سازمان عفو بین‌الملل در گزارش تازه خود اعلام کرد که پس از به قدرت رسیدن طالبان، تمام خانه‌های امن در افغانستان بسته شده‌اند و زنان و دختران قربانی خشونت‌های خانگی که در این مکان‌ها نگهداری می‌شدند، اکنون آواره‌‌اند. در این گزارش علاوه بر نگران‌کننده توصیف شدن وضعیت زنان و دختران قربانی خشونت‌های خانگی، به وضعیت وکلا، قضات، مقام‌های دولتی و سایر افرادی را که در خدمات‌رسانی به این نهادها دخیل بودند و اینک با خطر مرگ مواجهند، نیز اشاره شده است.

بنا بر اعلام این سازمان حقوق بشری، پس از روی کار آمدن طالبان، سیستم حفاظت از قربانیان خشونت در افغانستان کاملا از بین رفته و در خانه‌های امن بسته شده‌ است. در گزارش این سازمان آمده است که نیروهای طالبان امکانات بسیاری از خانه‌های امن را غارت و آن‌ها را تصرف کرده‌اند و حتی برخی از کارکنان این نهادها را تحت آزار و اذیت قرار داده‌اند.

سازمان عفو بین‌الملل برای تهیه این گزارش، ۲۶ مصاحبه با بازماندگان و ارائه‌دهندگان خدمات به این خانه‌های امن انجام داده است. در این مصاحبه‌ها ذکر شده است که طالبان پس از به قدرت رسیدن خانه‌های امن را تعطیل و زندانیان از جمله محکومان به خشونت جنسی را آزاد کرده‌اند.

اگنس کالامار، دبیر کل عفو بین‌الملل، گفت: «زنان و دختران بازمانده از خشونت جنسی در افغانستان اساسا به حال خود رها شده‌ و نهادهای حمایتی و خانه‌های امن آن‌ها از بین رفته‌اند.» کالامار از طالبان به دلیل آزاد کردن زندانیان پیشین چنین انتقاد کرده است: «طالبان در زندان‌ها در سراسر افغانستان را باز کردند؛ بدون آنکه به خطرات آزادی مجرمان توجه کنند.» او از طالبان خواست که در خانه‌های امن را دوباره به روی دختران و زنان آسیب‌پذیر افغان که با مشکلات خانوادگی جدی دست به گریبان‌اند، باز کند.

عفو بین‌الملل از جامعه جهانی هم‌ خواسته است که برای خدمات حفاظتی بودجه فوری و درازمدت فراهم کند و بازماندگان و ارائه‌دهندگان خدماتی از این دست را که در افغانستان تحت خطر جدی‌اند، از این کشور خارج کند و از طالبان بخواهد که به وظایف و مسئولیت خود در برابر زنان و دختران و قربانیان و افراد در معرض خطر خشونت جنسی پایبند باشد.

سهیل شاهین، سخنگوی پیشین طالبان، در دو گفت‌وگوی تلفنی در تاریخ‌های ۲۶ و ۲۹ نوامبر، به عفو بین‌الملل گفته بود که طبق احکام اسلام، خشونت با زنان و دختران جایی ندارد. به گفته او، زنان قربانی خشونت خانگی می‌توانند به دادگاه مراجعه کنند؛ زیرا مشکل آنان شنیده خواهد شد و به آن‌ها رسیدگی می‌شود.

این گزارش در حالی منتشر می‌شود که تا پیش از تسلط طالبان بر افغانستان، بسیاری از زنان و دختران قربانی خشونت‌های خانگی به خانه‌های امن پناه می‌بردند و در آنجا به وکیل، درمان و حمایت روانی-اجتماعی دسترسی داشتند.

بنا به اعلام یوناما، «این سیستمی عالی بود، چون سالانه به هزاران زن در افغانستان خدمات ارائه می‌داد؛ زیرا از هر ۱۰ زن، دست‌کم ۹ نفر در طول زندگی خود با خشونت‌هایی شامل ضرب‌وشتم، تجاوز جنسی، خشونت فیزیکی و جنسی یا ازدواج اجباری مواجه است که بیشتر آن‌ها به درمان فوری نیاز دارد.»

یکی از کارکنان خانه‌های امن در افغانستان گفته که مواردی زیادی از خشونت با زنان را شاهد بوده است؛ از جمله موردی که مرد ناخن‌های زنش را کشیده بوده یا مردی دیگر که با ابزار نجاری پوست همسرش را کنده است.

زینب (نام مستعار) که در زمان سقوط افغانستان به دست طالبان در یکی از خانه‌های امن به سر می‌برد، اکنون در مکانی نامعلوم پنهان شده است تا به دست خانواده‌اش نیفتد و کشته نشود. او می‌گوید چون شوهر و برادرش همیشه او را کتک می‌زدند، به خانه امن پناه برده و اکنون که خانه امن بسته شده است، با چند زن دیگر در مکانی نامعلوم به سر می‌برد.

یکی از مدیران خانه‌های امن که مخفی شده، به عفو بین‌الملل گفته است: «مکان مناسب نداریم. نمی‌توانیم بیرون برویم. خیلی می‌ترسیم. لطفا ما را از اینجا بیرون ببرید؛ اگر نه منتظر کشته شدن ما باشید.»

افغانستان امروز اکنون فاقد خانه‌ امن برای زنان و دختران قربانی خشونت‌های خانواد‌گی است و معلوم نیست بر سر زنان و دخترانی که در زمان تسلط طالبان در این کشور با خشونت مواجه‌ می‌شوند و جایی برای پناه بردن ندارد، چه خواهد آمد.