رسانه‌های بین‌المللی و داخلی افغانستان، از قول یک مقام بلندپایه طالبان نوشته‌اند که این گروه در صورتی حاضر است در نشست استانبول شرکت کند که سه پیش شرط آن براورده شود.

یکی از این سه پیش‌شرط، کوتاه شدن زمان مذاکرات است. طالبان مایل است تا نشست استانبول در مدت سه روز خاتمه یابد. شرط دیگر طالبان این است که سرفصل‌های مورد بررسی در این نشست، مسائل حیاتی و از همه مهمتر تصمیم‌گیری برای آینده افغانستان، نباشد؛ یعنی طالبان می‌خواهند در نشست ترکیه، هیچ گونه موضوعی که باعث ایجاد تغییر در افغانستان شود، مطرح نشود. طالبان همچنین در پیش‌شرط سوم خود، خواسته‌اند که در این نشست، رهبران دو طرف درگیری حضور نداشته باشند؛ یعنی طالبان حتی مجبور نباشند تا ملا برادر آخند، رئیس دفتر قطر گروه طالبان، را نیز در این نشست شرکت دهند.

گروه طالبان، این پیش‌شرط‌ها را در شرایطی مطرح می‌کند که قبل از این، شروط غیرقابل‌اجرای دیگری هم داشته است. آن‌ها پیش از این گفته بودند در صورتی به مذاکرات صلح تن خواهند داد که هفت هزار زندانی این گروه که در زندان‌های دولت افغانستان دربند هستند، آزاد شوند و نام رهبر گروه طالبان و فرماندهان آن نیز از لیست سیاه سازمان ملل متحد خارج شود.

هرچند در مورد شرط‌های اولیه گروه طالبان برای حضور در مذاکرات صلح، تا حدی پیشرفت‌هایی صورت گرفت؛ از جمله، سازمان ملل متحد بررسی‌ها برای احتمال خارج کردن نام رهبر طالبان از فهرست سازمان ملل متحد را آغاز کرد. رئیس‌جمهور غنی نیز که قبل از این به شدت با آزادسازی طالبان مخالف بود، حالا می‌گوید که اگر بداند با آزاد کردن طالبان، صلح در افغانستان آمدنی است، این کار را خواهد کرد؛ اما به نظر نمی‌رسد که پیش‌شرط‌های جدید گروه طالبان قابل عملی شدن باشد.

حداقل یک هفته زمان لازم است تا نمایندگان طالبان و دولت افغانستان، به شناخت خواسته‌های همدیگر نائل شوند؛ چگونه می‌توان این نشست را با تمام حاشیه‌های آن در سه روز به پایان برد؟ مگر این که در مورد روند صلح افغانستان هیچ صحبتی نشود. از سوی دیگر اگر قرار باشد که در این نشست درباره مسائل اساسی و مهم صحبت نشود، چه نیازی به برگزاری آن است؟ و مهمتر از همه، تنها رهبر گروه طالبان و نماینده‌های باصلاحیت دولت می‌توانند در مورد مسائل مطرح شده، بحث کنند.

این در حالی است که تعدادی از سیاستمداران افغان نسبت به واقعی بودن این پیش‌شرط‌های طالبان اظهار تردید می‌کنند اما رسانه‌های بین‌المللی از جمله صدای امریکا می‌گوید که با یک مقام عالیرتبه طالبان به شرط  افشا نشدن نامش، مصاحبه کرده است. 

به نظر می‌رسد که این پیش‌شرط‌های طالبان، برای فرار از فشار دولت پاکستان برای برگشت این گروه به میز مذاکره باشد. پس از سفر رئیس ستاد ارتش پاکستان به کابل و تعهد این کشور برای تلاش صادقانه در روند صلح افغانستان، فشار مقام‌های پاکستانی بر طالبان برای حضور پای میز مذاکره، بیشتر شده است. پاکستان پس از ۲۰ سال حمایت از گروه طالبان، حالا دریافته است که پیروزی گروه طالبان در افغانستان، زمینه را برای تقویت افراطی‌های پاکستان، به خصوص طالبان پاکستانی بیشتر می‌کند و این مسئله در درازمدت، بدترین چالش برای پاکستان خواهد بود.

اما گروه طالبان که توافق صلح با امریکا و اعلام سریع خروج ناتو از افغانستان، آنان را به تصرف دوباره افغانستان خوشبین کرده است، نسبت به گذشته برای مذاکره میل کمتری از خود نشان می‌دهند. گروه طالبان دوست دارد تا رهبری خود را به افغانستان انتقال دهد تا از زیر فشار پاکستان برهد اما دولت افغانستان تاکنون به آن‌ها اجازه نداده است جغرافیای زیادی را در افغانستان به تصرف دربیاورند. به نظر می‌رسد پیش‌شرط‌های مضحک طالبان، بیشتر بهانه‌ای برای شرکت نکردن در نشست استانبول است وگرنه همه می‌دانند که چنین پیش‌شرط‌هایی عملی نیستند.