هواداران، بازیکنان و سرمربی استقلال به وزارت ورزش اعتماد ندارند و این وزارتخانه هم هر بار با تغییر مدیران باشگاه، بد را با بدتر عوض می‌کند. وزارت ورزش مالک باشگاه است اما با تصمیم‌ها و تغییراتش، حتی نمی‌تواند اعتماد اندکی هم به مدیران ایجاد کند. این میزان از ناتوانی در اداره یک باشگاه به بلبشو در استقلال منجر شده است.

در باشگاه استقلال تصمیم‌گیری علیه خود به یک سنت و عادت تبدیل شده است. مدیران باشگاه همواره اختلاف‌های عمیقی با یکدیگر دارند و دائم در حال آسیب رساندن به جایگاه یکدیگرند. هر کدام سعی می‌کنند بازیکنان و مربیان را در این دسته‌بندی‌ها با خود همراه و در صورت ناکامی در ایجاد این ارتباط، در موضع مقابل آن‌ها صف‌آرایی کنند. اختلاف‌های دائمی بین کادر فنی و مدیران باشگاه و احساس کارشکنی مدیران اعتماد را در باشگاه استقلال از بین برده است. در این فضای بی‌اعتمادی و اختلاف شدید، آنچه غیرممکن می‌شود موفقیت است.

وزارت ورزش و جوانان به عنوان مالک باشگاه و وزیر ورزش و جوانان به عنوان رئیس مجمع باشگاه هرگز نتوانستند این فضای داخلی باشگاه را با انتخاب مدیران تغییر دهند و هر بار با انتخاب‌های بدتر به این اختلاف‌ها و بی‌اعتمادی‌ها افزودند.

باشگاه استقلال که بازی دشوار جام حذفی مقابل پرسپولیس را پیش رو دارد و تنها شانس موفقیتش در فصل جاری همین جام حذفی است، به‌ سختی می‌تواند از این مهلکه رها شود. از طرفی استقلال باید برای مرحله جدید لیگ قهرمانان آسیا نیز آماده شود. فصل نقل و انتقالات هم از راه می‌رسد و حفظ نیروی انسانی و خریدهای جدید آینده تیم را رقم می‌زند اما در شرایط امروز مدیریت باشگاه، به گرفته شدن تصمیم‌های که بتواند استقلال را به آرامش برساند، امیدی چندانی وجود ندارد.

هشت سال دوری استقلال از قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران که با دوره ریاست جمهوری حسن روحانی و وزارت مسعود سلطانی‌فر در وزارتخانه ورزش و جوانان هم‌زمان بود، به ویژه در دوره دوم دولت روحانی، همواره رنگ تند سیاسی داشت و نکته این‌جا است که وزارت ورزش و سلطانی‌فر به‌رغم اینکه در تمام این سالیان به اتهام کارشکنی در استقلال مورد سوء‌ظن میلیون‌ها هوادار این باشگاه بودند، هرگز برای توضیح و رفع سوءظن‌ها اقدامی نکردند تا کار به آنجا رسید که فرهاد مجیدی، سرمربی استقلال، آشکارا وزارتخانه و به ویژه معاون وزیر را به کارشکنی در تیمش متهم کرد و گفت که با وجود همه این فشارها استقلال را ترک نخواهد کرد و این بار مدیرعامل و مسئولان وزارت ورزش‌اند که باید بروند.

هرچه هست، با پایان کار دولت مستقر، مسعود سلطانی‌فر جای خود را به وزیر دیگری خواهد داد و فرهاد مجیدی اگر تا آن روز هنوز در  سمت خود باقی مانده باشد، تلاش خواهد کرد تا با توجه به تمام مشکلاتی که در مدت دو دوره مربیگری خود در سال‌های اخیر تجربه کرده است، از وزیر و مدیران جدید باشگاه به هر طریق که شده تغییر رویه وزارت ورزش را بخواهد.

مشت بر میز کوبیدن فرهاد مجیدی در نشست خبری پس از پیروزی مقابل تیم شهرخودرو مشهد و در کنار آن تمام واکنش‌هایی که پیشکسوتان و بازیکنان استقلال در روزهای گذشته در قبال عملکرد احمد مددی، مدیرعامل باشگاه استقلال، داشتند موجب شد تا هیئت‌مدیره باشگاه در دو نوبت با ارسال نامه‌هایی به وزارت ورزش و جوانان برکناری مدیرعامل را درخواست کند که سلطانی‌فر با آن موافقت نکرد. او در واکنشی عجیب اعضای هیئت‌مدیره را برکنار کرد و نفرات جدیدی هماهنگ با مدیرعامل به هیئت‌مدیره استقلال پیوستند.

مهدی عبدیان که به‌تازگی از هیئت‌مدیره استقلال کنار رفته، انتصاب‌های جدید در هیئت‌مدیره را به مهرداد بذرپاش مربوط دانسته است و با این تلقی که او وزیر آینده وزارت ورزش و جوانان در دولت جدید است، پای بذرپاش را در این تغییرات به میان کشیده است؛ اما باشگاه استقلال این ادعا را تکذیب کرد و حتی خبر می‌رسد که باشگاه استقلال قصد دارد از عبدیان شکایت کند.

پس از پذیرش استعفای نمایشی حجت نظری و مهدی عبدیان، اعضای پیشین هیئت‌مدیره استقلال، وزارت ورزش و جوانان سه عضو جدید را معرفی کرد. اصغر ملکیان، پرویز مظلومی، داریوش دلفانی در کنار حمیدرضا آصفی اعضای هیئت‌مدیره استقلال‌اند اما آصفی هم روز گذشته استعفای خود را اعلام کرد.

در روزهای اخیر، اخبار عزل و نصب اعضای هیئت‌مدیره استقلال ساعت به ساعت تغییر می‌کند و این نشان می‌دهد که کادر مدیریت باشگاه به اوج آشفتگی رسیده است. ملکیان و دلفانی از اعضای سابق هیئت‌مدیره باشگاه پیکان‌اند و در آن باشگاه با احمد مددی همکار بودند. این نکته نیز نشان می‌دهد که هیئت‌مدیره به میل احمد مددی چیده شده است؛ در حالی که سرمربی و بازیکنان و هواداران استقلال ماه‌ها است به کیفیت مدیریت مددی اعتراض دارند و انتقادهای خود را بارها مطرح کرده‌اند.

در سال‌های اخیر، اعتراض استقلالی‌ها به حمایت نابرابر وزارت ورزش از استقلال در مقایسه با پرسپولیس در شبکه‌های اجتماعی به جدلی رنگی میان هواداران دو تیم تبدیل شده و حتی نوشتن در این‌باره را هم برای روزنامه‌نگاران داخل کشور دشوار کرده است؛ به ویژه هواداران دوآتشه‌ای که حوصله یا توان تجزیه‌ و تحلیل واقع‌بینانه مسائل را ندارند و دامنه حملات آنان از وزیر تا بازیکنان ذخیره دو تیم پیش می‌رود، موجب شده است تا بحثی تا این اندازه مهم به بحث‌های نازل هواداری کشیده شود. اما فارغ از این کُری‌‌خوانی‌های هواداری، کیفیت اداره باشگاه‌های دولتی در ایران آن‌چنان دور از اصول حرفه‌ای است که هواداران به جای لذت از فوتبال، سهمی جز عصبانیت و خشم ناشی از تصمیم‌های مدیران ندارند.