با نزدیک شدن زمان پایان [ماموریت] ایستگاه فضایی بین‌المللی، ناسا طرح خود برای نابودی آن را به‌روزرسانی کرد. انتظار می‌رود سازمان فضایی [ناسا] مطابق با تعهد به دولت کنونی ایالات‌ متحده، ایستگاه فضایی بین‌المللی را تا سال ۲۰۳۰ فعال نگاه دارد. [بر اساس] این الزام تا زمانی که [بخش] خصوصی صنعت در این کشور روی جایگزین‌های تجاری جدید کار می‌کند حضور ایالات‌ متحده بر فراز زمین باید ادامه پیدا کند.

اما ایستگاه فضایی اینک وارد دهه سوم خود می‌شود و پیر و فرسوده شده است. ایستگاه فضایی بین‌المللی مدام با مشکلات فنی روبرو می‌شود و فضانوردان، ایجاد ترک، نشتی و سایر مشکلات در دستگاه‌های آن را گزارش می‌کنند.

اینک ناسا نسخه به‌روزرسانی شده‌ای را منتشر کرده است که آن را «طرح گذار» می‌نامد. طرحی که فراتر از عملیات ایستگاه فضایی بین‌المللی ناسا به تلاش در راستای [اجرایی کردن] ماموریت‌های تجاری و خصوصی می‌پردازد.

این طرح برای اطمینان از مولد و کارآمد باقی ماندن آن طی دهه‌های آتی به کارهایی می‌پردازد که لازم است و به ایجاد مبنا و شالوده‌ای برای آینده اقتصاد فضایی کمک می‌کند. این [طرح] همچنین می‌گوید که ناسا بر اساس تحلیل‌های خود «اطمینان زیادی دارد که عمر ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌تواند همچنان تا سال ۲۰۳۰ ادامه یابد.»

با این‌ حال این طرح، جزئیاتی دقیق در خصوص چگونگی نابودی آن در حالتی که ایستگاه فضایی بین‌المللی دیگر کارآمد نباشد نیز ارائه می‌کند. این طرح توضیح می‌دهد که عمر ایستگاه فضایی بین‌المللی زمانی به پایان خواهد رسید، زیرا ایمنی ساکنان بسته به این است که مجموعه‌ای از قطعات همچنان به‌صورت ایمن کار کنند.

این طرح، بنا را بر این می‌گذارد که عمر آن در ژانویه ۲۰۳۱ به پایان خواهد رسید. اما انجام این کار ممکن است یک سال قبل یا بعد، زمانی که مدار ایستگاه فضایی بین‌المللی شروع به سقوط به سمت زمین می‌کند آغاز شود.

ایستگاه فضایی بین‌المللی به دلیل اندازه بزرگ خود، در اتمسفر زمین نخواهد سوخت و ازاین‌رو فرود آن باید به‌ دقت کنترل شود تا ایمن باشد. ناسا امیدوار است که این کار را با هدایت و مسیریابی تدریجی این فضاپیما انجام دهد تا به زمین سقوط کند.

این مانورها [ی مسیریابی] تا اندازه‌ای با استفاده از پیشرانش تعبیه شده در ایستگاه فضایی بین‌المللی و همچنین با فضاپیماهای بازدیدکننده [ایستگاه فضایی بین‌المللی] انجام خواهد شد. ناسا می‌گوید که همین حالا هم فضاپیماهای بازدیدکننده را آزمایش کرده است [تا ببیند] آیا آن‌ها می‌توانند نیروی پیشرانش کافی برای کمک به خارج کردن ایستگاه فضایی بین‌المللی از مدار فراهم کنند یا نه. ناسا دریافت که تعدادی از آن‌ها می‌توانند این کار را انجام دهند و کار برای گسترش لیست [فضاپیماهایی که می‌توانند این کار را انجام دهند هنوز] ادامه دارد.

مسیر سقوط ایستگاه فضایی بین‌المللی درنهایت به‌صورتی تنظیم می‌شود که به منطقه‌ای سقوط کند که «ناحیه غیر مسکونی اقیانوس آرام جنوبی» یا (SPOUA) نامیده می‌شود. این منطقه با عنوان «دوردست‌ترین‌های اقیانوسی» [یا اصطلاحا  قطب اقیانوسی غیرقابل‌دسترس] خوانده می‌شود زیرا در قسمتی از زمین واقع‌شده که از خشکی دورتر است - و به‌ قدری دور است که بیشتر وقت‌ها نزدیک‌ترین انسان‌ها [به آن منطقه]، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی‌اند که بر فراز آن معلق‌اند.

ناسا یک ناحیه به‌خصوص به نام «نقطه نیمو» (Point Nemo) را در نظر گرفته که نه‌ تنها دوردست است بلکه کلا غیرمسکونی است. زمانی که ایستگاه فضایی بین‌المللی به آنجا سقوط می‌کند به سایر تجهیزات در جایی ملحق می‌شود که «گورستان فضاپیماها» نام دارد، زیرا این منطقه به‌قدری دور است که ماهواره‌ها، ایستگاه‌های فضایی و سایر زباله‌های استفاده نشده فضایی می‌توانند تقریبا با خیال راحت به آنجا انداخته شوند.

ناسا امیدوار است که تا آن زمان، ایستگاه فضایی بین‌المللی را کنار گذاشته باشد. در همین طرح، کارهایی که با سایر شرکت‌های خصوصی انجام خواهد شد تشریح می‌شود. این کارها به‌منظور ساخت فناوری‌ها و ایستگاه‌های فضایی صورت خواهد گرفت که برای کاوش بیشتر منظومه شمسی موردنیاز خواهد بود.