بسیاری از افرادی که جویای درمان ریزش مو و جلوگیری از طاسی‌اند، دیر یا زود تسلیم، و با این واقعیت روبه‌رو می‌شوند که گفته بسیاری از متخصصان پوست درباره ناکارآمدی داروهای موجود در بازار، درست است. 

دکتر برت کینگ، متخصص پوست در دانشکده پزشکی ییل، به نشریه نیویورک‌تایمز می‌گوید: «مجموعه بی‌پایانی از داروهای بی‌فایده با هزینه‌های اغلب هنگفت، برای رشد مو وجود دارد. از آنجا که مردم مستاصل‌اند، چنین داروهایی برای رشد مو همچنان فراوان یافت می‌شوند.»

اما دکتر کینگ و سایر متخصصان پوست و مو می‌گویند درمانی ارزان‌قیمت وجود دارد که باعث رشد مجدد موها در بسیاری از بیماران می‌شود. «ماینوکسیدیل»، داروی قدیمی و شناخته‌شده‌ای برای درمان ریزش مو است که به‌تازگی به روشی بسیار متفاوت، استفاده می‌شود. این دارو به جای اینکه مانند گذشته مستقیما روی پوست سر مالیده شود، به صورت قرص‌هایی خوراکی با دوز بسیار کم تجویز می‌شود.

اگرچه گروه روبه‌رشدی از متخصصان پوست به تجویز قرص‌های ماینوکسیدیل با دوز پایین روی آورده‌اند، این درمان هنوز برای اکثر بیماران و بسیاری از پزشکان، نسبتا ناشناخته باقی مانده است. این دارو از سوی سازمان غذا و دارو برای این منظور تایید نشده است و بنابراین، بدون برچسب تاییدیه FDA تجویز می‌شود که روش رایجی در داروهای مربوط به پوست و مو است.

ماینوکسیدیل، ماده فعال روگین (Rogaine)، لوسیون یا گونه‌ای «فوم» است که روی پوست سر مالیده می‌شود. استفاده از این دارو نخست در سال ۱۹۸۸ برای مردان، و سپس در سال ۱۹۹۲ برای زنان تایید شد و اکنون دارویی عمومی است. استفاده از این دارو در حکم درمانی برای رشد مجدد مو، ده‌ها سال پیش و تصادفی کشف شد.

قرص‌های ماینوکسیدیل با دوز بالا برای درمان فشار خون بالا استفاده می‌شد، اما بیماران اغلب متوجه می‌شدند که این قرص‌ها باعث رشد مو در سراسر بدنشان می‌شود. بنابراین، سازنده آن یک لوسیون ماینوکسیدیل را که در نهایت روگین (Rogaine) نام گرفت، تولید کرد که برای رشد مو در کسانی که دچار طاسی بودند، تایید شد.

اما متخصصان پوست می‌گویند که لوسیون یا «فوم» ماینوکسیدیل برای برخی از بیماران، شاید به این دلیل که مصرف آن را متوقف می‌کنند، موثر نیست. این دارو باید روی پوست سر قرار بگیرد و موها اغلب مانع این کار می‌شوند. بسیاری، به‌ویژه زنان، استفاده از آن را متوقف می‌کنند، زیرا دوست ندارند این مواد چسبناک در موهایشان باقی بماند.

برخی نیز متوجه می‌شوند که این دارو برای آن‌ها کار نمی‌کند. ماینوکسیدیل باید با آنزیم‌های سولفوترانسفراز به شکل فعال آن تبدیل شود که ممکن است به مقدار کافی در ریشه مو وجود داشته، یا نداشته باشد. هنگامی که دارو به صورت خوراکی مصرف می‌شود، خودبه‌خود و خودکار به شکل فعال آن تبدیل می‌شود.

اما این هم دلیل کشف و تولید قرص‌های خوراکی دوز پایین نبود. در واقع، این کشف نیز ۲۰ سال پیش و تصادفی رخ داد.

دکتر رادنی سینکلر، استاد پوست در دانشگاه ملبورن استرالیا، بیماری مبتلا به طاسی الگوی زنانه داشت. موهای بالای سر بیمار کم‌پشت شده بود و او از ظاهرش متنفر بود. برخلاف آنچه در اکثر بیماران رخ می‌داد، روگین برای این زن نتیجه مثبت داشت، اما او در اثر استفاده از این دارو، دچار بثورات آلرژیک روی پوست سرش شد. با این حال، نگران بود که اگر مصرف آن را متوقف کند، موهایش دوباره کم پشت شود.

دکتر سینکلر می‌گوید: «گیر کرده بودم. بیمار بسیار باانگیزه بود و تنها چیزی که می‌دانستیم، این بود که اگر بیمار به داروهای موضعی آلرژی دارد، یکی از راه‌های حساسیت‌زدایی، تجویز دوزهای بسیار کم خوراکی است.»

برای انجام این کار، دکتر سینکلر با تقسیم قرص‌های ماینوکسیدیل به چهار قسمت، مصرف دوزهای کمتر را برای بیمار تجویز کرد. در کمال تعجب، دوز کم باعث رشد موهای بیمار شد، اما بر فشار خون او، هدف اصلی دارو با دوز بالاتر، تاثیری نداشت.

او در ادامه دوز را باز هم کمتر کرد تا به دوز موثر یک‌چهلم قرص رسید، و تجویز مصرف مرتب این دارو را آغاز کرد. بیمار اول هنوز هم در حال مصرف این دارو است.

در جلسه‌ای در میامی در سال ۲۰۱۵، دکتر سینکلر گزارش داد که دوزهای کم ماینوکسیدیل باعث رشد مو در ۱۰۰ زن شده است.

او این نتایج را در سال ۲۰۱۸ انتشار داد و خاطرنشان کرد که مطالعات دقیقی در این باره لازم است که در آن با گزینش تصادفی، به برخی از بیماران قرص ماینوکسیدیل، و به برخی دیگر قرص قند یا دارونما بدهند. اما هنوز چنین پژوهشی انجام نشده است. او می‌گوید که تاکنون بیش از ۱۰هزار بیمار را درمان کرده است.

به‌تازگی شمار فزاینده‌ای از متخصصان ریزش مو این قرص‌ها را با دوز پایین برای بیماران مبتلا به ریزش موی مردانه و زنانه (که با افزایش سن افراد، امری طبیعی است) تجویز می‌کنند.