جاستین ترودو، نخست‌وزیر کانادا روز دوشنبه در این کشور وضعیت اضطراری اعلام کرد.

ترودو گفت از این قدرت قانونی که در نیم قرن قرن گذشته به کار گرفته نشده بود، پایان دادن به اعتراض کامیون‌داران مخالف واکسیناسیون اجباری کرونا که تجارت مرزی را مختل کرده است، استفاده می‌کند. به این ترتیب او تنها نخست‌وزیر کانادا است که پس از پدرش از ۵۰ سال پیش به این سو وضعیت فوق‌العاده اعلام می‌کند.

کامیون‌داران معترض به محدودیت‌های ناشی از همه‌گیری کرونا روزها است که در شهرهای مهم کانادا از جمله اتاوا، پایتخت این کشور تجمع کرده و عملا خیابان‌ها را با کامیون‌های خود مسدود کرده‌اند. آنها در خیابان‌ها چادر زده‌اند، غذا می‌خورند و ورزش می‌کنند و بوق کامیون‌ها را به صدا درمی‌آورند.

 هفته گذشته هم در انتاریو وضعیت فوق‌العاده اعلام شده بودکه به بازگشایی راه‌ها کمک کرد.

مجموعه اقداماتی مانند توقیف حساب‌های بانکی مرتبط با معترضان بدون حکم دادگاه و دخالت پلیس فدرال برای باز کردن راه‌های ارتباطی مسدود شده ، از جمله اقداماتی است که ذیل شرایط اضطراری انجام خواهد شد.

با این حال تاریخ‌نگاران می‌گویند بین وضعیت فوق‌العاده‌ای که جاستین ترودو اعلام کرده است و وضعیت اضطراری که پدرش در اکتبر ۱۹۷۰ اعلام کرد، تفاوت‌های بزرگی وجود دارد. نخست‌وزیر لیبرال وقت کانادا پس از آن که گروهی کوچک از نظامیان جدایی‌طلب در کبک یک دیپلمات و وزیر کابینه را گروگان گرفتند،‌ ارتش را به خیابان‌ها فرستاد.

جاستین ترودو در حال حاضر با بزرگترین بحران دوره نخست‌وزیری‌اش از سال ۲۰۱۵ مواجه شده است. اما کارشناسان می‌گویند، این یک وضعیت اضطراری عمومی نیست. در مقابل ترودو می‌گوید قانون مصوب ۱۹۸۸ را اجرا می‌کند چرا که برای اجرای قانون به کمک بیشتری نیاز دارد.

او در عین حال می‌گوید که برای حل بحران ارتش را به خیابان‌ها اعزام نمی‌کند.

پارلمان کانادا باید در مدت یک هفته اجرای این اقدامات را تصویب کند و اختیار مخالفت با آن را نیز دارد.