسه داران علف خوار کهن و یا یک نوع از شیر.
امروز بسیاری از حیوانات برای شکار تفریحی و مجلسی به عنوان جایزه و یا خرید و فروش اعضای بدنشان در تجارت غیرقانونی به منظور استفاده در طب سنتی شکار می شوند.
یکی از گونه های درخطر، مارمولک عظیم چینی است که دوزیستی است هم اندازه انسان و در بخشهایی از آسیا یک خوراک لذیذ به حساب می آید.
موجودات دیگری که این تیم معرفی می کنند شامل فیل آفریقایی، شترمرغ و کوسه نهنگ است که بزرگترین ماهی دنیاست.
در حالیکه تلاشهای بین المللی زیادی برای حمایت از حیوانات در خطر مثل فیل ها و کرگدن ها در حال انجام است، دانشمندان خواستار تلاش های هماهنگ و چند جانبه تر برای حفظ طیف کامل عظیم الجثه ها شدند.
آنها به موفقیت کمیسیون بین المللی نهنگ ها به عنوان نمونه ای پیشرو برای طرح های آینده اشاره کردند. آقای ریپل گفت: «داده ها نشان می دهد که برداشت مستقیم گوشت و یا قطعات بدن برای مصرف انسان، بزرگترین خطر موجود برای تقریبا تمام گونه های بزرگ هیکل است.» او ادامه داد: «بنابراین، به حداقل رساندن قتل مستقیم این حیوانات مهره دار، یک تاکتیک حفاظتی مهم است که ممکن است بسیاری از این گونه های شناخته شده را با همه تاثیراتشان بر اکوسیستم نجات دهد.»
