احمد رامین (نام مستعار) به تازگی از بند طالبان آزاد شده و پس از یک ماه به خانه برگشته است. چهره‌اش تکیده و خسته است و اضطراب و ترس در چشمانش به وضوح دیده می‌شود. با این حال مادر و پدرش شکر خداوند را به جا می‌آورند و گاهی اشک در چشمان‌شان حلقه می‌زند و زیر لب می‌گویند، خدا را شکر که پسرم زنده برگشت.

رامین، ساکن کابل، شاید یکی از ده‌ها شهروند افغانستان است که به اتهام کار با نیرو‌های خارجی و حکومت اشرف غنی، از سوی طالبان بازداشت و شکنجه شده است. گزارش‌های بسیاری از بازداشت، شکنجه، و حتی قتل کسانی که با نیرو‌های خارجی و یا حکومت پیشین کار کرده بودند، وجود دارد.

احمد رامین چند سال پیش در یک سازمان مربوط به نیروهای آمریکایی نگهبان بوده است. دولت آمریکا به او نیز مانند تمامی افرادی که با آنان کار کرده بودند، ویزای ویژه (SIV) داده است و او در انتظار فراهم شدن زمینه برای رفتن به ایالات متحده آمریکا است. احمد رامین می‌گوید، اوایل ژانویه، وقتی برای خرید مواد خوراکی از خانه بیرون رفت، طالبان کیسه سیاهی روی سرش کشیدند و او را با خود بردند. او سپس  ۲۹ روز را در بند طالبان با شکنجه و عذاب گذراند، مضروب شد و حتی دارو‌هایی به او خوراندند که تا یک هفته به گونه‌ای وضعیت بحرانی روانی دچار شد. رامین می‌گوید: «هر روز کتک می‌خوردم. شکنجه‌گران می‌گفتند با خارجی‌ها کار کرده‌ای و جاسوسی. اما تحمل می‌کردم و می‌گفتم جاسوس نیستم.» 

احمد رامین یکی از ده‌ها نفری است که به این اتهام زندانی و شکنجه شده‌اند. او با تمام فشارهای و آنچه بر سرش آورده‌اند، از این‌ که در زندان طالبان زنده مانده است، خوشحال است.

غیرنظامیان فقیر در زندان‌های طالبان

افزون بر نظامیان، طالبان روزانه شماری از غیرنظامیان را نیز در بخش‌های مختلف افغانستان بازداشت و شکنجه می‌کنند. محمد‌الله (نام مستعار)، فروشگاه کوچک قصابی دارد و با دوستش که فروشگاه مواد خوراکی داشت، روز یازدهم اسفند، هنگامی که به سوی خانه خود می‌رفتند، به‌دست طالبان بازداشت و زندانی شدند. طالبان ۲۰ روز آنان را در حبس خود نگه‌داشتند و پنج شبانه روز شکنجه کردند. در این پنج شبانه‌روز، طالبان هر روز دوازده ساعت دست‌های آنان را به میله‌های سقف اتاق می‌بستند و از آن آویزان می‌کردند. محمد‌الله می‌گوید: «طالبان هر روز می‌پرسیدند، امرالله صالح کجاست؟ از ما می‌خواستند امرالله صالح را پیدا کنیم. به آن‌ها می‌گفتم، من یک مغازه‌دار عادی استم و با امرالله صالح دوستی و ارتباطی ندارم، اما توجهی نمی‌کردند.» 

محمدالله و دوستش سرانجام پس از ۲۰ روز آزاد شدند، اما به وضعیت بد جسمی، روانی، و اقتصادی دچارند. محمدالله در مورد چگونگی آزاد شدنش از زندان طالبان می‌گوید: «روز بیستم اسارت ما در زندان، افراد طالبان به ما گفتند معذرت می‌خواهیم، شما کسانی نبودید که ما می‌خواستیم. اشتباه بود، آزاد هستید، بروید.»

سانسور و جلوگیری از دسترسی رسانه‌ها و سازمان‌های حقوق بشری به زندان‌های طالبان باعث شده است که حوادثی مانند بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه، و قتل افراد در زندان‌های طالبان از چشم مردم پوشیده بماند. 

محمد، ساکن شهرستان جرم بدخشان است. او نشانه‌های ضرب‌و‌جرح و شکنجه را بر بدنش نشان می‌دهد و می‌گوید، دامادش که از نظامیان حکومت اشرف غنی بود، جان باخته است و خانواده دامادش دختر او را از خانه‌‌اش بیرون کرده‌اند. هنگامی که محمد به خانواده دادمادش گفت که از میراث او به دخترش سهمی بدهند، یک فرمانده طالبان به نام محراب در محلی نزدیک ساختمان اداری شهرستان جرم، او را در برابر چشمان مردم به سختی مضروب کرد و سپس او را سه روز زندانی کرد تا به کسی شکایت نکند. محمد در نهایت با میانجی‌گری بزرگان قوم از بند آزاد شد.

محمد می‌گوید: «من عدالت می‌خواهم، صدایم را شما به گوش مسئولان برسانید.» 

طالبان کسانی را که با نیرو‌های خارجی کار کرده‌اند، جاسوس می‌دانند و به همین بهانه آنان را بازداشت و شکنجه می‌کنند. هرچند رهبری این گروه اعلام کرده است که کارمندان دولت پیشین و همکاران نیروهای خارجی را «بخشیده است»، اما در هفت ماه گذشته صد‌ها نفر توسط افراد این گروه بازداشت، شکنجه، اعدام و ناپدید شده‌اند.

بر اساس یک گزارش کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، از زمان بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان تاکنون، حدود ۴۰۰ غیرنظامی کشته شده‌اند.