در سال ۲۰۱۰ ، هنگامی که باراک اوباما رئیس‌جمهوری وقت آمریکا از همتای چینی خود در واشنگتن دی سی استقبال کرد، کسی هنوز تصور نمی‌کرد که چین به قدرت اول اقتصاد جهان تبدیل شده است.

بعدها کتابی توسط آرویند سوبرامانیان، اقتصاددان هندی از مؤسسه اقتصاد بین‌المللی پترسون، منتشر شد که در آن، پیش‌بینی کرده بود چین به‌زودی بر اقتصاد جهان تسلط پیدا می‌کند.

سوبرامانیان برای سنجش میزان «تسلط» اقتصادی یک کشور، سهم آن کشور در تجارت جهانی، صادرات خالص و تولید ناخالص داخلی را ارزیابی می‌کند.

او این کار را هم با نرخ ارز بازار و هم برابری قدرت خرید اندازه‌گیری می‌کند که در پی آن است تا تفاوت بین‌المللی قیمت کالاهای مشابه را اصلاح کند.

او استدلال کرد که شاخص هژمونی اقتصادی بریتانیا در سال ۱۸۷۰ در رقابت با آلمان ۱۹۱۳ و آمریکا که در دهه‌های بعد جهان را با موفقیت تسخیر کرد، کاهش یافته است. بر اساس این استدلال، آقای سوبرامانیان پیش‌بینی کرد که چین تا سال ۲۰۲۰ به غالب‌ترین اقتصاد جهان تبدیل خواهد شد.

اکونومیست در مقاله‌ای به این موضوع پرداخته است. این نشریه اقتصادی در باره وضعیت اقتصادی چین می‌نویسد که ده سال پس از این پیش‌بینی، چین با جنگ تجاری با آمریکا روبرو شده است، رشد آن کند شده و واحد پول آن دچار نوسانات شدیدی شده است. قوانین جدید این کشور را ملزم به تشدید کنترل بر خروج سرمایه می‌کند.

با این حال، پیش‌بینی‌ها به حقیقت پیوست. چین سال گذشته به غالب‌ترین اقتصاد جهان تبدیل شد. کند شدن رشد اقتصادی (تا کنون) بدتر از انتظار آقای سوبرامانیان نبوده است و همه‌گیری کووید -۱۹ به افزایش سهم چین در تجارت جهانی کمک کرده است. او با موفقیت پیش‌بینی کرد که شاخص تحلیل سلطه اقتصادی چگونه تکامل می‌یابد.

اما آیا شاخص مورد نظر او با موفقیت میزان تسلط اقتصادی را نشان می‌دهد؟

با توجه به قابلیت جذب - شاخصی که آقای سوبرامانیان به هر دلار صادرات در برابر وزن می‌دهد - این موضوع درست است. اما به نظر می‌رسد برخی از صادرات مانند فناوری‌های پیشرفته آمریکا به چین، بیش از قیمت بازار آنها ارزش دارند. اگرچه سهم روبه‌رشد چین از تولید ناخالص داخلی و تجارت به‌زودی می‌تواند ارز این کشور را به رقیبی برای دلار تبدیل کند، اما یوان چین هنوز پیشرفت چندانی نداشته است.

این موضوع تا حدی به این دلیل است که چین کنترل بر ورود و خروج سرمایه را تشدید کرده است، امری که آقای سوبرامانیان نیز به آن اعتراف کرد. اما او فکر می‌کرد که اگر چین به چنین کنترل‌هایی پایبند باشد، باید یوان را ارزان نگه دارد (با جلوگیری از ورود سرمایه) و یوان را بالا نبرد (با جلوگیری از خروج سرمایه). با وجود ایت، به نظر می‌رسد پیش‌بینی‌ها درست از آب در نیامده است و ایالات متحده در این زمینه همچنان قدرت برتر اقتصادی در جهان است.