تاکید بیش از حد طالبان بر اجرای بی چندوچون مفاد توافق صلح، این ذهنیت را ایجاد می‌کند که آنان بر این باورند که در نبود ناتو در افغانستان، می‌توانند این کشور را به زور سرنیزه و به صورت یکدست، دوباره تصرف کنند. آنان حتی اگر بر اساس توافق و مذاکره هم پیش بروند، با اعمال نفوذ و ادعای برتری نسبت به دیگر جریان‌های سیاسی در افغانستان، تلاش خواهند کرد تمام دولت را زیر کنترل خود دربیاورند.

گزارش‌هایی وجود دارد که طالبان در سفر به کشورهای همسایه و ملاقات با مقامات این کشورها، از منظر حاکم افغانستان، با آنان گفت‌وگو می‌کنند و وعده‌هایی که می‌دهند نشانگر احتمال قدرت گرفتن دوباره آنان در افغانستان است. به همین دلیل است که مقامات امنیتی دولت افغانستان تاکید دارند تا زمانی که روند صلح در افغانستان به موفقیت نرسیده است، خروج نیروهای ناتو می‌تواند خطرناک باشد. حمدالله محب، مشاور شورای امنیت افغانستان به تازگی در یک نشست خبری گفته است که خروج نیروهای ناتو از افغانستان، قبل از آنکه روند صلح در این کشور نهادینه شود، می‌تواند به جنگ داخلی در افغانستان بینجامد.

آقای محب می‌گوید: «هیئت مذاکره‌کننده طالبان تاکنون هیچ طرحی برای صلح نداشته است و اعضای این هیئت هم صلاحیت تصمیم‌گیری ندارند. طالبان اگر به این امید است که در افغانستان جنجال می‌شود و آن‌ها به قدرت می‌رسند، باید بداند که اشتباه می‌کند. اینجا هیچ‌کس خواهان طالبان نیست.»

به باور آقای محب، اگر ترکیب گروه طالبان در نشست استانبول، همانی باشد که در نشست‌های قبلی هم بودند، نباید از آنان توقع زیادی داشت؛ زیرا این تیم در اکثر نشست‌ها هیچ حرفی برای گفتن و هیچ طرحی برای پیش کشیدن، نداشته است.

نگرانی مقام‌های دولت افغانستان درست در زمانی مطرح می‌شود که مشاوران آقای بایدن نیز به او هشدار داده‌اند که در صورت خروج از افغانستان و شکل نگرفتن توافق صلح، این احتمال وجود دارد که طالبان در مدت دو تا سه سال آینده دوباره سراسر افغانستان را تصرف کنند.

نیویورک‌تایمز به نقل از مقام‌های امنیتی امریکا نوشته است که باید بخش بیشتری از نیروهای ناتو در افغانستان باقی بمانند.

از این سو اما گروه طالبان نیز با انتشار یک اعلامیه شدیداللحن، گفته‌اند که اگر نیروهای ناتو در زمان مقرر از افغانستان خارج نشوند، طالبان جنگ علیه آنان را دوباره از سر خواهند گرفت.

تاکید بیش از حد طالبان روی خروج ناتو از افغانستان به خوبی آشکار می‌کند که این گروه برای صلح و مذاکره هیچ طرحی ندارد. در تمامی نشست‌های منطقه‌ای که برای بررسی روند صلح افغانستان برپا شد، طالبان طوطی‌وار چند مسئله کلیشه‌ای را مطرح کرده‌اند؛ بی آنکه این کلیشه‌ها مفهوم اثرگذاری برای افغانستان داشته باشد: خروج نیروهای ناتو، دادن سرنوشت افغان‌ها به دست خود افغان‌ها و گفت‌وگوهای بین الافغانی.

این خواسته‌ها بسیار کلی‌اند و همه به این کلیات باور دارند؛ اما آنچه طالبان می‌کوشد خاموش بماند یا با کلی‌گویی از آن رد می‌شود، مسئله ساختار آینده نظام افغانستان است.

به طور مثال، طالبان در رابطه به نقش زنان در حیات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی افغانستان، حرف‌های همیشگی و کلی می‌زنند؛ تامین حقوق زنان بر اساس نص دین. اما از اینکه قرائت خودشان از دین چیست و زن در قرائت خودمحورانه‌ آنان از دین چه ارزشی دارد، حرفی نمی‌زنند. آنان در رابطه با ساختار نظام آینده نیز گنگ و مبهم صحبت می‌کنند؛ در حالی که ایجاد دولت اسلامی افغانستان حرف اولشان است، اما از اینکه این نظام چه ساختاری دارد و بر اساس چه مکانیزمی پیش می‌رود، کوچک‌ترین سخنی به میان نمی‌آورند.

البته از یاد نبریم که منظور آقای حمدالله محب از آغاز جنگ داخلی، تنها به درگیری میان طالبان و دولت و دولت و القاعده خلاصه نمی‌شود. خروج ناتو می‌تواند به تعدادی از نیروهای خودسر و مسلح که در طول این سال‌ها همچنان مترصد فرصت بودند، دوباره مجال دهد تا سر برآرند و مناطق را به تصرف خود در بیاورند. این گونه است که جنگ داخلی دوباره در افغانستان شعله‌ور خواهد شد این کشور  بار دیگر به سوی ویرانی پیش خواهد رفت.