در افغانستان و احتمالا تعدادی کشور دیگر، پرده بکارت به عنوان نماد عفت و حیای دختران محسوب میشود و نداشتنش بزرگترین بیعفتی نه تنها برای دختر بلکه برای خانواده وی نیز به حساب میآید. به همین دلیل حفظ بکارت در افغانستان مهمترین اصل دخترانگی و عفت است. در حالی که به باور اکثریت پزشکان پرده بکارت یک ادعای موهوم و غیرعلمی است. دانش امروز بشری پرده بکارت را غشایی میداند که به صورت ناقص ورودی دستگاه جنسی زنان را پوشانده است. اما ارتباط این غشای نازک ناقص به بکارت و نداشتن تجربه جنسی، یک امر بیربط و غیرعلمی است. این مساله در بخش زیادی از جهان حل شده است و هیچ رابطهای میان داشتن یا نداشتن پرده بکارت با داشتن یا نداشتن رابطه جنسی وجود ندارد.
اما در افغانستان مساله وقتی بیشتر چالشساز است که همین پرده بکارت تبدیل به اصل قانونی برای بررسی داشتن یا نداشتن رابطه جنسی میشود. آزمایش بکارت آن هم با بررسی وضعیت پرده بکارت، مسالهای است که فریاد دختران و زنان و نهادهای حقوق بشری را بلند کرده است. کمیسیون حقوق بشر افغانستان حدود سه ماه قبل اعلام کرد که مخالف آزمایش بکارت به هر دلیل است. این کمیسیون میگوید که به منظور حفظ کرامت انسانی زن و رعایت معیارهای بینالمللی حقوق بشری و طبی در این زمینه، باورمند است که آزمایش پزشک قانونی در مورد زنان، ضمن این که نقض صریح حقوق بشر است، اساس طبی و علمی برای اثبات چیزی ندارد.
قبل از آن هم کمیته قوانین کابینه افغانستان به رهبری سرور دانش معاون دوم ریاست جمهوری اعلام کرد که آزمایش بکارت بدون رضایت طرف و همچنین حکم محکمه، جواز ندارد و مرتکب آن به حبس محکوم خواهد شد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
اما با تمام این اوضاع، آزمایش بکارت هنوز هم با وجود مخالفتهای رسمی دولت و نهادهای حقوق بشری در افغانستان انجام میشود. به تازگی نهاد (مدیکا) در افغانستان یک بررسی انجام داده است که در آن مشخص شده که پلیس در افغانستان بدون حکم محکمه و رضایت شخص و صرفا براساس یک شکایت ابتدایی، زنان را برای آزمایش بکارت به مراجع بهداشتی و پزشک قانونی فرستاده است. این نهاد در بررسیهای خود دریافته که بخشی از زنان که برای آزمایش بکارت فرستاده شدهاند، هیچ ارتباطی میان آزمایش بکارت آنان و مساله حقوقیشان وجود نداشته است. حتی در این بررسی مشخص شده است که پلیس دختران خردسال را نیز مجبور به آزمایش بکارت کرده است، آن هم نه یک بار بلکه چند بار. روایتی را که دختران و زنان در رابطه با آزمایش بکارتشان ارائه میدهند پر از خشونت و تحمیل و حس حقارت است. به طور مثال یک دختر دوازدهساله به محقق این گزارش گفته است که در مسیر مدرسه از سوی یک مغازهدار مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته بود. شکایت او و مادرش به پلیس مورد قبول قرار نمیگیرد، مگر این که آزمایش پرده بکارت داده شود. آزمایش اولیه که به دست پزشک نظامی صورت میگیرد و حاکی از تجاوز است، مورد قبول پلیس قرار نمیگیرد، آزمایش دوم هم که در یک مطب خصوصی صورت میگیرد و باز هم تجاوز را تایید میکند، باز هم پلیس را قانع نمیکند. ناگزیر به پزشک قانونی متوسل میشوند و دوبار هم در پزشک قانونی آزمایش بکارت صورت میگیرد. از سوی دیگر روند آزمایش بکارت هم به روایت دختران و زنان تحقیرکننده است. بیشتر زنان و دخترانی که در این بررسی شرکت کردهاند، میگویند رفتار کارکنان پزشکی با آن همراه با خشونت و تحقیر بوده است. اکثر آنان همچنین میگویند پزشکها با الفاظ رکیک و حقارتآمیز با آنان صحبت کردهاند.
حتی زنانی که در این بررسی شرکت کردهاند میگویند وقتی از سوی نهادهای قضایی برای بررسی سلامت بکارت به پزشک قانونی معرفی شدهاند. به دروغ اعتراف به رابطه جنسی کردهاند. با این حال هم مورد آزمایش قرار گرفتهاند. اما پس از آزمایش سلامت بکارتشان تایید شده است. مگر محکمه با استناد به اعترافهایشان آنان را محکوم کردند و گواهی سلامت بکارت بیارزش شده است.
حقارتی که آزمایش بکارت به زنان و دختران افغان میدهد، به گفته خودشان قابل وصف نیست. تعدادی پس از آزمایش دچار مشکلات روحی روانی شدهاند. با این حال با وصف تلاش نهادهای حقوق بشری و حتی کابینه افغانستان، هنوز هم آزمایش بکارت تنها مرجع تایید یا عدم تایید رابطه جنسی خارج از چارچوب قانونی است.