دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد (اوچا) در زمستان سال جاری به بیش از ۵۶۵ هزار تن در افغانستان کمک کرده‌ است. 

این نهاد روز یکشنبه، ۲۲ ژانویه (۲ بهمن)، در حساب توییتر خود نوشت این کمک‌ها شامل پوشاک، امکانات گرمایشی، تعمیر برای ایجاد سرپناه و پول نقد برای اجاره، بوده است: «تاکنون به ۵۶۵ هزار و ۷۰۰تن - حدود ۵۹ درصد از افراد موردنظر- کمک رسیده است.»

این دفتر هشدار می‌دهد که افغانستان در فصل سرما به کمک‌های بیشتری نیز دارد؛ چون یکی از سردترین زمستان‌ها را در سال‌های اخیر از سر می‌گذراند.

برنامه جهانی غذا روز پنجشنبه، ۱۹ ژانویه (۲۹ دی)، گزارشی منتشر کرد که بر اساس آن، فقر و بیکاری به افزایش نیازمندی در میان شهروندان افغانستان انجامیده و در فصل زمستان، مواد غذایی و سوختی گران‌تر شده است.

در این گزارش آمده است که از هر ۱۰ خانواده در افغانستان، ۹ خانواده به غذای کافی دسترسی ندارند.

آمار سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که بیش از نیمی از جمعیت افغانستان -حدود ۲۴ میلیون نفر- به کمک‌های فوری بشردوستانه نیاز دارند و حدود سه میلیون کودک با بحران سوء تغذیه مواجه‌اند.

مارتین گریفتیس، معاون دبیر کل سازمان ملل در امور بشر دوستانه و هماهنگی کمک‌های اضطراری، گفته است که برای ارائه کمک‌های بشردوستانه به نیازمندان در فصل زمستان، به ۶۱۴ میلیون دلار نیاز دارند.

طالبان در ۱۵ اوت ۲۰۲۱ با سرنگونی نظام جمهوریت مورد حمایت غرب، به قدرت رسیدند. طالبان در این مدت قادر نشدند با فقر فزاینده مبارزه کنند و با هر روز سپری شدن از حکومت این گروه، فقر و بیکاری در میان شهروندان افغانستان افزایش می‌یابد.

سلطه یافتن طالبان بر کشور از طریق گزینه نظامی و رویکرد این گروه در زمینه‌های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی، باعث شده است که کشورهای کمک‌کننده غربی کمک‌های خود را در اختیار این حکومت قرار ندهند و در کنار آن، سطح کمک‌ها را نیز در قیاس با حمایت‌های خود از حکومت سابق افغانستان، کاهش دهند.

با ممنوع شدن کار زنان در بیشتر نهادهای غیردولتی به دستور طالبان، فقر در میان خانواده‌ها افزایش یافته است. شماری از این زنان تنها نان‌آوران خانواده‌‌های خود بودند و اینک بیکار و خانه‌نشین شده‌اند.

محمدعلی ۱۶ ساله، مانند شمار کثیری از شهروندان افغان، برای تامین هزینه‌های خانواده شش نفری‌اش مجبور شده است قاچاقی به ایران برود. او در مصاحبه با ایندیپندنت فارسی می‌گوید که هفته گذشته مرزبانان ایرانی او را به افغانستان برگردانده‌اند، اما دوباره قاچاقی به ایران می‌رود.

او می‌افزاید: «در خانه نان برای خوردن نیست و من باید برای سیر کردن شکم خواهران و برادران خود به ایران بروم. اگر من برای کار کردن به ایران نروم، خانواده من گرسنه می‌مانند و این خیلی سخت است.»

بسیاری از نوجوانان افغانستان مانند محمدعلی خطرهای احتمالی سفر قاچاقی به ایران را می‌پذیرند تا بتوانند با کار کردن در ایران، پولی برای ادامه زندگی خانواده‌های خود بفرستند.

در دوران حکومت طالبان هزاران افغان به شیوه غیرقانونی به ایران رفته‌اند، زیرا طالبان با تعطیل کردن اداره گذرنامه، باعث شدند که شهروندان افغان گزینه دیگری جز سفر قاچاقی نداشته باشند.