رضا براهنی، شاعر، نویسنده و منتقد ایرانی بامداد جمعه پنجم فروردین در ۸۶ سالگی درگذشت. این خبر را اکتای براهنی، فرزند فیلمساز او اعلام کرد که چند سال پیش در مصاحبهای گفته بود «نام رضا براهنی در وزارت ارشاد ممنوع است.»
شاعر دگراندیش ایرانی، ۲۱ آذرماه سال ۱۳۱۴ در تبریز به دنیا آمد. به خاطر تنگدستی خانواده از کودکی کار میکرد با این حال تحصیل را ادامه داد و هنگامیکه ۲۲ ساله بود موفق شد از دانشگاه تبریز، مدرک کارشناسی زبان و ادبیات انگلیسی را بگیرد. هنوز به ۳۰ سالگی هم نرسیده بود که استاد دانشگاه شد.
رضا براهنی، یکی از بنیانگذاران اصلی کانون نویسندگان ایران بود و با جلال آلاحمد برای تشکیل این نهاد همکاری کرد. او در سال ۱۳۵۶ موفق شد جایزه «بهترین روزنامهنگار حقوق انسانی» را در آمریکا دریافت کند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آهوان باغ، عنوان نخستین مجموعه شعر رضا براهنی بود که در سال ۱۳۴۱ منتشر شد. بین سالهای ۱۳۴۳ تا ۱۳۶۷ نیز از او آثاری همچون جنگل و شهر، شبی از نیمروز، مصیبتی زیر آفتاب، بیا کنار پنجره و اسماعیل منتشر شد.
رضا براهنی، شعر بلند اسماعیل را به «خاطر مخدوش» دوستش اسماعیل شاهرودی (آینده) تقدیم کرد که در پاییز سال ۶۰ در تهران از دنیا رفت. با این حال این مرثیه بلند به شاعر دگراندیش ایرانی، فرصت داد تا جنگ، خونریزی و تبعیض را به باد انتقاد بگیرد. برخی منتقدان ادبی، اسماعیل را مهمترین اثر شاعرانه درباره جنگ ایران و عراق میدانند.
براهنی، در شعر بلند اسماعیل آنان را که با «جیبهای پر دلار از میدانهای زنده باد و مرگ بر ...» میگذرند رسوا کرد و دوستش اسماعیل شاهرودی را قسم داد که روزی آفتاب «بهتر» میتابد.
او، با کتاب «خطاب به پروانهها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم» که در سال ۱۳۷۴ منتشر شد، جریان شعر پستمدرن در ایران را آغاز کرد. براهنی رها کردن شعر از قید وزن، تصویر، احساس و معنا را باور داشت و با همین باور شعرهایی سرود که جایگاهش را در ادبیات فارسی متفاوت و منحصربهفرد کرد.
رضا براهنی، در دهه ۷۰ پس از اینکه محمدجعفر پوینده و محمد مختاری، دو عضو کانون نویسندگان ایران در جریان قتلهای زنجیرهای ایران کشته شدند، ایران را ترک کرد و سالها در کانادا اقامت داشت.
اکتای براهنی، پیشتر در گفتوگو با خبرگزاری ایلنا از ابتلای پدرش به بیماری آلزایمر خبر داده بود. او در این گفتوگو به به سانسور گسترده آثار پدرش در ایران پس از انقلاب اشاره کرده بود.