بر اساس یک مطالعه، بزرگسالان بالای ۶۵ سال که بیش از پنج سال حیوان خانگی داشتند، نسبت به آن‌هایی که حیوان خانگی نداشتند، در آزمون‌های حافظه امتیاز بهتری کسب کردند.

با مطالعه‌ای که پژوهشگران دانشگاه میشیگان در ایالات متحده آمریکا انجام دادند، مزیت‌های داشتن حیوان خانگی روی مغزهای سالخورده مشخص شد.

آن‌ها داده‌های یک نظرسنجی ملی از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ را که وضعیت حیوان خانگی حدود ۲۰ هزار بزرگسال بالای ۵۰ سال را ثبت کرده بود، بررسی کردند.

این یافته‌ها که به‌تازگی در نشریه «سالخوردگی و سلامت» (Aging and Health) منتشر شد، نشان می‌دهد افراد ۶۵ ساله و بالاتر که بیش از پنج سال حیوان خانگی داشتند، در مقایسه با آن‌هایی که حیوان خانگی نداشتند، امتیازهای شناختی بالاتری کسب کردند؛ از جمله در آزمون‌های یادآوری کلمات.

پژوهشگران در این مطالعه نوشتند: «داشتن حیوان خانگی به صورت مستمر با افزایش امتیاز یادآوری فوری و تاخیری کلمات مرتبط است.» و افزودند که حیوانات خانگی به کاهش نابرابری‌های شناختی مثل زوال عقل در افراد مسن‌تر کمک می‌کنند.

با این حال، این اثر فقط در میان صاحبان حیوانات خانگی که بالای ۶۵ سال سن داشتند، قابل مشاهده بود.

دانشمندان نوشتند: «امتیاز شناختی افراد زیر ۶۵ سال که حیوان خانگی داشتند و آن‌ها که حیوان خانگی نداشتند تفاوت چشمگیری نداشت.»

با این حال، به گفته پژوهشگران، این یافته‌ها تنها یک ارتباط است و به واسطه این مطالعه نمی‌توان یک رابطه علت و معلولی را ایجاد کرد.

آن‌ها برای بررسی مسیرهای سببی [بیان‌کننده علت] احتمالی که حیوانات خانگی به کاهش زوال حافظه کمک می‌کنند، خواستار مطالعات بیشتری شدند.

مطالعات قبلی نشان می‌دهد که داشتن حیوان خانگی با ایجاد حمایت عاطفی و مهار استرس روی بسیاری از پیامدهای سلامتی مثل تنهایی و افسردگی تاثیر می‌گذارد.

از آنجا که اختلال‌های شناختی مثل آلزایمر دیررس به احتمال زیاد بعد از ۶۵ سالگی بروز می‌کنند، دانشمندان فرض را بر این گذاشته‌اند که چنانچه بین مالکیت حیوان خانگی و مغز سالخورده یک مسیر سببی وجود داشته باشد، مزیت‌های آن در «افرادی در دهه هفتم عمر و بالاتر آشکار می‌شود». 

پژوهشگران گمان می‌کنند در پس آثار مثبت مشاهده‌شده در افراد مسن صاحب حیوان خانگی «هورمون عشق» اکسی‌توسین نهفته باشد.

مطالعات پیشین نشان داده‌اند که اکسی‌توسین بر شناخت اجتماعی و رمزگذاری حافظه در انسان تاثیر می‌گذارد و گفته شده است که بین سطح این هورمون و پیوند عاطفی با حیوانات خانگی نیز رابطه‌ای وجود دارد.

دانشمندان این را نیز دریافتند آن‌ها که به صورت مستمر حیوان خانگی دارند، نسبت به آن‌ها که مدت کوتاهی حیوان خانگی داشته یا اصلا نداشته‌اند، فعالیت بدنی بیشتری دارند و کمتر به دیابت و فشار خون مبتلا می‌شوند و این بیانگر امکان وجود نقش سازوکارهای احتمالی دیگر است.    

این پژوهشگران افزودند: «حیوانات خانگی به غیر از واکنش‌های فیزیولوژیکی که در بالا درباره آن صحبت شد، حمایت اجتماعی ایجاد می‌کنند و در نتیجه سلامت شناختی را از طریق رفاه روانی ارتقا می‌‌دهند.»