در میان بحبوبه همه‌گیری کووید- ۱۹، این هفته جهان در آستانه ورود به مرحله دیگری از دستاوردهای علمی و فضایی خود قرار دارد.

کاوشگر امید از امارات متحده عربی و دو فضاپیمای دیگر چینی و آمریکایی به ترتیب سه‌شنبه شب، چهارشنبه و هفته آینده، به مدار سیاره مریخ خواهند رسید.

تلاشی بزرگ همراه با نگاهی فراتر از دغدغه‌های زمینی؛ در صورت موفقیت کاوشگر امید با هدف قرارگیری در میدان مغناطیسی مریخ، امارات پنجمین کشوری خواهد بود که فضاپیمایش در این مدار قرار می‌گیرد.

این سفری هفت ماهه و با استفاده از فرصتی است که هر دو سال یک‌بار ایجاد می‌شود و طی آن فاصله زمین با مریخ به حداقل خود می‌رسد. فضاپیمای اماراتی امید در ژوییه گذشته از ژاپن به سمت مریخ پرتاب شده بود.

پیش از این در سال ۲۰۱۱ میلادی تلاش مشترک چین با روسیه ناکام ماند و فضاپیمای آن‌ها نتوانست از مدار زمین خارج شود.

دانشمندان و مسؤولین این پروژه احتمال موفقیت کاوشگر امید را پنجاه درصد می‌دانند و هر چه بیشتر به ساعت موعود یعنی ۹ شب به وقت محلی در امارات متحده عربی نزدیک‌تر می‌شویم، امید و اضطراب دولتمردان و شهروندان افزایش می‌یابد.

موفقیت این طرح، ساخت و اجرای این پروژه بلندپروازنه در پنجاهمین سالگرد تاسیس کشور امارات متحده عربی دستاوردی بزرگ برای این کشور و مردم آن محسوب می‌شود.

امارات متحده عربی افتخار می‌کند که فضاپیمای امل (امید) از سوی شهروندان دانشمند و مهندسان داخلی این کشور طراحی و ساخته شده است.

ساخت این فضاپیما با همکاری دانشگاه کلرادو و سایر نهادها در ایالت متحده آمریکا انجام گرفت اما نه به آن معنی که به سادگی یک فضاپیما را خریده باشند، بلکه حدود ۲۰۰ دانشمند اماراتی در این پروژه مشغول به کار بودند.

کاوشگر امید به مقصد برسد یا نرسد، امارات متحده عربی نشان داد که با چه رویکرد و دیدگاهی در عرصه بین‌الملل گام بر می‌دارد و این تلاش فارغ از نتیجه‌اش بزرگ‌ترین موفقیت برای مردم این کشور است.

فضاپیمای امید در صورت موفقیت، دو سال یا بیشتر (در صورت تمدید ماموریت) به دور مریخ خواهد گشت تا داده‌های خود را به زمین و در اختیار موسسات علمی جهان قرار دهد.

هدف اصلی این کاوشگر بررسی امکان زندگی بشر در این سیاره سرخ طی صد سال آینده است.

فضاپیمای چینی و آمریکایی به ترتیب روز چهارشنبه (یک‌روز پس از کاوشگر امارات) و فضاپیمای ناسا روز ۱۸ فوریه به این مدار وارد می‌شوند. با این تفاوت که فضاپیمای چینی و آمریکایی بر سطح مریخ می‌نشینند تا نمونه‌هایی از سنگ و خاک این سیاره سرخ را با خود برای کاوش و بررسی آثار حیات به زمین بیاورند.

پروژه ۲۰۰ میلیون دلاری کاوشگر امید امارات متحده عربی، آن‌ها را به مقام پنجمین کشوری خواهد رساند که توانسته ‌است فضاپیما به مریخ بفرستد و امید هفتمین کاوشگری خواهد بود که در جو این سیاره قرار می‌گیرد و داده‌های خود را به مرکز فضایی محمد بن راشد خواهد فرستاد.

در عمر پنجاه‌ساله‌ای که از تاسیس امارات متحده عربی گذشته است، تغییرات مهم و دستاوردهای بسیار، این کشور کوچک به ویژه امارت دبی را در جهان سرآمد و نام‌آور کرده است؛ کشوری مسلمان و در عین حال خوشامدگو به گردشگران غربی، در اوج رفاه و فناوری، امنیت بالا و مستعد برای همکاری با سایر کشورهای جهان و پیشبرد برنامه‌های عام‌المنفعه که این کشور را در مقایسه با سایر کشورهای حاشیه خلیج فارس متمایز کرده است.

امارات پنجاهمین سالگرد تاسیس کشور خود را با پرتاب فضاپیمای امید به سوی مریخ جشن گرفته است و آن سوی آب‌های گرم خلیج فارس، در سرزمین چند هزارساله ایران، مردم این کشور در روزهای بزرگداشت انقلاب اسلامی، در صف روغن نباتی ایستاده‌اند. ایرانیان با داشتن ثروتی عظیم، کسب و کار ندارند و در جمهوری اسلامی، فقر و ناامیدی و سرکوب سهم شهروندان این کشور از تاریخ بزرگ و ثروت عظیم‌شان است.

در مقایسه با کشورهای همسایه که هیچ کدام شرایط اقلیمی ایران را ندارند و بیش از نیمی از کشورشان را شن‌زار فرا گرفته است، برای مثال می‌توان گفت که امارات با ایجاد پوشش‌های گیاهی وسیع در مناطق شهری، موفق شده است تا چند درجه از شدت گرما در این کشور بکاهد.

در حالی که باغ‌ها و مراکز تنفسی شهرهای ایران را برای مال‌اندوزی بیشتر و زمین‌خواری با دادن مجوز برای تخریب و ساخت و ساز نابود کردند که در نتیجه آلودگی شدید هوا، تغییر بافت خاک و شرایط اقلیمی در گوشه و کنار کشور عرصه را به همه تنگ کرده است.

فردا چهل و دومین سالگرد انقلاب در ایران است. شواهد و رویکرد مردم و وضعیت کشور نشان می‌دهد که در این ۴۲ سال چه بر سر مردم و کشور رفته است.

مردم ایران چهل و چند سال پیش شرایطی به مراتب مطلوب‌تر از کشورهای همسایه خود داشتند. احترام، اعتبار، قدرت، ثروت و آرامش و تمامی آن چیزهایی که امروز خیال و رویای بیش به نظر نمی‌رسد.

ایران در ۴۲ سال گذشته آن قدر درجا زده است که دیگر بزرگ‌ترین امید مردم داشتن نان شب، آرامش و رفاه نسبی است. اما هنوز هم بسیاری در جهان ما را با همان خاطرات دوره محمد رضاه شاه فقید به یاد می‌آورند و به بزرگی و نیکی یاد می‌کنند. ایرانی که آن‌ها می‌شناسند و به یاد دارند، ایران ۴۵ سال پیش است.

هرچند که دیگر آن نسل که ایران پیش از انقلاب را دیده بود بسیار پیر و فرتوت شده است و به زودی خاطراتش با مرگ به فراموشی سپرده می‌شود و آن چه که در یادها می‌ماند، امروز خواهد بود.

تا چند سال دیگر خاطره جمعی، تنها ایرانی را می‌شناسد که عصبانی است. حاکمانی عبوس دارد که دائم در حال پیدا کردن دشمن و خط و نشان کشیدن برای جنگ و مرگ‌اند. کشوری که سایه وحشت از اعدام و زندان بر سر نویسندگان و روشنفکرانش سایه انداخته است و مردمی که از فقر و ناامیدی نمی‌دانند که به چه سو رو کنند و هر کس در فکر فرار از وطن است.

چرا خواندن و تماشای تصاویر ایران قبل از انقلاب به این اندازه رونق یافته است؟ چون به چشم نسل جدید آرام‌بخش و امیدوارکننده است و به چشم می‌بینند که ایران دیگری نیز وجود داشت. اما در حافظه جمعی و بین‌الملل این خاطرات به زودی فراموش می‌شوند و مردم چیزهایی را به یاد می‌سپارند که دیده و لمس کرده‌اند.

آن چه که امروز سه‌شنبه شب ۲۱ بهمن می‌بینیم ورود کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس به عصر جدیدی در پیشرفت و فناوری است. آن‌ها پنجره‌ای را به روی خود خواهند گشود که در پس آن آینه، اعتبار، آرامش، امنیت و افتخار برای شهروندانشان است. از سویی آن چه که فردا، ۲۲ بهمن در ایران می‌بینیم راهپیمایی گروهی است که تصویرشان در شبکه‌های خبری افراد خشمگینی است که هنوز بزرگ‌ترین دغدغه‌شان دشمنی با جهان و شعار پوچ «مرگ بر آمریکا» و آتش زدن پرچم و نفرت‌پراکنی است.

به فردا و امکان زیست بشر در سیاره سرخ مریخ سلام می‌دهیم. به موفقیت بشر برای برداشتن چنین گام‌های ارزنده‌ای می‌بالیم و به مردم امارات برای چنین تلاش ارزنده و بزرگی صمیمانه تبریک می‌گوییم.