در جریان کنفرانس تغییرات اقلیمی «کاپ ۲۶» در گلاسگو، از روندی پرده‌برداری شد که می‌تواند با استفاده از آمونیاک مایع، میزان تولید گاز دی‌اکسید کربن هواپیماها را به صفر برساند.

تاکنون سوخت هیدروژنی (و نیز باتری) سوخت «پاک» آینده هوانوردی تلقی می‌شد. 

یکی از موانع موجود آن است که به منظور استفاده از سوخت هیدروژن، ساخت هواپیماها باید اساسا تغییر کند تا بتواند هیدروژن را، چه به صورت گاز و چه مایع بسیار سرد، در خود ذخیره کند.

اما پروژه مشترک دانشمندان دانشگاه آکسفورد و شرکت فناوری «ری‌اَکشن اِنجینز» پیشنهاد می‌کند که از آمونیاک «تجزیه شده» (برای سوخت پاک) استفاده شود که هواپیماهای موجود قادر خواهند بود با قدری تعدیل و تطبیق، تا سال ۲۰۳۰ آن را به‌کار گیرند.

به گفته دانشمندان، نصب راکتورهای کوچک روی هواپیماها می‌تواند هواپیماهای تجارتی را مقاوم کند و با فراهم کردن امکان تبدیل آمونیاک به هیدروژن، از آن به عنوان سوخت جت استفاده کند.

بیل دیوید، عضو ارشد شورای علوم و فناوری (اس تی اف سی) بریتانیا و استاد انرژی شیمیایی در دانشگاه آکسفورد، می‌گوید: «من در مورد پیامد فناوری‌مان در امکان بخشیدن به روند گذر از بخش‌هایی که کاهش تولید دی‌اکسید کربن آن‌ها مشکل است، هیجان زده‌ام. با کار روی قابلیت‌های مشترک آمونیاک و هیدروژن، فناوری ما در تجزیه آمونیاک می‌تواند با اتکا بر تولیدات مورد نیاز زیرساخت‌های جهانی آمونیاک، سوختی تولید کند که شبیه به عملکرد سوخت فسیلی، و راه‌حلی مقرون به صرفه و مقاوم برای مشکل انرژی باشد.»

بودجه مقدماتی این پروژه از طرف موسسه سرمایه‌گذاری فناوری تمیز «گروه آی پی» تامین می‌شود.

رابرت ترِزونا، مدیر بخش «کلین تِک» (فناوری پاک) موسسه «گروه آی پی» این روند را «یک نقطه‌عطف کامل» و «ترکیب معتبر و شگفت‌انگیز علم و مهندسی» توصیف کرد.

در حال حاضر موانعی چند بر سر راه افزایش استفاده از آمونیاک وجود دارد که یکی از آن‌ها هزینه آن است، زیرا بهای آمونیاک بسیار بیشتر از نفت است.

افزون بر آن، روند «تجزیه» آمونیاک از تولید هیدروژن مورد نظر گذشته، گاز دی‌اکسید نیتروژن (گازی بسیار سمی و محرک مجاری تحتانی تنفسی) نیز تولید می‌کند. 

این‌ها در رده گازهای گلخانه‌ای هستند که تاثیرات گرم کننده نیز دارند.

اما پرفسور دیوید می‌گوید تیمش «در جریان کار» روی این روند و روش‌های کاهش این گازها است.