آشکار است که بن بست جنگ افغانستان راه حل نظامی ندارد . حتی کشور‌های که بر طبل جنگ افغانستان می کوبند و با حمایت از تروریست ها زمینه تداوم جنگ در افغانستان را میسر میسازند ، به این نکته واقف اند که این حمایت ها هیچ گاه نمی تواند بار دیگر این گروه های تروریستی را بر افغانستان مسلط کند.

از سوی دیگر فشار دولت و جامعه جهانی بر طالبان چه در بعد نظامی و چه در بعد سیاسی، شاید نقطه عطفی بر پایان خشونت ها باشد، اما امکان پیروزی قاطع بر طالبان و تار و مار شدن آنان کار ساده ای نیست.

اینک که طالبان بخشی از واقعیت ( هرچند دردناک ) حیات سیاسی افغانستان شده، به سادگی قابل نادیده گرفته شدن نیستند. به همین دلیل اعلان لغو گفتگو های صلح میان آمریکا و طالبان از سوی دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا و به دنبال آن اعلام توقف گفتگو های میان افغانی از سوی حکومت افغانستان، واکنش های متفاوتی را به دنبال داشت.

طالبان در واکنش به این اقدام آمریکا طبق آنچه که پیش بینی می شد از تداوم جنگ بر علیه آمریکا حتی یکصد سال دیگر خبر دادند. گروه‌های سیاسی نیز در واکنش به تصمیم دولت برای توقف گفتگوهای میان افغانی، آن‌را تا حدی عجولانه و دارای تبعات منفی بیشتر دانستند. 

مسلما قطع گفتگو‌های میان افغانی، می تواند برای افغانستان تبعات منفی و حتی فاجعه بار، داشته باشد. تقریبا در بیشتر مناطق افغانستان، طالبان حضور فعال و تاثیر‌گذاری دارند. آنها می‌توانند، با استفاده از ابزار تبلیغی -عدم تمایل حکومت به صلح و ثبات- راه را برای پذیرش خویش و مشروعیت بیشتر هموار کنند. 

همسایه های افغانستان نیز که با خوشبینی از نتایج گفتگو های میان افغانی و حضور طالبان در بدنه قدرت ، منافع خود راتا حدی تامین شده می‌دیدند، در پی شعله‌ور‌تر کردن آتش جنگ خواهند بود. بخش بزرگی از حملات تروریستی–انتحاری در افغانستان، بخصوص حملاتی که با هجوم پیکارجویان مسلح همراه است، به گفته منابع امنیتی افغان، توسط نیروهای اطلاعاتی برخی از کشور های همسایه طراحی می شود. 

گفتگو لازم است، اما نه به هر قیمتی. طالبان در آستانه رسیدن به توافق، فشار حملات را بر شهر های افغانستان افزایش دادند. آنان با حمله‌های متعدد در چند شهر سعی در تصرف آنها را داشتند. از منظر آنها تصرف مناطق بیشتر باعث قدرتمندتر شدن موضع آنها در گفتگو‌ها بود. 

اینک حکومت هم می‌تواند با استفاده از همین حربه ، قدرت برتر گفتگو های میان افغانی باشد. یعنی بازپس گیری مناطق تحت نفوذ طالبان و زدن مهلک به آنها در مناطق مختلف، قدرت مانور دهی و چانه زنی را از آنان بگیرد. 

آیا خلیل زاد برمی‌گردد ؟ 

دولت امریکا برای گفتگو های صلح سرمایه گذاری فراوان کرد. هرچند بعضی گفتگو‌های صلح امریکا با طالبان را به کارزار های انتخاباتی دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا مرتبط می دانند، اما بحث گفتگو تقریبا از زمان دولت باراک اوباما مطرح شده بود.

هرچند جزییات توافق نامه ناکام صلح میان امریکا و طالبان، بدون امضا باقی مانده، اما جزئیات فاش نشده آن نگرانی های بسیاری را ایجاد کرد. نگرانی از دستاوردهای ۱۸سال گذشته و احتمال قربانی شدن این دستاوردها به خصوص در حوزه انتخابات، قانون اساسی و حقوق زنان. طالبان یک واقعیت انکار ناپذیرند، اما نماینده تفکر غالب در افغانستان نیز نیستند. شیوه گفتگو با طالبان و امتیاز‌های که به این گروه متحجر داده می‌شود، باید شفاف و با حمایت و اراده ملی همراه باشد. توافق پشت درهای بسته منفعت هیچ یک از طرفین را تامین نمی‌کند.