زینب رضایی نخستین زن از افغانستان است که در مسابقات جهانی قهرمانی «مرد آهنین» شرکت کرده است. او در یکی از دانشگاه‌های آمریکا در مقطع کارشناسی ارشد تحصیل می‌کند و با سقوط افغانستان به‌دست طالبان، از طریق پروازهای تخلیه به آمریکا منتقل شده است.

سقوط حکومت افغانستان نگرانی شدید شهروندان افغان از جمله زینب را به دنبال داشت. او می‌گوید که با اعضای خانواده‌اش گریه می‌کردند و از خود می‌پرسیدند چه بلایی سرمان خواهد آمد؟ ترس از حکومت طالبانی و دیدگاه زن‌ستیزانه آن‌ها باعث شد که خانواده‌ زینب تصمیم بگیرند او را به ترک افغانستان متقاعد کنند؛ آن هم در شرایط آشفتگی شدید فرودگاه کابل که هزاران افغان برای فرار از سلطه‌ طالبان به آنجا هجوم برده بودند.

او می‌گوید: «بچه‌ها، زنان و مردان همه فرار می‌کردند و همه ترسیدیم. من خیلی ناامید بودم.»

به گزارش لوکال تودی، زینب رضایی ۱۷ اوت ۲۰۲۱، دو روز پس از سقوط کابل، به خاک ایالات متحده وارد شد.

زینب برای خروج از افغانستان با جکی فی، یکی از دوستان آمریکایی خود تماس گرفت و از او کمک خواست. جکی هم با یک سرباز ایتالیایی در فرودگاه کابل تماس گرفت تا زمینه خروج زینب از افغانستان را فراهم کند. رضایی گفت: «بالاخره توانستیم همدیگر را پیدا کنیم. او از سربازان آمریکایی پرسید که آیا می‌توانم با او بروم و جواب مثبت بود. من حتی نتوانستم با شوهرم درست خداحافظی کنم و چیزی به هم نگفتیم.»

دوری از خانواده و زادگاه برای زینب دشوار بود اما جز رفتن چاره‌ای نداشت. او سوار هواپیما شد تا رویایش برای تحصیل در ایالات متحده آمریکا را تحقق بخشد اما نمی‌دانست چه زمان دوباره خانواده‌اش را خواهد دید و در دوران حاکمیت طالبان قرار است چه اتفاق‌هایی در زادگاهش افغانستان رخ دهد.

او گفت: «خوشحالم که این شانس را پیدا کردم که اینجا [ایالات متحده امریکا] بیایم و درس بخوانم اما برای بسیاری از دختران دیگر که به این فرصت‌ها دسترسی ندارند، ناراحتم. من این فرصت را دارم که در یک کلاس بنشینم؛ آمدن به ایالات متحده و تحصیل آرزوی بسیاری از دختران افغان است.»

رضایی دوره ۱۶ ماهه کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی (ام‌بی‌ای) را در دانشگاه ایالتی کلرادو می‌گذراند. او با شوهرش که بعدا توانست به او ملحق شود، در یک خوابگاه زندگی می‌کند و دلتنگ خانواده‌ و نگران مردم خود است: «من اینجایم و نمی‌توانم برای مردم خود کاری انجام دهم. من می‌خواهم درس بخوانم. اینکه آن‌ها این فرصت را ندارند، وظیفه مرا سنگین‌تر می‌کند و لازم می‌دانم در کلاس و مطالعه بهتر عمل کنم.»

رضایی در کنار اینکه پژوهشگر فول‌برایت است، ورزش هم می‌کند. جکی فی نیز که زمینه خروج از افغانستان را برای زینب فراهم کرد، مربی ورزشی او است. فی مدیر سازمانی است که به زنان در مناطق تحت‌تاثیر جنگ کمک می‌کند تا ورزش کنند. جکی گفت: «ما به زنان فرصت‌ می‌دهیم سخت‌ترین ورزش‌ها را انجام دهند و بیشترین پتانسیل را برای تغییرات مثبت به دست آورند. کمک به کسی که در یک کشور توسعه‌یافته زندگی می‌کند، آسان است، اما کمک به یک زن در افغانستان سخت بود.»

به گفته جکی فی، زینب همیشه در زمان تمرین مسابقه به فکر زنان هموطن خود است. او اکتبر ۲۰۲۲ در مسابقات سنت جورج یوتا، به‌عنوان مربی زینب رضایی را همکاری کرد تا به خط پایان برسد. رضایی نخستین زن اهل افغانستان بود که در مسابقات مرد آهنین (سه‌گانه) شامل ۹۰ کیلومتر دوچرخه سواری، ۱.۹ کیلومتر شنا و ۲۱ کیلومتر دو شرکت کرد و این مسابقات را به پایان رساند.

زینب می‌گوید احساس می‌کند که از طریق شرکت در مسابقه ورزشی می‌تواند آگاهی‌ها در مورد نحوه رفتار با زنان و دختران در کشورش را افزایش دهد: «زنان و دختران کشور من از حقوق اولیه خود مثل تحصیل، مسافرت، کار و ورزش محروم‌اند و من از دنیا می‌خواهم که کاری انجام دهد.»

او می‌افزاید: «تنها کاری که می‌توانم برای مردم و زنان افغان انجام دهم این است که صدای آن‌ها باشد و از آن‌ها نمایندگی کنم.»

طالبان حدود یک‌ سال و نیم است که با توسل به گزینه نظامی، حکومت جمهوری تحت حمایت کشورهای غربی به‌ویژه ایالات متحده آمریکا را سرنگون و برای آزادی‌های فردی و اجتماعی زنان محدودیت‌های شدید وضع کرده‌اند. دختران در افغانستان تنها تا کلاس ششم اجازه تحصیل دارند و زنان از کار کردن در ادارات غیردولتی هم منع شده‌اند.

طالبان ادعا می‌کنند که شریعت اسلامی را در جامعه اجرا می‌کنند اما زنان افغان می‌گویند که دیدگاه طالبان در قبال زنان زن‌ستیزانه و بدوی است.

زنان معترض افغان از جامعه جهانی می‌خواهند حکومت طالبان را به رسمیت نشناسند و بر این حکومت تحریم‌های شدید وضع کنند.