حسین باهر، جامعه‌شناس، درباره کوچ‌ پی‌درپی اقشار فقیر جامعه ایران هشدار داد و گفت که اگر نهادهای حمایتی و خیریه‌ها از این افراد حمایت‌ نکنند، آنان با «آسیب‌های اجتماعی خطرناکی» مواجه خواهند شد.

او افرادی را که مجبور می‌شوند به دلیل مشکلات ناشی از فقر به حاشیه شهرها مهاجرت کنند، «ابن‌السبیل» (در راه مانده- یک اصطلاح فقهی برای گروهی از مشمولان دریافت زکات در اسلام) خواند و گفت: «اکنون در جامعه شکاف طبقاتی به وجود آمده است؛ به‌ طوری‌ که ۱۰ درصد خیلی برخوردارند، ۴۰ درصد متوسط‌ و ۵۰ درصد زیر خطر فقرند.»

این جامعه‌شناس با بیان اینکه در به وجود آمدن وضعیت موجود می‌توان هرکسی را مقصر دانست، به خبرگزاری رکنا گفت که این وظیفه دولت و نهادهای حمایتی است که به افراد فقیر کمک کنند، چرا که اگر به آنان کمک نشود آینده خوبی در انتظار آنان نیست.

باهر مسئله پناهندگی به کشورهای دیگر را بهترین حالت مهاجرت افراد به دلیل فقر و مشکلات اقتصادی خواند و گفت: «طلاق، فساد اخلاقی، سرقت، اعتیاد، قاچاق، افسردگی، خودکشی و برهم زدن نظم اجتماعی از جمله آسیب‌هایی‌اند که آثار روانی مخربی دارند و این افراد را تهدید می‌کنند.»

به گفته او، لازم است برای کمک به افراد نیازمند تعاونی‌های محلی خیرین تشکیل شود اما سازمان بهزیستی، کمیته امداد و دیگر نهادهای حمایتی نیز باید وظیفه خود را انجام دهند.

در سال‌های اخیر، بسیاری از ساکنان جنوب شهر تهران به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه‌های اجاره مسکن به حاشیه شهر کوچ کرده‌اند. این وضعیت بعد از همه‌گیری کرونا و مشکلات اقتصادی ناشی از آن شدت یافت؛ به‌ طوری‌ که در تابستان ۱۴۰۰، هم‌زمان با فصل جابه‌جایی‌ها، اعلام شد که به دلیل افزایش سرسام‌آور اجاره‌بهای مسکن، بسیاری از ساکنان مناطق غرب و شرق تهران به شهرهای مجاور کوچ کرده‌اند.

پیش‌تر، علیرضا صادقی، مدیرکل حریم شهرداری تهران، گفته بود: «اگر از تشکیل کانون‌های جمعیتی در حریم شهر تهران جلوگیری نشود، تا سال ۱۴۰۴ یعنی کمتر از چهار سال دیگر، حدود ۲۰ درصد جمعیت ایران در حریم شهر تهران ساکن خواهند شد.»

از دست دادن سرپناه به دلیل فقر، زندگی تعداد زیادی از شهروندان را مختل کرده است. در روزهای گذشته، رسانه‌های داخلی ایران گزارش‌هایی را منتشر کردند مبنی بر اینکه برخی خانواده‌ها به دلیل از دست دادن خانه و زندگی خود بر اثر فقر، به گرمخانه‌ها پناه برده‌اند.

سپیده علی‌زاده، فعال حوزه اعتیاد و زنان، در همین زمینه به خبرآنلاین گفت: «در این مدت خانواده‌های زیادی داشتیم که بی‌سرپناه شده‌اند. خانواده‌هایی که معتاد نیستند اما بی‌سرپناه شده‌ و با آسیب‌هایی جدی‌ مواجه‌اند. دلیل بی‌سرپناه شدن آن‌ها در اغلب موارد فقر مالی و موارد مرتبط با فقر مانند بیکاری است.»

این فعال مدنی با بیان اینکه گرمخانه‌ها امکان پذیرش خانواده‌ها در کنار هم را ندارند، گفت: «وقتی خانواده‌های بی‌سرپناه مراجعه می‌کنند، مجبور می‌شویم زن و فرزند را در مرکز زنان اسکان دهیم؛ آن هم به شرطی که فرزند خردسال باشد. مرد خانواده هم به مرکز آقایان معرفی می‌شود.»