بزرگ‌ترین و سخت‌ترین رقابت را مردم ایران در خیابان‌ها، رودررو با حاکمیت برگزار می‌کنند. فوتبال معنای خود را از دست داده است. این‌روزها فوتبال را اگر دوستدارانش در ایران پی می‌گیرند، برای تماشای واکنش‌های ورزشکاران در حمایت از جنبش اعتراضی و سراسری ایران است. گل و پیروزی و شکست، معنای دیگر و تازه‌ای دارد.

ورزشکاران بسیاری همراهی خود را با جنبش اعتراضی مردم ایران اعلام کرده‌اند، اما مدیران باشگاه‌های لیگ برتر که اغلب چهره‌های نظامی‌اند یا وابسته به حکومت‌‌، در بیانیه‌ای علیه مردم موضع گرفته‌اند تا صف‌بندی خود را نشان دهند. آن‌ها در بیانیه خود نکاتی نوشته‌اند که مردمی بودن باشگاه‌های تحت مدیریت‌شان را زیر سوال می‌برد: «مدیران عامل باشگاه‌های فوتبال کشور ضمن اعلام پایبندی به ارزش‌های دینی، ملی، انقلابی و دفاع مقدس و در مسیر ارتقا و شکوه نام ایران اسلامی یکپارچه از تلاش‌های حافظان نظم و تمامیت ارضی و امنیت پایدار کشور که زمینه‌ساز رشد و توسعه کشور است حمایت نموده و با تمامی توان در راستای مجد و عظمت ایران در عرصه بین‌المللی، همت والای خود را برای گسترش همه‌جانبه فوتبال و ابعاد فرهنگی و فنی آن معطوف می‌دارند. اقدام هنجارشکنانه معدود افرادی که در مسیر اهداف دشمنان قسم‌خورده تفکر پوچ ایران سربلند استوار را در ذهن می‌پرورانند محکوم، و از چهره‌های اصیل ورزشی انتظار داریم با اتکا به سواد رسانه‌ای و به دور از فضای آلوده فراهم شده توسط دشمنان، از کلام، ادبیات و انشای تجزیه‌طلبان و منافقین و دیگر معاندین خارجی دوری جویند و هرگونه نظر و انتقاد را از مبادی قانونی طرح نموده و برای یکپارچگی، امنیت و آرامش سراسر میهن اسلامی اهتمام ورزند.»

اما این بیانیه برای بسیاری از بازیکنان جوان تیم‌های لیگ برتر ایران بی‌اعتبار است؛ مثل بازیکنان پرسپولیس که با مچ‌بندهای مشکی به دیدار تراکتور رفتند و اگرچه باختند، با طرفداران خود همبستگی داشتند. در پرسپولیس البته مهدی ترابی که پیش‌تر هم گرایش خود به حکومت را نشان داده بود، مچ‌بند مشکی نبست و حتی خود را آماده کرده بود تا اگر در بازی با تراکتور گل بزند، شعاری را زیر پیراهن ورزشی خود به هنگام شادی پس از گل نشان دهد؛ شعاری در حمایت از حکومت. او فرصت زدن یک ضربه پنالتی را به دست آورد، اما ضربه پنالتی او گل نشد، تا پروژه حمایتش از حکومت اجرا نشود. او پیش‌تر نیز در زمین ورزشی، شعار سیاسی در حمایت از حکومت سر داده است.

یورگن لوکادیا، مهاجم هلندی پرسپولیس که قرار بود پنالتی‌زن اصلی تیمش باشد، در اینستاگرام نوشت: «مهسا امینی روحت در آرامش باد. ای کاش می‌توانستم یک گل بزنم و بازی دیروز را برای تو و خانواده‌ات و برای بقیه ایران ببریم. جمعه قوی‌تر خواهیم بود.» اما ترابی اجازه نداد لوکادیا پنالتی بزند. 

یحیی گل‌محمدی، سرمربی پرسپولیس، پیش از بازی با تراکتور، از بی‌معنا شدن فوتبال گفته بود: «در مورد بازی حرف خاصی ندارم، چرا که این روزها حال خوبی نداریم. در شرایطی که مردم حال خوبی ندارند، فوتبال دیگر معنایی ندارد. نمی‌توانم زیاد در مورد بازی و مسابقه صحبت کنم. هم بدون تماشاگر است و هم در روزهایی هستیم که اکثریت مردم با توجه به اتفاقاتی که رخ داده، ناراحت هستند.»

سروش رفیعی، بازیکن پرسپولیس، نیز پس از بازی، با صدا و سیما مصاحبه نکرد و مقابل دیگر خبرنگاران گفت: «چگونه است که وقتی از حسین ماهینی دفاع می‌کنیم، صد بار زنگ می‌زنید و ما را می‌خواهید و شب قبل از بازی سراغ‌مان می‌آیید، اما یک نفر هر چه دلش می‌خواهد به ناموس ما بگوید و هیچی به هیچی؟ اگر وجودش را داری، درباره زن و بچه‌ سیاستمدارها که آن سر دنیا هستند و هر طور دوست دارند و با هر پوششی زندگی می‌کنند، صحبت کن.» (اشاره به حرف‌های حسن عباسی، سخنران نزدیک به حکومت، علیه بازیکنان فوتبال و خانواده‌های آنان.)

فوتبال همچنان می‌تواند کارکردی برای رساندن صدای اعتراض داشته باشد. هرچند صدای مردم در خیابان‌ها رسا است، برای بلندتر شدن این صدا، ورزشکاران شناخته‌شده نیز کمک کرده‌اند. علی کریمی سرآمد آن‌ها بود و شهامت اظهارنظر شفاف را در دو هفته اخیر برای ورزشکاران جوان ایجاد کرد.