در افغانستان خشونت خانگی از رایج‌ترین وعام‌ترین انواع خشونت علیه زنان است. گزارش‌های چندین سال اخیر در رابطه با خشونت علیه زنان افغان نشان می‌دهد که بالاتر از ۹۰ در صد خشونت علیه زنان در محیط خانه اتفاق افتاده است. چهار دهه جنگ، حضور و حاکمیت گروه‌های افراطی، سطح پایین سواد و فقر شدید باعث شده تا فرهنگ مردسالاری مسلط بر جامعه بتواند زنان را به‌عنوان شهروندان درجه دو در معرض خشونت بیشتر قرار دهد.
باوجود تلاش‌های زیاد که در سال‌های اخیر در زمینه تامین حقوق زنان در افغانستان از جانب حکومت صورت گرفته است، هنوز هم زنان افغانستان با خشونت‌های خانوادگی مواجه هستند. در گزارش سال قبل یوناما آمده است که از هر سه زن افغان دو تن از آنان در طول زندگی خود نوعی از خشونت جسمی، جنسی و یا روانی را تجربه کرده. رسانه‌ها همه روزه گزارشی از قتل زنان توسط شوهران و یا اعضای خانواده شوهرشان را منتشر می کنند. گزارش سال گذشته «کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان» نشان می‌دهد که ۹۴ درصد خشونت علیه زنان در افغانستان توسط اعضای خانواده آنان صورت گرفته است. این خشونت‌ها در برگیرنده خشونت فیزیکی و همچنان خشونت جنسی از جمله تجاوزهای جنسی می‌باشد.
تصور بر این است که خانواده امن‌ترین مکان برای افراد است، اما این مکان متاسفانه می‌تواند محل اصلی خشونت و سرکوب زنان باشد.
تحقیقات متعدد در افغانستان نشان داده که خشونت خانوادگی عامل اصلی فرار دختران از منزل است. «کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان» در گزارش بررسی موارد فرار از خانه که در اسفند ۱۳۹۷ انتشار یافت نوشت: «خشونت علیه زنان، خصوصا خشونت‌های خانگی یکی از دلایل عمده فرار از منزل می‌باشد. انواع مختلف خشونت خانگی، به صورت خاص؛ نامزدی و ازدواج‌‌های اجباری قبل از سن قانونی و عدم احترام به رضایت زنان در اینگونه ازدواج‌ها زمینه را برای فرار از خانه فراهم می‌کند. زیرا اکثر قربانیان راهی جز فرار از محل سکونت خود برای نجات از خشونت تصور نمی‌کنند». فرار از خانه دختران یک معضل اجتماعی بوده که دختران را در معرض خشونت‌های بیشتر از جمله تجاوز جنسی، به فحشا کشانیدن، اعتیاد، وغیره قرار دهد.
مبارزه با خشونت علیه زنان، نبایست به چند نهاد محدود واگذار شود، زیرا در نبود یک رابطه چند سویه میان نهادهای حکومتی، نهادهای جامعه‌مدنی، روشنفکران دینی، فعالان و مدافعان حقوق زنان و حقوق بشر، کار مبارزه با خشونت خانوادگی و خشونت علیه زنان نتیجه چندانی نخواهد داشت. هرچند از آغاز حکومت وحدت ملی تاکنون اقداماتی در زمینه اشتغال‌زایی و توانمند سازی زنان صورت گرفته که مایه امیدواری است، اما هنوز جامعه افغانستان ظرفیت امن سازی محیط خانواده و اجتماع را ندارد و این نگرانی اندکی نیست و نباید باشد.
